(Ucar) iri-iri. – Əli halvanı lödə-lödə udur
(Ucar) kündələmək. – Cijim xamır lödəliyir
(Qazax) nəvə. – Ağrın alem, ay həkim, bir löəm oluf
(Gəncə, Qazax) oxlovla yaymaq. – Kündöyü löələx’lə qutar, ajımnan öldüm (Qazax)
(Tovuz) məhsulun yetişdiyi vaxt
(Tovuz) yemək. – Büyün İrvahamgildə löh var, oryə:lərsəη
(Karvansaray) təngnəfəs olmaq
(Biləsuvar, Salyan, Şamaxı) 1. xam yer (Biləsuvar, Salyan, Şamaxı). – Löhran yerdə payızda yaxşı yağış olsa, taxıl yaxşı pitər (Salyan); – Löhran yeri
(Şəmkir) bax löhran. – Löhrəm yerdə əkin yaxşı pitir
(Kürdəmir, Şamaxı) bax löhran. – Bıra löhrəndi, kotan batmeyir (Şamaxı)
(Lənkəran, Zaqatala) ağacda əlçatmaz yerlərdən meyvə dərmək üçün düzəldilmiş uzun ağac. – Armudları dərəndə lök sındı (Zaqatala)
(Cəlilabad) taxta-şalban. – Fəzil durdi, gördi lökəsi yanib
(Cəlilabad, Lənkəran) qarğıdalı, düyü unundan bişirilən çörək
(Bakı, Şamaxı, Salyan) dəvə kimi yerimək. – Lökləmə, tez yorularsan (Şamaxı)
(Ağdaş, Lənkəran, Sabirabad) bax löki. – Bayram süfrəmizdə bu il lökü olmadı (Ağdaş); – Nanəli lökü yaman ləzətdiydi, sən pişirmişdün? (Lənkəran)
(Göyçay, Qax, Oğuz, Ordubad, Şəki) yaxşı bişməmiş (düyü). – Löküd aşı yiməy olmur (Göyçay)
(Dərbənd, Quba, Şamaxı) bax loqut. – On beş lökürd ot çaldım (Şamaxı)
I (Göyçay, Şəki, Ordubad) bax löküd. – Löküt aş yağ götüməz (Şəki) II (Ağdaş) qovurğa ilə süddən bişirilmiş xörək (bəkməz ilə yeyilir)
(Cəlilabad, Yardımlı) hin. – Mən toyuğu iri lölə saldım (Cəlilabad)
(Ağbaba, Gədəbəy) bacarıqsız. – Ə:, ona ümid olma, lölüyün biridi; – Lölüx’ Hümbət iş bacarar? (Gədəbəy)
(Şamaxı) qabığı bərkiməmiş yumurta. – Toyuğımız lömbə salıb, azarrıyana oxşiyir
I (Borçalı, Qazax, Tovuz) bax löyün I II (Cəbrayıl, Şamaxı) bax löyün II. – Munun bir lö:ününə tamaşa elə
(Qazax) bax löyünbəlöyün. – Qarpız lö:ün-lö:ündü, kimisinə hazarı de:llər, kimisinə qaxet de:llər
(Meğri) işlənib qurtarmış sabun qalığı. – Sabun yoxdı, əncax bir xırdecə löpix’ var mahrabanın altində
(Salyan) arxası üstə mayallaq aşmaq. – Elə göyərçin var ki, bir dəfə löpliyir
löran eləməg: (Bakı) torpağı dərin qazmaq. – Bu belin təfkeşi yaxşı olmədiginnən löran eləməg olmur
I (Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax) növ, cür. – Axşama iki löyün xörəyimiz var (Kürdəmir) II (Gəncə, Qazax, Şamaxı, Şəki) görkəm, görünüş
(Qazax) bax löyünbəlöyün. – Sayalı büvüm löyün-löyün xörəx’lər pişirer
(Göyçay, Mingəçevir) növbənöv, cürbəcür. – Daşdı qayada löyünbəlöyün otdar var
(Gəncə, Göyçay, Şəki) eybəcər, çirkin. – Muna bax, nə löyünsüz adamdı (Gəncə); – Rəhimin oğlu çox löyünsüzdü (Göyçay)
I (Zəngəzur) həlim. – Luğab çox yeməlidi II (Salyan) helik. – Kamal tay qocalıb, danışanda ağzının luğabı axır
(Dərbənd) bax lokut. – Yığıban dırnovucnan luqut düzəldeydig
(Kürdəmir) avara. – Lulan kimi nə gəzirsən?
(Kürdəmir) udmaq. – Əlinə düşəni lumbulladır
(Gədəbəy, Tovuz, Şərur) bax lumbullatmağ. – Nə tez lumbutduη, hələ mən də sənnən yi:jeydim, oğul (Tovuz)
(Bakı) limon rəngli. – Beş ərşin lumeyi parça aldım; – İki cüt lumeyi corab göndərmişəm
(Bakı) naümid. – Sənunçün bu heç lumud eləməz
(Zərdab) birdən, qəflətən
(Quba) böcək adı. – Camışi lurslər bürümüşdü
(Quba) bax loru. – Atam atımız üçün bir təzə luru tikdi
(Borçalı) kimsəsiz, yetim. – İdris lübünün biridi, yazığ uşaxdı
(Ağsu) hin. – To:x lücidə yumurtdıyır
(Xanlar, Kəlbəcər) bax löələx’ləməx’. – Ərişdeyi pişirəndə xamırı oxlovnan lüələx’li:llər (Xanlar)
I (Qazax) fəsil. – Hər lüən üç aydi II (Yevlax) bax löən. – Darıxma, lüənin vaxdına az qalıfdı
(Qazax) fəsil-fəsil
(Xanlar) dincə qoyulmuş yer
(Dərbənd) xəndək. – Bu gün un-un beş lügəndə atdum
(Ordubad) koramal. – Lük adama dəyməz, vıran ilandı
(Quba) bax lokut. – Sabah lükürdləri daşımağ lazımdı
(Xanlar, Quba) bax lokut. – Bu gün un lüküt ot çalmışam (Quba)