(Bakı) avara
(Oğuz) heyvanları sancan qanadlı həşərat. – Varvar gamışı sancır, qan çıxardır, heyvana təpilir, qanı sorur
(İmişli, Şəmkir, Tovuz) çoxdanışan, deyingən. – Nə varvara arvatdı bu, sə:rətən danışer (İmişli); – Arvad kı varvara oldu heş nə (Tovuz)
(Şamaxı) çoxdanışan, deyingən. – Yaman varvarçı adamsan sən
(Çənbərək) həqiqəti gizlətmək, ört-basdır etmək. – Ayna, genə nə vasılıyırsan? – Meyram çomuşsağanın işdəx’- lərini genə vasılıyır
(Qazax) çəkməsilən (adam)
(Çənbərək) özünə tumar vermək, bəzənib-düzənmək. – Ağa:r tez-tez də vasqılanır
(Çənbərək, Sabirabad) çoxdanışan. – Hürü qarı vasvasıdı, axşamacan danışır (Sabirabad)
(Ağdam, Bərdə, Kürdəmir) yas, hüzr ◊ Vayına oturmax (Ağdam, Bərdə, Şuşa) – yas saxlamaq, yasında oturub ağlamaq
(Kürdəmir) 1. ağılsız, səfeh 2. bacarıqsız. – Çox vayaqulu adamdı
(İmişli) 1. uğurlu 2. münasib. – Bura vayalı yerdi, yaxşı bağ olar burda
(Şəki) hər şey haqqında çox fikirləşən, düşünən, hər şey üçün narahat olan. – Çox vaydaqəhər adam olma, sa:lla; – Sə:n büvün nətə:ri vaydaqəhərdi
(Ağdam, Qazax, Tərtər, Tovuz) bax vağya. – Be:jə səni vayğamda ö:rmüşəm (Tərtər)
(Sabirabad) nə üçün, niyə. – Oyi axtardım isrə:n, görə bilmədim – Vayhi?
I (Şəki) işsiz gəzən, avara. – Vayxırın biridi, heş yerdə işdəmiyi II (Oğuz) qocalıb haldan düşmüş, çox qocalmış
(Kürdəmir) bax vayxır I
(Ucar) huşsuz. – Vayxur Ələsgər danasın kəsib satıb, pulun almıyıb, indi bilmir ki, kimə satıb
(Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şəki) araqarışdıran, sözgəzdirən, pislik edən – Vayıs adamnan heş kəsin xoşu gəlməz (Şəki)
(Şəki) araqarışdırma, sözgəzdirmə, pislik etmə – Vayısdıxnan işim yoxdu
(Şəmkir) küyçü, hay-küyçü. – Ə:, nə vayqara adamsan, bir şey olan kimi özünnən çıxırsan
(Kürdəmir) bax vayaqulu 1
(Göyçay) maymaq, iş bacarmayan
(Şəmkir) çarəsiz ◊ Vaynaçar qalmax (Şəmkir) – çarəsiz qalmaq. – Niyə vaynaçar qalıfsan, doxdur putana döymü bö:üründə
(Mingəçevir) heç olmasa. – Vaynaçara, biri gəleydi, dərdi u qədər olmazdı
(Kürdəmir, Kəlbəcər, Qarakilsə, Zəngilan) bax vaynaçara. – Pambıx suyuna getmirsən, vaynəçəri, ayrı işe:tginən (Zəngilan); – Vaynəçəri, sən orda olsay
I (Cəbrayıl, Gədəbəy, Kəlbəcər, Kürdəmir, Meğri) qalmaqal, hayküy, dava-dalaş. – Qəflətən yolda vaynəfsiyə irast gəldim (Gədəbəy) II (Meğri) canlı
I (Kürdəmir) vecsiz, kara gəlməyən, bir şeyə yaramayan. – Çox vaysız adammış bı Məmməd II (İmişli, Kürdəmir) boş, uğursuz, xeyirsiz
(Yardımlı) vay odur ki. – Vayvətün gələ mənə bi söz diyə
(Culfa, Şəki) 1. keyfiyyətsiz sapdan toxunmuş kobud ipək (Şəki). – Vaz çıxar baramadan olur 2. keyfiyyətli ipək (Culfa)
(Bakı) səliqəsiz, başdansovdu tikiş ◊ Vec-vecə eləmeg (Bakı) – səliqəsiz, başdansovdu tikmək. – Əğəz, tut buni, vec-vecə elə, vər işağə, geysün
(Bakı) bax vec-vecə ◊ Vecveci eləmeg (Bakı) – b a x vec-vecə eləmeg. – Köynegi vec-veci eliyib getdim başə
(Ağdam, Kürdəmir) işsiz, avara
I (Quba) beçə, körpə arı. – Veçə hələ bal verməz II (Meğri) ana arxdan ayrılan kiçik qol; ana arxdan ayrılan su şırımı
(Cəbrayıl) iri lək ◊ Vejan doğramax (Cəbrayıl) – iri lək düzəltmək. – Gedim bağda bir-iki vejan doğrıyım
(Füzuli) boş-boşuna, avara-avara, işsiz-gücsüz. – Nə vejələ-vejələ gəzirsən?
(Meğri) tezyetişən əncir növü. – Hüsi dayim bir dəsgirə arannan velə gətdi
(Meğri) üzüm və ya əncir qurutmaq üçün yer
(Meğri) bax verazan. – İncir- üzüm vərəzənnərdə qıfqırmızı qızarey
I (Tovuz) bax veysəl I. – Vesilin biridi, doqqazdarda gəzməx’dən savayı əlinnən heş şey gəlmir II (Tovuz) uzun, ucaboylu
(Meğri) qurut ovuntusu. – Yarrıyaraşıxlı qurutumuz yoxdu, ama bikgə vesinəmiz var
(Ordubad) kiçik su arxının ana arxdan ayrıldığı yer ◊ Veyran kəsmax (Ordubad) – ana arxdan kiçik arx ayırmaq
I (Füzuli, Salyan) axmaq, gic. – O, veysəl adamdu (Salyan); – Belə veysəl adam görmüsən? – Elə bi veysəlimiz əsgiydi, o da gəldi çıxdı (Füzuli) II (Kü
(Salyan) avara-avara, boş-boş. – Mırad veysəl adamdu, özü də veysəl- veysəl gəzir
(Salyan) avara, işsizgücsüz. – Veysəllayı adamın sənəti olmaz
(Salyan) avara-avara, işsiz-gücsüz. – Ada, veysəllayıveysəllayı gəzməginən, ged işdə, adam oğlısan
(Meğri) aşqarası. – Mən aş yeyəmmeyrəm, əncax vəcinnən bikgə <bir tikə> dindəlecam Vəc yeməg (Cəlilabad) – fayda vermək, lazım olmaq
(İsmayıllı) keçi balası. – Bu gün vəcələr yaxşı otdadı
(Cəlilabad) soğanaoxşar bitki adı
I (Meğri) əvəz. – Yağ cədvelinə sənin vəcinnən mq: irazılıx verirsən qol çəkim? II (Yardımlı) son, nəticə
(Yardımlı) budaq. – Şivun vəçəsi sınıb