(Lənkəran) qat-qat. – O cürə lavasa-lavasa dəmirdən bu puçi qəyirmisə:n?
(Cəbrayıl, Gəncə, Göyçay, Ordubad, Şəki) alça, zoğal və s. meyvədən bişirilib qurudulmuş turşu. – Bazardan lavaş al gəti (Gəncə); – Alça lavaşı turş o
I (Ağdam, Gəncə, Qubadlı, Salyan, Zəngilan) bax lavaş. – Alınça lavaşası çox turş olur (Gəncə); – Bir az lavaşa ver, atın yarasına çəkim (Qubadlı); –
(Gəncə, Naxçıvan) lavaşa hazırlamaq. – Anam iki put alça lavaşalayıb (Naxçıvan)
(Quba, Şamaxı) bax lavaş. – Lavaşanani qutaba qatallar, xüregə tükəllər (Quba); – Bağman bir yayda on put naziyi, iyirmi put tumi lavaşana qeyirdi (Şa
(Meğri) yeyib qurtarmaq. – İramazanın ləm-yesiri bir təx’nə çörəyi əlbəhəlimcə lavladıla
I (Bakı) yastı daş. – İki ərəbə lay almışam II (İmişli, Kürdəmir) pambıqdan toxunmuş palaz. – Layı həyətə sal, oturağ (İmişli); – Döşəmədəki layı dəyi
layam verməx’: (Cəbrayıl) əl-qol hərəkətlərinin müşayiəti ilə başqasına təhqiramiz sözlər demək, töhmətləndirmək
(Salyan) pambıqdan toxunmuş ensiz, uzun nazik palaz. – Gəti o layçanı kilimin üssünnən sal
(Ağdaş) başdansovma. – Məcid layçivərdi iş tutan adamdu
(Gədəbəy, Qazax, Tovuz) nərdivan. – Laydırı gəti, almeyi yığax (Gədəbəy)
(Gədəbəy, Gəncə, Tovuz) arabaya laydır (b a x 2-ci məna) düzəltmək. – Haravanı laydırra (Gəncə)
(Salyan, Bakı) məc. enlikürək, boy-buxunlu. – Sən bilən olseydun laydivar oğulun qədrin bilərdün (Salyan)
(Şuşa) tikintidə istifadə edilən qara daş
(Naxçıvan, Şərur) otu bir yerə toplayan (adam). – Qaybalıgil bizdə layxorumçu işdiyirdilər (Şərur); – Mən layxorumçu işdiyirdim (Naxçıvan)
layığına salmax: (Qax) məc. – biabır etmək. – Hələ menin gelin layığına salıp göndərdim
(Tovuz) aciz. – Həsən yaman layın adamdı
(Başkeçid, Borçalı, Qazax, Tovuz) böyük mis qazan. – Dayan, qaçem layışı gətirem (Qazax)
(Göyçay) birtaylı qapı
(Salyan) məc. cırmaq. – Ay arvad, yaman yaralı kimi üzü: nöşün laylamısan?
I (Naxçıvan) çevirmək. – Otu layla, tez qurusun II (İmişli) məc. – sökmək. – Çulu layle:f qoydu yerə
(Salyan) arxayınlaşdırmaq. – Məi laylaya qoydı, bi də gördüm, iş işdən keçib
(Çənbərək) süst. – Zağar Sa:dın qızı Lala mənşərdəncən layliməsdi
(Salyan) igid, qoçaq. – Elə laymərdan oğullarımız var ki, hər biri bi dünyaya dəgər
(Qazax) məst, xumar. – Ətdən oxartana ye:f kin, layməst oluf Lay olmax (Şərur) – sevinmək, şadlanmaq
(Quba) yumurtanın ağı. – Lazi yiməli ulur
(Axalsxi) qarğıdalı. – Lazut baharda əkilib küzə qədər yetişir
(Bakı) ağzına qədər dolu. – Torbani ağzıneycən doldırmişəm, lebbelebdü
(İmişli, Qarakilsə, Şuşa, Salyan) bax lejan. – Bu il tut lecan oldı töküldü (İmişli)
(Cəlilabad, Salyan) tavan. – Quşdar lecmanda yuva qoyıb (Salyan); – Taxda tapa bilmeyəm ki, lecmani vırdırəm (Cəlilabad)
(Kürdəmir) yığışdırılmamış, sərili
(Göyçay) kiçik yaylıq
(Ordubad) gic, səfeh. – Ə:, o leftirimə qoşulma
(Qazax) bax leyqır
(Lənkəran) damdan axan yağış suyunun töküldüyü yer. – Əyaqqabılarım qalıb leğmanın qırağında isdanıb
(Salyan) duru palçıq, lehmə. – Yağışda üssü:-başu: lehiyə bulama
(Bakı) düyü həlimi. – Aş gecdi, o lehimnən vər iceg
I (Qazax) emallı (qab). – Dünən dədəm bazardan üş dənə lej qav alıf gətdi II (Salyan) bol, çox. – Bossanda yemiş lejdi III lej tüşməx’: (Oğuz) düşmən
(Salyan) bol, çox. – Sırfa açıldı, hər şey lej-lavaşdı
(Qafan) yığışdırılmamış, sərili. – Yağış yağdı, xirmənimiz lejalı qaldı
(Cəbrayıl, Çənbərək, Gədəbəy, Qafan, Tovuz, Zaqatala) bol, çox. – Bu il bizim armudumuz lejandı (Qafan); – Qartof Cıfıxlıda lejandı (Çənbərək); – Yimə
(Qazax, Tovuz) bax lejan. – Bizim bağda alma-armıt lejəndi (Qazax); – Yayda tut-gilas lejən olur (Tovuz)
(Bakı) yaraşıq. – Una bax a, bir lekəri də yoxdi
(Cəbrayıl, Zəngilan) ağacın ən hündür və əlçatmayan yeri. – Ağaşda bir əz armıt var, o da illaf leləx’lərindədi, yığəlmirəm, çıx yığ (Zəngilan)
(Bakı) rəf
(Axalsxi) 1. mis sini. – Xəngəli lengərə tök 2. nəlbəki
(Culfa) qayınarvadı. – Bı mənim lentimdi
(Bakı) lopa-lopa. – Bayırda gör nə lepər-lepər qar yağır
(Şəmkir) bol, çox. – Hər şey kin çox olur, onda de:llər ler-lejandı
(Salyan) kəsək. – Torpağ yaşdı, şumlıyırsan les verir