(Çənbərək) hər kəs. – Hərqazda özünə bir qız tafdı, sən hələ saylıyıfboyluyursaη
(Quba) çarx <arabada>. – Ərəbənün hərləngi sınmışdı
(Hamamlı) əkilmiş yerlərin arasında qalan əkilməmiş torpaq. – Əkin yerrərin arasında əkilməyən yerə hərnət de:rix’; – Hərnətdə ot bitər
(Qax) soxulcan. – Yağışdan so:ra çoxlu hərnəvüc çıxdı
I (Bakı, Əli Bayramlı, Quba, Salyan) bax hərə I. – Oğlum, get Qurbangilin hərrəsin gəti (Əli Bayramlı) II (Bakı, Salyan) doğru, düzgün
(Çənbərək) çək-çevir. – Qara Vəlinin hərrə-hürrəsi Fatmanisiyi genitməx’di
(Balakən, Mingəçevir) ətraf, dövrə. – Ayının hərrəməsinə çoxlu adam yığılmışdı (Balakən)
I (Bakı, Salyan) tovlamaq. – Yaşarı çox hərrədim, allada bilmədim (Salyan) II (Salyan) saya salmaq. – Abdulla söyüşçüldi, ağzı qızanda heç kəsi hərrəm
(Qarakilsə) güdmək, arxasına düşmək. – O vədə mənim əmimi də hərri:llər aparalar, baxtı gətdi dayna
(Bakı, Salyan) dolanmaq, güzəran keçirmək. – Yazığ adamdı, qoy bi idarədə hərrənsin də (Salyan); – Bir tə:r hərrənirig də (Bakı)
(Salyan) doğru danışan. – Nəsir hərrəsifət adamdu
(Sabirabad) bolluq, çoxluq
(Qazax) məst ◊ Hərsimpərs olmax – məst olmaq. – Qayğanaxdan oxartana ye:f kin, hərsimpərs oluf
(Şəki) bax hərsimpərs ◊ Hərsipərs olmax – b a x hərsimpərs olmax. – O qədər yimişəm, lap hərsipərs olmuşam
(Qarakilsə) hürmək. – İt kimi hərtdiyir
(Naxçıvan) qışqırmaq, bağırmaq. – Hərtdənməx’ lazım dəyil
hərtə verməg: (Cəlilabad) itirmək, bada vermək. – Otız birinci ildən üzi bərü mənim əzyətimi hərtə verməz
(Qazax) 1. hərgah 2. hər vaxt. – Hərvədə məni görsəη, onda də:rsəη
(Qarakilsə) kətənin içinə qoyulan ədviyyat
I (Lənkəran) qanmaz. – Qoy sözimizi deyəy də, sən lap həs-hüssən ki! II (Lənkəran, Salyan, Yardımlı) him-cim, işarə
(Cənubi Azərbaycan) çirkli su. – Həsabın aparub çölə tökdün?
(Ordubad) xəstəlik adı <insanda> ◊ Həsbə tutmağ – həsbə xəstəliyinə tutulmaq. – Onu görüm həsbə tutsun
(Gədəbəy) tövşümək. – Bir də gördüm, Alı budu həsəkliyif yanıma çıxdı
(Salyan) böyümək, yekələnmək. – Maşalla, day Əzizin də uşağları həssənib, nə gəlir gətirillər
(Ağdam, Cəbrayıl, Çənbərək, Füzuli, Gədəbəy) süd və undan bişirilən duru xörək. – Çovannar yığılıb həsi bişirillər (Füzuli); – Nənə, birəz həsi bişi,
(Qarakilsə) zəyərək <dərman bitkisi> hazırlanan yer. – Həsirxana zə:rəx’ döyülən yerdi, ode: yeri qalır
(Oğuz) yabanı bitki adı. – Həsral əkində olur, heyvan yimiyən şeydi
(Göyçay) 1. hirslənmək 2. coşmaq
(Salyan) sıxışdırmaq. – Mən yeznələrimi həssi:b öydən çıxartmışam
(Qazax, Zaqatala) zibil, tör-töküntü. – Ayıbdı, həşi təmizlə (Zaqatala) Həş gəlməg (Salyan) – həşir qatmaq, qiyamət qopartmaq
(Zərdab) zir-zibil, çör-çöp. – Ay qız, Sabigə, o həşəvari yığ xaralın arasına, apar tök çəpərdən çölə
(Ucar) hind toyuğu. – Həşdərxanın əti çox yeməlidi
(Gədəbəy) bərk çalışmaq
(Ucar) qətiyyən. – Mənim bu işdən həşə-heyvər xəbərim yoxdu
(Salyan) şələ-külə. – Gəlin sözünə baxmasa, həşəkülahun tökərəm çölə
(Bakı) şey-şüy. – Həşəlatın yığışdırmır, qapıları gezir
(Bakı, Lənkəran, Lerik) danmaq. – Sözüvi niyə həşəliyirsən, düz danış (Lənkəran); – Sən də day bəsdü da, hər nə oldi həşələmə bizdən (Bakı)
(Kürdəmir) yorğan-döşək
(Tərtər) gizli yer. – Oğru da, mallar da həşəlgədə olur
(Bakı, Mingəçevir, Oğuz, Salyan, Şəki) döymək üçün xırmana tökülən taxıl dərzi. – Xırmanı çox bafeynən, həşəni az bafeynən döyüllər (Şəki); – Həşəni s
I (Zəngilan) forslu II (Ağdam, Gəncə) 1. dalaşqan, davakar (Gəncə) 2. həyasız, çığır-bağır salan (Ağdam)
(Göyçay, Kürdəmir, Şəki) bax həşavar. – Həşəvarın hamsını tulla; – Buğda:n həşəvarı çoxdu (Şəki); – Tölədən çıxan həşəvarı çölə atırux (Kürdəmir)
(Oğuz) bax həşavar. – Xırmanda so:rurux, yel həşəvarını aparır, qalır təmiz dən
(Şəki) bax həşavar. – Taxılın həşəvərini təmizdiyif, tavaxliyif, yığıllar
(Bakı) bax həşoş
həşir gəlmək: (Kürdəmir) canfəşanlıq etmək. – Sabahdan axşamacan həşir gəlib, bir şey yoxdu
(Cəbrayıl) dağınıq
(Yardımlı) vəhşi. – Elə bil həşivadu, hır-mır bilmey
(Kürdəmir) hay-küy. – Simaya dedim, bir həşivər saldı ki, gəl ki görəsən
(Meğri) aşıb-daşmaq. – Əvəz həşlənif, elə bil dəli at kimin göyünən gedir