I (Kürdəmir, Naxçıvan, Şəki) kobud. – Əhməd, sən çox kal adamsan ha! (Naxçıvan); – Bi dəfə mən unnan kal söz eşitməmişəm (Şəki) II (Naxçıvan) şiv, ağa
I (Culfa, Ordubad, Şərur) açılmamış pambıq qozası. – Sahədə çoxlu kala qalsa, yığıb verəco:ux mala (Ordubad); – Bir kolda yüz kala olur (Şərur) II (Də
(İmişli) Kərbəlaya gedən, zəvvar. – Kalabayçılar qayıdanda bı da gəldi
(Qazax) buğaya gəlmə həddinə çatmış. – Bu camış düyəsi kaladurandı
I (Şərur) quyu. – Bırdan arxa kimi kalafalar var II (Ağcabədi, Basarkeçər, Çənbərək, Füzuli, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Naxçıvan, Oğuz, Ordub
(Xanlar, İmişli, Kəlbəcər) xarabalıq. – O vaxdı o kalafalıxda da oluflar, buanda düzdə də oluflar (Xanlar); – Quzu kalafalıxda otdor (İmişli)
(Salyan) acımamış xəmirdən bişirilən qalın lavaş. – Xama acımasa da, apar kalafətir elə ye
(Gədəbəy) öz yağında bişirilən ət. – Kalafırı da yə:ndə sarımsağ ola Kalafır eləməx’ (Ağbaba) – oğurlamaq
(Masallı) güc, qüvvə, taqət ◊ Kalahın kəsmək – əldən salmaq, yormaq. – Zalım oğlu kalahımı kəsdi
(Ordubad) azca iriləşmiş yemiş (tağda). – Kalax tağda yemişin irisinə deyərıx
I (Lənkəran) küt. – Ədə, nə kalan adamsan, bir iş də bacarmırsan II (Bakı, Balakən) çox, çoxlu. – Mirinin toyuna kalan adam gəlmişdi (Bakı); – Səmədin
kalapa qoymax: (Meğri) məhv etmək, korlamaq. – Diyriymi Əşənin əcar comuşu, çər dəymiş, kalapa qoydu
I (Basarkeçər, Çənbərək) biçənəyin kənarı, ətrafı. – Kalapırdan Zeynəf qarı xeyli ot döyşürdü (Çənbərək); – Camahat böyün kalapırdan ot biçirdi (Basar
(Füzuli) bünövrə. – Əvin əzzəl kalavın düzəltməx’ lazımdı
(Əli Bayramlı) dərə. – Dağın ətəklərinnən başlanan kalava dəmir yol xəttinə kimi uzanırdı
(Meğri) ağacları qırılıb əkin sahəsinə çevrilmiş tala
(Bakı) qanmaz. – Nə kalbər adamdu
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) camışın bir yaşa qədər olan erkək balası. – Kalçıyı qoyma, qardalıya girdi (Şəmkir); – Yeni olanda kalça deyillər camış
(Oğuz) qarışıq. – Birdən kaldiyar olarsan ha?
(Meğri) bir yerə yığmaq, toplamaq. – Bı daşi elə burdecə kalexlarsan
(Quba) ayaqqabı. – Üzi günnən ulardi, alti pataş ulardi unun, kalışun
I (Culfa, İmişli, Qarakilsə, Ordubad) 1. maldar, mal-qara saxlayan (Qarakilsə, Culfa). – Siftə mən kalladar olmuşam (Qarakilsə); – Mən kalladar da olm
(Quba) özbaşına, başlı-başına
(Dərbənd) qurdlama nəticəsində içəridən çürümək (ağaca aiddir). – Mənim teregimin biri kallanıtdı
(Tovuz) çarığın bir növü. – Bildir lələm maηa bir çütməçülüx’ kalman çarıx tihdirmişdi kin, gəl görəsən
(Çənbərək, Qazax) bax kalman. – Kalmanıyı mal gönünnən tikellər (Qazax); – Kalmanı çarıxdan adamın əyğinə torpax dolmaz kotan əkəndə (Çənbərək)
(Qax) tamam yetişməmiş, dəyməmiş (meyvə)
(Ordubad) şadara. – Biz buğdanı həməşə kamaxnan təmizdi:rıx
(Culfa, Ordubad, Şərur) tənbəki növü. – Kamaşı qəzetnən çəkirix’ (Culfa)
(Cəlilabad) keçi qılından toxunmuş ip, bağ. – Kambağıni biz əldə toxruğ, ipdi, at belinə, öküz belinə bağloruğ
(Ağbaba) xaraba. – Bu kambaxdan nə vaxt qutaracı:x
(Dərbənd) duza qoyulmuş kəvər. – Kambari qatuğnan da yiyəllər, eyrannan da
I (Cəlilabad, Yardımlı) tülkü yuvası II (Zaqatala) üstündə xəmir yoğurulan xüsusi taxta. – Xəmiri kanın üstündə yoğur III (Oğuz) 1
(Ağdam) baramaqurdu üçün yarpaq doğramaq
kanatına çatmağ: (Bakı) bir işi və ya sözü axıra kimi öyrənmək. – Mən bu sözün kanatına çatacam, görüm kim deyib; – Gereg hər şeyin kanatına çatasan,
(Xaçmaz) alçaq, hündür olmayan ◊ Kancal qalmağ – boy atmamaq, inkişaf etməmək. – Nədənsə ağac kancal qalıb
(Meğri) qaba yem. – Bir qucax kangəlişnən bu danadan u daneya yimey ulı?
(Qax, Zaqatala) peysər
(Xaçmaz) küt bıçaq
(Xaçmaz) kərtənkələ
(Dərbənd) pilləkən. – Mahmud əmə qart olançin kanzılardan qeyin <çətin> çixədi
(Quba) qarğıdalının dənəsiz qıçası; alma, armud və başqa meyvələrin yeyiləndən sonra qalan (atılan) hissəsi
(Göyçay, Salyan, Mingəçevir, Ucar, Zərdab) dəstə. – Küçə:n başına bir kapal adam toplanıb (Göyçay)
I (Cəbrayıl, Xocavənd) yəhərin altından qoyulan tərlik II (Kürdəmir) bax kalan II
(Qax) kiçik çubuq
I (Qax) bazu sümüyü. – Bir tarafı yaslam olan sumuqdu kar II (Quba) yoğun oxlov. – A qiz, u kari urdan kütür, gürmisən düşüb yərə
kara atmağ: (Dərbənd) kiflənmək. – Çüreg çux qalsa kara atar
(Çənbərək) kiçik oturacağı və ağzıgen qab. – Karağannan bir pendir ma:ladı Hürü
(Balakən) yöndəmsiz, yaraşıqsız, kobud. – Nəmat, nə karahat əlınğ varmış?!
I (Quba) peç borusu II (Ağcabədi) münasib olmayan yerdə ucadan danışan və ya oxuyan adam