(Meğri) tərpənmək. – Doxdur iynə vuranda Tamara yerinnən bicəkkə də mıqqımmadı
(Meğri) budaqlı yığılmış meyvə (nar, heyva və s.). – Durun mılaxlarımızı asın
(Qazax) tapdalamaq, tapdayıb əzmək. – Bir az anrıda dur, mamadoru əyağıyın altında mıncıxlama
(Sabirabad) budaq
(Göyçay) pis iyli yabanı bitki
(Cəbrayıl) dəyirman daşlarını fırladan oxun alt tərəfdən pərə keçirildiyi yer. – Dəyirmanın mındarrığı köhnəlib, gərəx’ onu dəyişəm
(Ağdam) yabanı zoğal ağacı
(Qax) saç
(Göyçay) bax mındağ
(Ucar) deyingən. – Mır adam çox danışan olur
(Lənkəran) kərtənkələ
(Böyük Qarakilsə) istək, arzu
(Meğri) pəncərəsiz ev, daxma. – Şükürün Ernəzirdə bir mırdağası vardı
(Kəlbəcər) yumşaq qabıqlı ağac adı. – Mırdarçadan çovannar çomaq qayrır
(Mingəçevir) bax mırdarça
(Cənubi Azərbaycan) dərman bitkisi adı. – Nə qədər axdardımsa, mırğa tapa bilmədim
(İmişli, Kürdəmir, Zəngilan) qamışabənzər bataqlıq bitkisi. – Mırğız sulu yerdə olar (Zəngilan); – Qışda bəzən mallara mırğız verərduğ (Kürdəmir); – M
I (Lənkəran) 1. paxıl 2. çoxbilmiş II (Lerik) güvə. – Xəlçiyə mırıt düşib
(Lənkəran) paxıllıq etmək
(Zəngilan) 1. kinli. – Mırız adamnan aram yoxdu 2. tənbəl. – Mırız kəl kimi nə gözu͂: döyürsən?
(Zəngilan) qaş-qabaqlı, hirsli, acıqlı. – Mürsəl kişi oğluna mırızmırız baxırdı
(Şamaxı) cavan öküz. – İki mırqızzar durub yan-yana
(Zərdab) ağ balıq. – Balığ köylümə düşmüşdü, tornan bir mırmırı tutdum
(Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə) kif, çirk. – Tejən mırt bağlıyıfdı (Qazax); – Mırt basıf eğme:i təmiccə (Gədəbəy); – Bağışdayın, eymənin mırtı buraları ba
(Mingəçevir) çoxdanışan
I (Şərur) çirklənmək II (Cəbrayıl) deyinmək. – Ə:, orda nə mırtdıyırsan?
(Qarakilsə) quymaq. – A bala, bir əz mırtığa pişir, yaman koηluma tüşüf
(Gəncə, Qazax, Tovuz, Şəmkir) 1. çapıq (Qazax, Tovuz, Şəmkir) 2. dişsiz, dişi tökülmüş (Gəncə). – Yazığın dodağı bərk yaralınıf, mırtığ olajax (Qazax)
(Şəmkir) dodağı çapıqlıq. – Mırtıxlıx da bir ayıflıxdımı?
(Qazax) yara
(Kəlbəcər) tərhalva. – Mırtıqa şirin olur
(Qarakilsə) çoxbilmiş. – Qonşu: n oğlu çox mısağan olacax
(Gədəbəy) yerəbaxan, qaraqabaq. – Mısdır adamnan bir şey çıxmaz; – Mısdır kişidi elə ocağaz da
I (Ordubad) pusqu II (Quba) xəsis
I (Gəncə, Qazax, Tovuz) susmaq II (Gəncə, Qazax, Şəmkir) qısılmaq (bir küncə). – Gör nijə divə mısıf qalıf (Gəncə)
I (Culfa, Tərtər) bax mısmağ I. – Ə:, nə mısıf durmusan, danış dana (Tərtər); – Avçı kəççiyə de:r ki, sən mısmaxdansa, çığırıb avı qaçırdırsan (Culfa)
(Cəlilabad) bax mısmax II. – Mısardüg, ancağ biyazdən so:ra barişərdüg
(Cəbrayıl, Füzuli, İsmayıllı, Qarakilsə, Mingəçevir, Ordubad, Saatlı, Ucar) qaşqabaq ◊ Mısmırığını sallamax (İsmayıllı, Qarakilsə, Mingəçevir, Saatlı,
(Beyləqan, Cəbrayıl) qaşqabaqlı. – Mısmırıxlı olmaq nə üçündü? (Beyləqan); – Oğul, sənə nə olub, mısmırıxlısan (Cəbrayıl)
(Qazax) bax maytax
(Qazax) axsamaq. – Allahyar mıytıyır, no:luf ona?
(Bakı, Şahbuz) bax miz II. – Ətə milçəx’ mız salıb (Şahbuz)
(Lənkəran) bax mizanqul
(Basarkeçər) yavaşyavaş, ləng iş görmək. – Bir az tez olsana, nə mızdanırsan
(Bakı, Quba, Xaçmaz, Lənkəran) 1. yola getməyən (Bakı) 2. qaraqabaq (Quba, Xaçmaz, Lənkəran) – Ay qız, mızı olma (Lənkəran)
(Gədəbəy) süründürməçi. – Sən mızıxsaη, sözünə inanmeram ◊ Mızıx verməx’ (Gədəbəy) – dilxor etmək, incitmək
(Beyləqan) hirsli, hikkəli. – Tofiq çox mızıxlı uşağdı
(Meğri) getmək, qaçmaq. – Orda kisip tapıbsan ki, gündə mızıxırsan ora
(Lənkəran) qaraqabaqlıq. – Mızılığunnan əl çək
mızırax qoymaq: (Qarakilsə) mane olmaq