(Ağdam, Gəncə, Xocavənd, Qubadlı, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir) həyətyanı əkin sahəsi. – Mənim pərəkarım yaxşıdı (Gəncə); – Bura mə:m pərəkarımdı (Şəmkir)
(Borçalı, Qazax) bax pərəkar. – Pərəkərimə soğan əx’dim (Borçalı)
(Quba, Salyan) bax pələqulax. – Əhməd çox pərəqulağdı (Salyan)
(Gəncə) qayda-qanun. – Pərəni pozmayın!
pərəndəlik salmax: (Ağdam) qarmaqarışıqlıq salmaq. – Cama:t sakit oturmuşdu, Həsən onlarıη arasına pərəndəlik saldı
(Cəbrayıl, Kəlbəcər, Şahbuz) bax pərvan I. – Pərəvan olmasa, küm tikməy olmaz (Cəbrayıl)
(Şəki) gümrah. – Pərgaldı hələ İdris dayı, işdiyə biliy
(Şəki) gümrahlaşmaq. – Hindi sağalıfdı, pərgallaşifdi, gezə biliy
(Cəlilabad) sürətini azaltmaq, yavaşıtmaq (arabaya aiddir). – Bıra bərk yenişdü, arabani pərgüllə
pərxunqay olmax: (Qax, Zaqatala) qabar olmaq. – Eli pərxunqay oldi (Qax); – Nurməhəmmədin qolu pərxunqay olub (Zaqatala)
pərqu balış: (Bakı, Şamaxı) qu tükündən hazırlanmış balış. – Mən pərqu balışda yatıram (Bakı); – Bizim öydə üç pərqu balış var (Şamaxı), PƏRİSKAR (Qub
(Ağdam, Bakı, Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Pərpə tum töküb (Bakı)
(Zaqatala) kökəlmək. – Biyil Hasan kişi bir az pərpələnipti
(Dərbənd) kəpənək. – Uturdi pərpənəg bir gülün üsdünə
(Ordubad, Şərur) kəpənək. – Bizim baxçada çoxlu pərpər var
(Salyan) cəhrənin bir hissəsi. – Pərpərə cəhrədə olır
(Ordubad) bax pərpər
(Bakı) yabanı bitki adı. – Pərpərəng yiməli şeydü
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz) ikinci şum. – Bı yer pərşumdi (Ordubad) ◊ Pərşum eləmək (Cəbrayıl) – ikinci dəfə şumlamaq
(Zəngilan) dombalangöz. – Mənim pərtdəgöz adamlardan açığım gəlir
(Göyçay, Salyan) sözü çəp gəlmək
pərtim-pərtim doğramax: (Qazax) iri-iri doğramaq. – Əti pərtim-pərtim doğrayıbsan
(Ucar) bax perto:. – Noruz pərto: adamdı; – Pərto: adam yaxşı iş görəmməz
(Ucar) qanmazlıq. – Həsən pərto:luğ elədi
I (Ağcabədi, Bərdə) evin çardağında dirəyin üstünə qoyulan uzun tir. – Pərvanı qaldır, haçanın ağzına qoy (Bərdə) II (Şəki) evin çardağının kənarların
pərvarax olmax: (Gəncə, Tovuz) sınıb dağılmaq. – Sandıx haravadan tüşüf pərvarağ oldu (Gəncə); – Maşını hardasa vurduruf, pütün qavağı pərvarağ oluf (
(Ordubad, Şahbuz, Şərur) bəslənmiş qoyun. – Dədəm bir pərvəri saxlıyıb, böyüyəndə kəsəcək (Şahbuz)
(Zərdab) pərdinin altına qoyulan tir. – Usda pəryanı yondu
(Borçalı, Qazax) arabanın qollarını birləşdirən ağac. – Bu pəryər sınıfdı
(Şamaxı) pəhriz xörəyi. – Mənim pərzanamı as; – Uşağçın pərzana pişirmişəm
(Şəki) çust tikərkən bir ucu ayağa, digər ucu isə dizə keçirilən qayış. – Pərzüval qırılıtdı
pəs olmax: (İsmayıllı) əhəmiyyətsiz olmaq. – İşim bu gün pəs oldu ◊ Pəs eləmək (Gəncə) – pərt etmək. – Onu pəs eləmişəm, dinməyə halı yoxdu
(Ordubad, Sabirabad, Şamaxı) çay puçalı. – Çaynik pəsabnan doludu (Sabirabad); – Çaynikdən pəsabı boşalt (Şamaxı)
(Qazax) çust Pəsə qalmax (Ucar) – təxirə salınmaq. – Mənim Bakıya getməyim pəsə qaldı; – Yazı işimiz hələlik pəsə qaldı
(Gəncə) şey-şüy. – Pəsəpüsəni burdan yığ, çıx get
(Zəngəzur) belləmək. – Get yeri pəsəddə; – Almanın yerini pəsəddəmişəm
pəsələng eləməx’: (Gədəbəy, Şəmkir) dağıtmaq ◊ Pəsələng olmax’ (Daşkəsən) – dağılmaq. – Bir ton taxılı pəsələng eləməy olmaz (Şəmkir); – O nəsil çoxda
(Çənbərək, Şəmkir, Tovuz) 1. böyük (Çənbərək, Şəmkir). – Bir pəsəndə harava ot gətdim (Çənbərək) 2. hörmətli (Tovuz)
(Mingəçevir) mıx
pəsər qalmax: (Bərdə) boy atmamaq, gödək qalmaq, böyüməmək. – Sən pəsər qalajaxsan
I (Şamaxı) bir hörgüclü dəvə. – Mənim bir pəsərəyim var; – Pəsərək çox yük götürər II (Salyan) görkəmli, boybuxunlu
(Axalsxi) çox geyindirmək, qalın geyindirmək. – Ana uşaxlarını soyuxdan saxlamaq üçün pəsəsləyir
(Cəbrayıl) bax pəsəddəmək. – Həsən ağacın yerini pəsətəmişdi
(Lənkəran) avar (qayıqda). – Dadaş, pəsgəli losmana ver, kərəcini itiləsin
(Gəncə) qoyunun boynu. – Bir kilo pəsgərdənnən kəs ver
I (Borçalı, Gədəbəy, Hamamlı, Qazax) çəkinmək. – Hürü nə hayasız adamdı, heç adamnan pəsimmək bilme:r (Borçalı) II (Quba) gizlənmək
(Cənubi Azərbaycan) firni. – Bu pəsməni ver uşağa
(Qazax) aradan çıxmaq. – Gördüm iş xarafdı, yu:acca pəsdim
I (Gəncə) bərkdən-boşdan çıxmış. – Əli çox pəsməndə adamdı II (Balakən, Oğuz, Şəmkir) yararsız. – Pəsməndə şeydi, neynirsən alıb unu? (Oğuz); – Bu pəs
(Cəbrayıl, Zəngilan) məzəmmət etmək. – Mən də pəsmətdəmişəm, tay dalaşmazdar (Zəngilan); – Hərə bir yannan pəsmətdədi, Nubar ağladı (Cəbrayıl)