(Şuşa) əzazil, amansız. – Şəhri arvadın öhdəsinnən ər də gələmmir, ajdaha da gələmmir
(Meğri) bax şəng
(Gədəbəy) gülərüzlü, xoşsifət. – Şəkaşıx oğlandı, görmö:rsəηmi sufatınnan
(Lənkəran) eşmə ip. – Ədə, şəkərbağını bərk bağla
(Quba) qənddan, qəndqabı
(Ağsu) dayıarvadı
(Ucar) üzüm növü. – Şəkəri üzüm yiyəndə xırtıldıyır
(Dərbənd) qəndqabı, qənddan. – Bunıyə şəkərtükən diyədüg
(Qardabani) kasa
I (Qax) bax şaqqa I, 2 II (Qax) bax şaqqa II
(Göyçay) xam otlaq
(Qax) 1. tərəf 2. nəsil
I (Cəbrayıl, Qazax, Mingəçevir) kiçik və nazik budaq. – Yel bərk əsdiyinəö:rə ağacın şəlləri qırıx-qırıx oldu (Qazax) II (Oğuz) yarpaq
(Meğri) meyvə, mer-meyvə. – Telli Fərəş, get bikkə şəl-şül gəti yəyəx’, genə hara dönsə sən bizdən çahılsan
(Lənkəran) yorğanın kənarlarına tikilən haşiyə
(Lənkəran) sakit (hava, dəniz). – Dəniz şələkətdi
(Ağcabədi) gavalı növü. – Şələli gavalıların başıdı
I (Cəbrayıl) qız evinə göndərilən hədiyyə. – Bu gün Gülgəz üçün şələmzar gedibdi II (İrəvan) müxtəlif əşya, şey, şələ-külə
(Lənkəran) çoxlu geyinmək, altdan-üstdən möhkəm geyinmək
(Lənkəran) iri ağ turp
I (Ağdam, Şuşa) paltar qurutmaq üçün ip. – Paltarrarı şəlitdən yığ, də:səη, yağış yağajax (Ağdam); – Apar bu so:ruğu sər şəlitə, qurusun (Şuşa) ◊ Şəli
(Çənbərək) iplə bağlamaq, sarımaq. – Barxanamı şəlitdədim
(Gədəbəy) uşağı dalına şələləmək üçün ip, parça. – Uşağı şəlləx’nən bağler bizdər
(Şəki) lobyanın sarmaşması üçün onun dibinə uzun çubuq basdırmaq. – Şəl də yoxdu ki, lovyəni şəlliyəsən
(Şəki) doymaq. – Yiyif şəlləndin diyəsən
(İmişli) axmaq, yelbeyin. – Ona ehtibar eləmə, o, şəlnəx’ adamdı
(Ağcabədi) qalın, sıx. – Pambıx seyrəlməsə şəlo: olar
(Meğri) böyük və sallaq quyruqlu qoyun
(Bakı, Cəbrayıl, Gədəbəy, Goranboy, Kürdəmir, Quba, Mingəçevir, Salyan, Ucar) 1. köhnə palaz; köhnə palaz parçası (Bakı, Cəbrayıl, Kürdəmir, Quba, Sal
(Zəngilan) yekədodaq, sallaqdodaq
(Meğri) bax şəlpex’. – Şəlpəx’ qoyunnar kimi özx: niyə çəkəmmirsəη?
(İrəvan) keyfiyyətsiz, yağsız ət. – Bu şəlpiyi niyə alıbsan?
(Biləsuvar) xalça növü
I (Ağdam, Böyük Qarakilsə, Goranboy, Xocalı, Kürdəmir, Qazax, Şuşa) kişi alt tumanı. – Əyləndə gədənin şəltəsi partdıyıf, cırılıf (Ağdam); – Şəltəni ş
(Goranboy) köhnə ayaqqabı
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad) əkilən yem otu. – Şəmbəlləni bir dəfə əkərıx, bir dəfə biçərıx (Ordubad); – Şəmbəllə yoncuya oxşar otdu, özü də yazda əkill
(Ordubad) gecələr işıldayan cücü
(Salyan) dəmdəməki. – Şəməgüli adamı başa salmağ çətindi
(Qax) qıfıl. – Qəpuvuza şəməxi vurulsun
(İrəvan) lağ, rişxənd ◊ Şəmələt eləməx’ (İrəvan) – lağ etmək, rişxənd etmək, ələ salmaq. – Şəmələt eləmə
(Bakı) parça növü
(Bakı) cır-cındır, köhnə şey
(Cəbrayıl) heyvanı hürküdüb qaçırmaq üçün onun quyruğuna bağlanan ağac budağı. – Eşşəyin quyruğuna şənbələ bağladılar
(Bakı) yarasa, gecəquşu
(Şəki) yüngülxasiyyətli. – Şənbüdüm olma, ağır dur otur
(Culfa, Meğri) yüngülvarı yük. – Bizzər atın üstünə qoyulan yüngül yükə şəng deyərıx (Culfa)
(Meğri) yükləmək (atı və s.). – Qatiri şəngladım, şəngin üsdindan da mindim
(Meğri) bax şənglamax
I (Ağbaba, Meğri) küləyin bir yerə topladığı qar yığını. – Lij-teştinin başı üstə duran şəpə Mırğı çayında olan kətdərin dö:- lətidi (Meğri) II (Ordub
(Cəlilabad) bax şəpkülah. – Köhnə şəpgülə qoydi başinə