(Ordubad) böyürtkən. – Hindildən yaxşı mürəbba olur
(Bakı) təlxək
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Qazax) uşaq oyunu adı. – Qurşanıflar hingiləğoja, mal da qalıf başdıbaşına
(Qax) xəmir xörəyi
(Basarkeçər) mazaqlaşmaq. – Uşaxlar qapıda hingilimləşillər
(Ağbaba) şit-şit gülmək. – Nəyə hingilliyirsən?!
(Qazax) əl çəkməmək
(Kürdəmir) ağcaqanad
(Qazax) eynilə, tamamilə. – Oğlu hint-mint özüdü
hintil-mintil olmax: (Qazax) sərxoş kimi olmaq. – Gün vuruf, gədə hintil-mintil oluf
(Mingəçevir) eynilə, tamamilə. – Bu, hintput Nərimandı
(İrəvan) koma <üzüm asıb saxlamaq üçün>. – Hinzanın qapısın bağla; – Ay qız, yağış yağır, üzümü hinzana yığ
(Lənkəran) yanıq. – Hinzar ini gəlir, dur di bax
(Şərur) bax hibob
(Salyan) susmaq, danışmamaq. – Mən hipp eliyəndə süzün işüz düzələcəy?
(Qazax) iri gövdəli, sallaq quyruqlu cins qoyun. – Hirix’ qoyunun yunu seyrəy olor
(Salyan) mütləq. – Xalam deyib hitdağ-mitdağ o qızı mən oğluma alacam
(Çənbərək, Qazax) halal ◊ Hivə olmax – halal olmaq. – Yediyin çörəx’ hivə olsun (Çənbərək); – Çörəyim saηa hivə olsun (Qazax)
I (Dərbənd, Tabasaran) o. – Ho kəndi görürsənmi? (Dərbənd) II ho çəkmeg: (Bakı) hücum etmək
I (İmişli) şiş. – Əyağımın ho:i alınıp II (Ağdam, Mingəçevir, Salyan) iməcilik, <kollektiv> kömək
(Tovuz) pərdinin üzərinə döşənən çırpı. – Hoarı qalın qoyun kin, damcı dammasın
(Lənkəran) sözgəzdirən, aravuran. – Hoç-hoçi Tuğra zəhləmi aparır
(Lənkəran) sözgəzdirmə, aravurma ◊ Hoç-hoçilığ eləməg – söz gəzdirmək, ara vurmaq
(Gədəbəy) köməkçi. – Ho:çum var, qartofun divini doldurtduraram
I (Basarkeçər, Borçalı, Qazax, Tovuz) kotana və s. qoşulan üç cüt öküzün birinci cütü. – Birinci cütə hodax, ikinci cütə qaraqayış, üçüncü cütə hörüx’
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, Goranboy) bax hodax II. – Məjgəl tutana deyiflər, hodaxçı sürənə (Gədəbəy); – Hodaxçı öküzdəri sürür (Goranboy); –
(Tovuz) oyuncaq. – Mən sənə hodubala-zad deyiləm
(Goranboy) xörək adı
(Qazax) taqət, güc. – Ho:ğatın kəsilmeyif ha
(Daşkəsən) astadan kişnəmək. – Ata arpa vereydim, indi də aparanda hoxrandı; – At ajıf hoxraney, apar ona birəz ot at
(Bolnisi) ağacın qovu
I (Culfa, Naxçıvan) bir kiloqram. – Hoqqa dövri-qədimdə işlənərdi (Culfa); – Yarım hoqqa yarım kilodu (Naxçıvan) II (Tovuz) mürəkkəbqabı III (Bakı, Sa
I (Bakı, Bərdə, Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Kəlbəcər, Qazax) uzun <adam>. – Əhməd hoqqarın biridi (Kəlbəcər); – Hoqqar adamın xəsyəti y
(Naxçıvan, Şərur) fırfıra. – Hol taxtadan olar, ucunda balaca mismar olur (Naxçıvan); – Holu uşaxlar işlədər (Şərur)
(İmişli) bax hovlamax. – Yaranı gözzə, ho:lamasun
(İmişli) hünər. – Kişidə gərək holan olsun
(İmişli) 1. hünərsiz 2. tənbəl. – O, holansızın biridi, iş görməz
(Laçın) əkin vaxtı oxunan mahnı
(Qazax) əkin vaxtı oxunan mahnı. – Ə, bura dərəbəylix’ ha döy hololo də:səη
(Salyan) dik durmaq (aşıq-aşıq oyununda). – Aşığı atdım, hom durdu
(Ucar) topa. – Bü:n bir homa ot yığmışam
(Ucar) topalamaq. – Sən çalan otu mən homaladım. – Bığdanı homala, əmbiz elə
(Salyan) iri, yekə. – Şumda homma kəsəylər çoxdu
(Zaqatala) 1. yekəqarın. – Hompolov adam ağır yeriyər 2. tamahkar. – İlyas hompolovdi diyə dükannan çıxardılar
(Qarakilsə) zəminin biçilməmiş hissəsinə tərəf dayanan birinci adam
(Oğuz) orada
(Salyan) uzunsov. – Bazardan iki dənə honu qarpız almışdım
I (Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Hopu mallar yaxşı yeyir II (Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Tovuz) kotanın torpağı çevirən hissəsi, ucu
(Oğuz) qoz, lobya və düyüdən hazırlanan xörək adı. – Hopba bişiriflər, gedəx’ yə:x’