(Gədəbəy) uzun. – Çox zorzanaxdı Bayram
(Şərur) acıqlandırmaq, acıq vermək. – Oturub əvdə, axşamacan ma: zot ve:r
(Sabirabad) yumruq, dürtmə. – O vaxtdarı gəlif vergini isdiyirdi, vermiyəndə boynunnan bir zoti də vırardı
I (Göyçay) çoxdanışan. – Deyillər zozandı, danışğandı II (Zəngibasar) uzun. – Bu zozan arvat kim idi bellə?
(İrəvan) hürmək. – Bu it axşamacan zövzüyür, adamın zəhləsin tökür
(Meğri) kök. – Xanəlinin quyini zubda quyindi
(Çənbərək) paya. – Çəpərdən zuğları çəkif çıxarıf, uşaxlar yandırıflar
(Qazax) naxışlı qadın başmağı
(Meğri) bax zoğat
I (Xaçmaz) bax zol IV II (Xaçmaz, Meğri) bax zol II. – Ağaquli mq: altı zul gamış göni göndərmişdi (Meğri); – İnegin derisinnən bir neçə çaruğluğ zul
(Qazax) bax zola
(Meğri) bax zolata. – Zulatanı tez gətir, cəvizi çırpax
I (Xaçmaz, Quba) bax zollamağ. – Güni zulla (Xaçmaz) II (Quba) atmaq, tullamaq. – Al bunu, zulla bayıra gidsün
(Meğri) bax zopanax. – Zupanaxnan cəviz çırpallar
(Xaçmaz) döymək. – Tutıb uni bir-iki dənə zupladum
(Zəngibasar) tikanlı bitki növü. – Zuruğ heyvani kökəldey
(Oğuz) cır armud. – Zurup gəlir yetişir, qalır, onda yiməli olur Zuza çəkmağ (Tabasaran) – ulamaq. – Cənəvər zuza çəkədü
(Culfa) bax ziban
(Şəki) seçmə, seçilmiş. – Ən zübbələrini mişo:l yiyitdi
(Kürdəmir, Oğuz) tamamilə, büsbütün. – Hu didix’ləri söz zübüdə yalandı (Oğuz)
(Bakı) çox balaca
(Basarkeçər) üzüaşağı. – Maşın zügoylu gedir, qavağına daş qoy
(Zəngibasar) həsrətini çəkmək, ürəyi istəmək. – Gədədən ötün züleydirəm
(Qax) uca, hündür (boy). – Honun boyu lap zülhəcdi
(Barana, Borçalı) 1. zirvə (Borçalı) – Bizdə deyəllər kin, dağın zülləsi 2. şiş, dik (Barana). – Dağın başı çox zilləydi
zülü getməx’: (Şahbuz) yorulmaq, əldən düşmək. – Bı gecə itdər hürməx’dən zülü gediblər
(Salyan) ağlaşma. – Yoldan keçəndə gördim ki, Hacının öyünnən bi zülzülə başdadı
(Bakı) çeşmə
(Lənkəran) balıq toru üçün dənizdə qurulan dayaq
(Meğri) həvəngdəstə. – Xıcca qız getdi züpbüzzə duz döyməğə
(Naxçıvan) sürüşkən. – Ora su gəlib zürcəy olub
(Xaçmaz) bax zorru. – Çux zürri adamdı
(Zaqatala) dərd, qəm, qüssə, kədər ◊ Zürzüqə gitmax – dərdə-qəmə batmaq, qüssələnmək, kədərlənmək. – Oğlan zürzüqə gidipti
(Bakı) bax zivə
(Naxçıvan, Ordubad, Şərur) bax zivməx’. – Qıçım qışda buzda züvdü, yıxıldım (Şərur)
(Naxçıvan, Ordubad) sürüşmək. – Mən züvüldədim, əmə yıxılmadım (Naxçıvan)
(Zəngibasar) sürüşkən yer
(Naxçıvan, Ordubad) bax zivməx’
(Naxçıvan, Ordubad) sürüşmək. – Mənim əyağım züyrüşdü (Naxçıvan)
I (Naxçıvan, Ordubad) sürüşmək. – Mükayıl, yol xarabdı, maşını züyüldəmə: qoyma ha (Ordubad) II (Zəngibasar) ağlamaq