(Salyan) dikbaşlıq
I (Qax) it II (Cəbrayıl) yağlı (süd). – Ölən inəyimizin südü yaman zağlıydı
I (Meğri) zəhər. – Eran xannərinə heş zağnabıt da vermeydıx II (Meğri) zəy
(Gədəbəy, Tovuz) təzə doğmuş (qırxı çıxanadək) qadın. – Arvat zahadı, hələ bilmərrə işdə:məz (Gədəbəy); – Suqra zahadı (Tovuz)
(Oğuz, Şəki) bax zaha. – Zahı mala soyux su verməzdər
(Lənkəran, Şəki) bax zaha
I (Füzuli, Kəlbəcər, Qarakilsə, Laçın, Oğuz) iki əkin sahəsi arasında sərhədi müəyyənləşdirmək üçün saxlanılan əkilməmiş yer
(Ağsu) bax za:ra. – Zahran Məmmət mə: sögüb
I (Tovuz) daxma. – Nisa bir zaxmada olur, laf köhnə II (Gəncə) dirək
(Dərbənd) taxıl saxlamaq üçün taxta və s. düzəldilən anbar. – Zaxorun üşdörd təxdəsi ağəcdən ular
(Dərbənd) taxıl saxlamaq üçün taxtadan düzəldilmiş iri qab. – Zaxur təxdədən qeyrilədi, unə hacbuğda da tükəllər
(Bakı) acı
(Cəbrayıl) lovğa-lovğa
(Saatlı) zəhər. – Zaqqun kimidi, yeməg olmaz mıyı
(Zaqatala) 1. əmiarvadı 2. dayıarvadı
zalav çekmağ: (Qax) dad çəkmək. – Mən zalav çekə qaldı, honun vəsiləri yidirmədilər
(Dərbənd) salxım. – Ağadayının zalxumi çox iri uladi
(Cəbrayıl) birdəfəlik. – A:dil zamanazu getdi
(Ağbaba) zarafatcıl
(Salyan) heyvanın qarnının altındakı və quyruğundakı tüklərə yapışıb qurumuş qığlar, şaqqıldaq. – Zambıldağ qoyında olır; – Zambıldağ qışda da olar, y
(Qazax) ağırtərpənən, tənbəl
(Tabasaran) xərək. – Zamburaqnan daş daşıtdülər
(Dərbənd) üzəngi
(Bakı) guya. – Özin elə aparır ki, za:ra bı işdərdən heç xəbəri yoxdu
(Bakı) bax za:ra
(İrəvan) səs-küy. – Evlərində zarapba-zorruxdan qulax tutulur
(Bakı) bax za:ra. – Za:rəm ki, mən onnan ötrü mə:təlmişdim
(Şəki) birdən, qəflətən. – Zarılbatıl daldan bir şillə ilişdirdim una, yerindəcə qaldı
(Şamaxı) 1. yalvaran 2. bədəncə zəif ◊ Zarınc olmağ – zəifləmək, bədəncə zəif olmaq. – Lap dayi zarınc olmusan
(Cəlilabad) zarafat ◊ Zarnağlığ eləməy – zarafatlaşmaq. – Onda o, baləcə uşəğ idi, onnan zarnağlığ oxatan eləmişəm ki
(Dərbənd) yemişan. – Za:runu yiyəllər də; – Yazuğ uşağ za:runi yiyib, ütgün ulub, qusa-qusa qalutdu
(Tabasaran) bax za:ru
(Oğuz) sarı rəngli bahar çiçəyi adı. – Zarzalı da yaz girəndə açılır
(Gədəbəy, Tovuz) sabah. – Zavax sən bizə gələrsən (Tovuz)
zavq eləməx’: (Cəbrayıl) avaralanmaq, boş-boşuna gəzmək
(Bakı) avara, işsiz
(Borçalı, Qazax, Salyan) zəif, cansız. – Zayfa yol yeriyəmməz, yük götürəmməz (Salyan)
(Cəbrayıl, Cəlilabad, Çənbərək, Goranboy, Tovuz) 1. səfeh, axmaq (Cəbrayıl, Cəlilabad, Çənbərək, Goranboy, Tovuz) 2
(Gəncə) axmaqlamaq, ağlını itirmək. – Sən laf zayıllıyıfsaη
(Qax) keçə hazırlanarkən işlədilən alət
(Zəngibasar) sarsaqlamaq. – Qala-qala zayvağlıyır
(Balakən) erkək arı
(Şamaxı) çoxdanışan, uzunçu ◊ Zazan eləməg – uzunçuluq etmək. – Nə zazan eliyirsən?
I (Gəncə, Goranboy, Tovuz) rəf. – Nənəm deyir ki, biz zehə qav-qajax yığardıx, indiki öylərdə zeh yoxdu (Goranboy); – Dayımgillərdə indi də var zeh (T
(Bakı) zəhər. – Gözzə, Nizami sözümə baxmır, heç ona zehnimut da vermərəm
(Meğri) 1. quş yuvasının çör-çöpü. – Oduna getmişdim deyincə, deynədinnən getmişdim qərqə zelinə, 2. quş peyini
I (Ordubad) həyasız, sırtıq. – Dursun çox zelaf adamdı II (Ordubad) hər tərəfi sürtülmüş (aşıq)
(Şərur) qoçaqlaşmaq. – O gördüyün yava uşaxlar dəyillər, elə zelaflaşıplar kin
(İrəvan) çatlamış saxsı qabları yapışdırmaq üçün əhəng, yumurta və pambıqdan hazırlanmış yapışqan. – Küpün çatdağını tutmağ üçün zep qayıracağam
(Zəngibasar) vurmaq. – Bir dənə boynu:n ardına zeplədim