(Saatlı, Ucar) bax zaqqun. – Büvər zəqqun kimidi, boğazımı kəsdi (Ucar)
(Culfa, Gədəbəy, Gəncə, Laçın, Mingəçevir, Naxçıvan, Oğuz, Saatlı, Ucar) 1. acı 2. zəhər (Oğuz). – Niyə mənim almamı yeyirsən, zəqqutun yesəηə
(Şəki) çox duzlu
(Biləsuvar) kasıb adama vermək üçün nəzərdə tutulan şey. – Onu yeməy olmaz, o, zələmədi
(Tabasaran) öd kisəsi
(Zəngibasar) tənha, tək. – Heş kəsim yoxdu, qalmışam zəlil-zirdaş
I (Ağdam, Ağdərə, Borçalı, Cəbrayıl, Lerik, Şuşa) xəsis. – Bizim qonşumuz zəllə adamdı (Borçalı); – Zəllə adamın pulu çox olur (Şuşa) II (Qazax) inadk
(Lənkəran) yandırıcı, isti. – Günin lap zəlo vaxdıdu
(Sabirabad) çox duzlu
(Culfa, Ordubad) arxalığın ətəyinə tikilən bəzəkli gümüşü haşiyə. – Qəbaxlarda zəncirə olan ərxalıx geyərdilər (Ordubad)
(İrəvan) biclik. – Zənəhliy eləmə
I (Qarakilsə) çoxdanışan II (Oğuz) yaltaq. – Bu, yaman zənəy adamdı
(Kəlbəcər) uşaq kimi, uşaqcasına. – Zənəki-zənəki danışma
(Bakı) sırğanın bir növü
(Quba) ayağı isti saxlamaq üçün xüsusi meşin boğazlıq
(Lerik) bitki adı, həmişəbahar. – Bırda zənget çox olır
(Qax, Şəki, İrəvan) 1. b a x zəngan (Qax, İrəvan). – Arvad, mənim zəngəllərim hanı? (İrəvan) 2. keçə ayaqqabı (Şəki)
(İrəvan) bax zənkələy
(Zaqatala) çarıqda bağ keçirilən deşiklər. – Çarığın zəngisi qopupdu
(İrəvan) kələkbaz. – Sən nə yaman zənkələysən
(Bakı) quş adı
(Qax) irin. – Yazığın yarasınnan zərdap tökülürdü
I (Başkeçid, Bolnisi, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Qazax, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad) yerkökü. – Bizim yerin adamı çoxlu-çoxlu zərdə yeyəndi (Ordubad);
(Xanlar) yaxşılarını seçmək. – Ə, bajı oğlu, adam zərdələməz, alırsan, bir ujdan götür
(Kürdəmir) bax zərdap
(Gədəbəy, Kəlbəcər) bitki adı. – Zə:rəx’ kilimin arasında çox varıydı, eşiyə aparıη, sərin gün çıxanda (Gədəbəy)
(Lənkəran) zərli baş örtüyü
(Cəlilabad) bax zənget. – Zərgend meşədə bitey
(Qazax) ayaqyolu
(Ordubad) zirinc
(Zəngilan) xörək adı. – Arvat yaxşı zərqov bişimişdi, yeyib gəlmişıx
(Basarkeçər) əməköməci. – Uşağlar gedif zərməndix’ yığmağa
(Oğuz) zirinc
(Tovuz) zərli parça
(Quba) duzlanmış yabanı kəvər
(Çənbərək, Karvansaray, Qazax) bax zağarqarın. – Zəvərqarın adam yoxuş yeri çıxə:limi? (Çənbərək)
(Gədəbəy) uzanmaq. – Görüηnən bir nə zəvərif, heş xəvəri varmı kın düynədən
(Cəlilabad) zarımaq. – Az zəvillə sən də, baş-beynimi aparmaginan
(Borçalı) qıf
(Ağdam, Cəbrayıl, Füzuli, Gədəbəy, Qarakilsə, Qazax, Zəngilan) bax zəvzəy. – Bı qəri həylə zəvzəx’ qəridi, axşamacan zəvze:r (Zəngilan); – Zəvzəy adam
(Qazax) yersiz və boş-boş danışmaq. – Əli dünən mərəkədə yaman zəvzəx’lədi
(Beyləqan, Cəbrayıl, Kəlbəcər, Kürdəmir) bax zəvzəy. – Zəvzək gedə olma, bı çox pis şeydi (Beyləqan); – Zəvzək kişi gəldi, gənə baş-beynimiz gedər (Cə
(Cəbrayıl, Füzuli, Qarakilsə, Mingəçevir) həddindən artıq boşboş danışmaq. – Ay arvad, az zəvzə dana, tay yorulmadı:η? (Cəbrayıl); – Bu da ay zəvzədi
(Laçın) çoxdanışan. – Ay sən də zəvzəy adamsan ha
(İmişli) yalvarmaq. – Yıxıldı ayağına, başdadı zəvziməyə
(Cəbrayıl) tikə, hissə. – Mınnan sənə bir zəy də vermərəm
(İrəvan) zəylə duzun qarışığından hazırlanmış aşı maddəsi. – Bir az zəyduz qayır
(İrəvan) dərini aşılamaq üçün ona zəyduz sürtmək. – Dərini zəyduzlamışam
(İrəvan) kətan yağı. – Bir az zəyərək gəti, xəmirə qatax
(Qazax) biyar