(Zaqatala) əlaqəsiz. – Həldir-hüldür danışan adamnan mənim aram yoxdu
hələ biçməg: (Salyan) hədə, hədə-qorxu gəlmək. – Səxavət sə: hələ biçirdi
(Astara, Cənubi Azərbaycan, Lənkəran, Masallı, Saatlı, Salyan) ağ dəmirdən neft qabı. – Hələbi deşilib (Cənubi Azərbaycan); – Qoşunun hələbisi çox bö:
(Qazax) fırıldaqçı
(Salyan) arıq <heyvana aiddir>. – Bı ki, lap hələkədi, adam bına pıl verə:r?
(Dərbənd) novruzgülü. – Uşaxlar mərclərə gidib, hərəsini əlində ikiüç hələkkar dəstəsi götürütdülər
(Yardımlı) gec. – Gedün, hələməl olsə gəlmö:n
(Cənubi Azərbaycan) qorxaq. – Nə hələmiz adamsan
(Cənubi Azərbaycan) süzgəc. – Hələsnən yağ süzəllər
həlğibağ vırməy: (Cəlilabad) müxtəlif cür rəng vermək. – Gördi ki, bı mücri həlğibağ vırey
(Balakən) yelləncək
həliyə qoymağ: (Salyan) süründürmək, get-gələ salmaq. – Bacarmırdı day məni nöyşün həliyə qoyurdu?
(Ordubad) bax halqarəzə. – Biz cəftə demərıx, həlqərəzə deyərıx, ya da xılıccan deyərıx
(Ağdam) yuxarı. – Həllavdan gəl
(Salyan) iri kəsək. – Həllələrə su dəgcəg, özzəri əriyəcəg
(Ağdaş) kiçik, yararsız qarpız. – Ay arvad, qarpızı korrama, uşaxlara həllə-hüllədən ver
(Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Şərur) bax hələhüş. – Həlləhüş adam hörmətsiz olar (Goranboy); – Həlləhüş oğlu həlləhüş, axıratan qulax asammer ha! (Gədəbə
(Kəlbəcər) fırıldaqçı. – Səni həmişə həlləhüşən gördüm
(Gədəbəy, Gəncə, İsmayıllı, Mingəçevir) bax hələhüş. – Mə:m həlləmuş adamnan aram olmaz (Gədəbəy)
(Gədəbəy) qarmaqarışıqlıq. – Həlmə-cülmədi idara, it yə:sini tanımer
(Naxçıvan) ətlə yarmadan bişirilən xörək. – Həlsə o qədər pişir ki, ətnən yarma seçilmir; – Həlsəni qışda yeyirix’
(Dərbənd) kərtənkələ. – Həlvəzəng yayda kullarun içində çux uladu
I (Lənkəran) ağ kətan II (Lənkəran) boyunbağı
(Cəbrayıl, Oğuz, Zəngilan) xeyli. – Bacım bir həmbiz odun yığıb; – Bıy, dəsmalda bir həmbiz tüx’ varımış ki! (Zəngilan)
(Oğuz) həmkar, yoldaş
(Salyan) zirək, bacarıqlı. – Niyar həməkaradı, əlinnən hər iş gəlir
(Qax) ayaqqabı əvəzinə evdə geyilən corab <altına parça və ya dəri yamanır>
(Cəbrayıl) yad. – O inəx’ həmərix’di, örüx’lüyün qaçar
(Ağdam, Basarkeçər, Bərdə, Kəlbəcər, Laçın, Şərur, Tərtər) itburnu. – Bırda itburnuna həmərsin de:llər (Bərdə); – Həmərsinin başında qırmızı meyvəsi o
(Culfa) bax həmərsin. – Həmərsun meyvəsi yeməli olur
(Basarkeçər, Kəlbəcər, Laçın, Şərur) bax həmərsin. – Həmərsün yaxşı şeydi, onu yığıf çay dəmniyillər, xəsdiyə verillər (Basarkeçər)
(Ordubad) bax həmərsin. – Həməsildən dərman hazırranır
(Cəbrayıl) bax həmərsin
(Cəlilabad) rayon. – Sən mənə bircə dənə ərzə qayir, göndərim həməşaraya
(Çənbərək) kömək etmək. – Yoldaşa həmətdəməx’ lazımdı
(Şəki) işdənqaçan, tənbəl. – Kim həməyildi az əməx’günü alır, kim yaxşı işli:r çox alır
(Kəlbəcər, Laçın) bax həmkələ. – Aşıqlar həmgəl oxuyullar (Laçın); – Həsənnən Qasım quzunu həmgəl otarır (Kəlbəcər) ◊ Həmgəl olmağ (Şamaxı) – yaxın ol
I (Meğri) bax həmkələ. – Elə Lij-Teşdin qoyunnarıynan bizimkilər həmgələ otder binəli II (Xanlar, Qax) yaylaqda bir-birinə yanaşı olan çoban binələri
(Şəki) ətraf, yan, tərəf. – Bu həmgəniyə Yoranə diyillər
(Bakı, Meğri, Şərur) 1. kirayənişin (Bakı, Şərur) 2. müvəqqəti yaşanılan ev (Meğri). – Biz Nüyədiyə köçənnən so:ra elə üş-dörd il həmxana damlarda otd
(Naxçıvan) sakit, yumşaqxasiyyətli
(Oğuz) sarmaşıq növü
həmiyyət olmax: (Qarakilsə) muğayat olmaq. – Dedim uşaxlar, bizim heyvanlardan həmiyyət olun, mən gedim
(Çənbərək) yaxın, yanaşı. – Ərəyənin qoynunnan Qarsan Əhmədin quzusu dünənnəri həmkələ otduyurdu
(Çənbərək) qohum. – Şotu sarı Nurularnan həmküfdü
(Salyan) hamilə. – Həmləliyə hər yerdə yer verməy hamının borcıdı
(Zaqatala) həvəskar. – Mən belə həmrah adam görməmişəm
(Bakı) bacı
(Şəki) bibi
həmyəli çüşməx’: (Qazax) qonşu olmaq. – Pənah öylərinnən həmyəli çüşmüşdü