I (Gədəbəy, Bakı) məc. tənbəl. – Nə belə leş öyrədifsiη, bala, qədi:? II (Bakı, Salyan) çox, həddindən artıq
(Kürdəmir) bax lej-lavaş
(Tovuz) boş-boş, işsiz. – Bu aralarda leş-leş nə:zirsəη, işiη-güjüη yoxdu?
(Şəki) yağsız, arıq. – Bu ət çox leşgi ətdi
(Şərur) düzənlik. – Ley də sə:ndi, dağ da
(Lerik) saçaq
(Şərur) istixanada çalışan şəxs, parnikçi
(Ağdaş, Oğuz) uşaq oyunu adı. – Nə dizimin divində oturubsan, get uşaxlarnan leyqala oyna (Ağdaş)
(Qazax) yabı
(Quba) uzun. – Una leylac Səməd diyədülər, hiç acığı gəlmiyədü
(Şəki) kefcil. – Bağır leylacının biridi, öy dərdi çəx’mir, eşix’ dərdi çəx’mir
(İrəvan) mahir, bacarıqlı. – Qumarda sən onnan bacara bilməzsən, o, leylaşdı
(Başkeçid) xörək adı
(Şəki) yarpağı xörəyə tökülən göyərti növü. – Bosdannan bir dəsdə ləbədə dərif gətirdim
(Şamaxı) abgərdən. – Süti ləbgərdənnən bö:ük qazannan kiçiy qazannara payla
I (Kürdəmir, Qazax) bax ləj. – Kamil ləc adamdı (Qazax) II (Cəlilabad) bataqlıq. – Su axey bılağdan ləc oley
(Meğri) bax lejan. – Dağlarda biyil ləcan ut var
(Şamaxı) bax ləçə. – Bizim inəy bir ləcə ləbləb süt verir
(Culfa) dəyirman çarxı
(Şamaxı) zarafatcıl, məzhəkəçi. – Əhməd çox ləco: adamdı, adamı güldürməkdən öldürür; – Sən yap ləco:sanmış ki
(Şamaxı) zarafatçılıq, məzhəkəçilik. – Neyləsin, bir no: ləco:lığnan arada başını doldandırır; – Bu qədər ləco:lığ olmaz!
(Quba) sərnic. – Ləçəyi su:nan duldur
I (Astara, Füzuli, Gədəbəy, Qazax, Lənkəran, Şəki, Tovuz) həyasız. – Onun bir ləçər arvadı var, nə dağda, nə də aranda onnan qonşu olmağ xatabaladı (Q
(Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) həyasızlıq. – Ləçərrix’ pis şeydi, adamı hörmətdən salar (Gədəbəy)
(Lənkəran) acgözlülük. – Adil ləçərriyinnən əl çəkmir, xörəy yiyəndə nimçəni yalıyır
(Şəki) üzüm tənəklərinin dibinə basdırılan paya. – Biyil bağa üş yüz lədən almışux
I (Çənbərək) axmaq. – Usuf lədimin biridi II (Gədəbəy) ləqəb. – Hər adamın bir lədimi olar dana, a bajoğlu III (Basarkeçər) dilli
(Şəki) boş-boş. – Nə çox lədim-lədim danışırsan
(Şəki) yersiz, boş-boş danışmaq. – Sən lədimnəmmə, otu yerində
(Bolnisi, Mingəçevir) tərpənmək, yerindən oynamaq, laxlamaq
(Şəki) bax ləfləmməx’. – Dişim ləflənirdi, gidif çıxartdırdım
(Şəki) tərpətmək, yerindən oynatmaq, laxlatmaq. – Sütünü ləflətdim
(Meğri) danışanda ağzı sulanan
(Xaçmaz, Quba) kotanın bir dəfə açdığı şırım. – On beş ləgər əkməmiş kotanı açırsan (Xaçmaz)
(Qazax, Şəmkir) ləqəb
(Daşkəsən) zarafat. – Mən sənin ləğəmbənnən cırnamarım
(Lənkəran) iflic. – Ləğvə olmusan, əlin niyə əsir?; – Fərəculla ləğvə olub
(Zaqatala) rahatluqum. – Atam bir qutı ləhdilukun aldı
(Qazax) yerimək üçün atı həvəsləndirmək. – Ləhliyirəm at getmir, yorulufdu
(Qazax) məc. yormaq, təngnəfəs etmək. – Sən öl, olları dünən piçində elə ləhlətmişəm ki, qıyamatatan unudammazdar
(Xaçmaz, Quba, Qusar) 1. duru palçıq (Xaçmaz). – Torpağ ləhmədü, axırdı 2. palçıqlıq (Quba). – Bizi ləhmələrdən qışda hiç kiçmağ ulmiyədi, adam batub
(Füzuli) biryaşar erkək dəvə
I (Lənkəran) sınıq. – Bu çarx ləxşəgdi ki, oxa niyə salmısan? II (Lerik) xəstə
(Tovuz, İrəvan) bax laxşəng. – Özün danışırsan, özün gülürsən, belə də ləxşəy adam olarmı? (İrəvan)
(İrəvan) laglagçılıq. – Sən gəl bu ləxşəx’liyi burax
(Tovuz) bax laxşəng. – Ə:, nə ləxşəng adamsaη
(Bolnisi, Gəncə, Qazax) davakar, höcət, adamla yola getməyən, pisxasiyyətli. – Ləj olma, qonum-qonşuynan yaxşı dolan (Gəncə) ◊ Ləj tüşməx’ (Gəncə, Qaz
(Gəncə, Qazax, Oğuz) düşmənçilik. – Özüm ləjdix’cən dedim (Oğuz); – Ləjdix’dən xe:r gəlməz (Qazax) ◊ Ləjdix’ salmax (Gəncə) – düşmənçilik salmaq
I (Çənbərək, Qazax) şikəst. – Atamın qolunu-qılçasını yel tutuf, kişiyi ləkəntə eliyif (Qazax) II (Meğri) xəstəlik adı
(Salyan) bax ləkəntə I. – Zakir atdan yıxıldı, qolı sındı, ləkənti oldı