(Ordubad) dərman bitkisi adı
(Qax, Zaqatala) qozun və ya fındığın qabığı. – Qozun pəpəli bərkdi; – Anam fındığın pəpəlin təmizdi:r (Zaqatala)
(Cəlilabad) bax pəpəl. – Uşağın ağzına pəpələ vereylər
(Bakı) xırdalamaq (çörəyi). – Ağız, çörəgi pəpələyib tökmə, qoy bıra!
(Salyan) süddən kəsilmiş körpə uşaqlar üçün bişirilən xörək adı. – Uşağa pəpələmə ver; – Pəpələmə uşağçındı
(Zaqatala) qozu, fındığı qabıqdan çıxarmaq. – Fındığı pəpələmək lazımdı
(Zaqatala) qoz, fındıq qabığının tullandığı yer. – Həsənin məhləsi tamam pəpəlliy idi
I (Quba) soğan dadı verən yabanı bitki adı. – Pərlər çux güzəl uladu; – Utlağımızın çuxi pərdi; – Həsən bu gün meşədən bir çanta pər gətirdi II (Şəki)
pərdə salmax: (Gəncə) qabığı bərkiməmiş yumurtlamaq. – Töyux pərdə salıf
(Kürdəmir) toyuğun yumurtalığı. – Çolpanın pərdənəgi ye:ilmir
(Şəki, Şərur) tavan. – Keşmiş öylərin pərdisi halçağ olardı (Şəki)
(Lənkəran) bax pər II. – Usda bizim çərx üçün pərələri qayırdı Pərə gəlməy (Cəlilabad) – kələk gəlmək
(Zaqatala) bax paraxay. – Pərəxay qoyunda da, keçidə də olur
(Ağdam, Xocavənd, Qazax, Şamaxı) qadın paltarlarına bəzək üçün tikilən qızıl və ya gümüş pul. – Sitarə pərəyini itirdi (Şamaxı)
(Ağdam, Gəncə, Xocavənd, Qubadlı, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir) həyətyanı əkin sahəsi. – Mənim pərəkarım yaxşıdı (Gəncə); – Bura mə:m pərəkarımdı (Şəmkir)
(Borçalı, Qazax) bax pərəkar. – Pərəkərimə soğan əx’dim (Borçalı)
(Quba, Salyan) bax pələqulax. – Əhməd çox pərəqulağdı (Salyan)
(Gəncə) qayda-qanun. – Pərəni pozmayın!
pərəndəlik salmax: (Ağdam) qarmaqarışıqlıq salmaq. – Cama:t sakit oturmuşdu, Həsən onlarıη arasına pərəndəlik saldı
(Cəbrayıl, Kəlbəcər, Şahbuz) bax pərvan I. – Pərəvan olmasa, küm tikməy olmaz (Cəbrayıl)
(Şəki) gümrah. – Pərgaldı hələ İdris dayı, işdiyə biliy
(Şəki) gümrahlaşmaq. – Hindi sağalıfdı, pərgallaşifdi, gezə biliy
(Cəlilabad) sürətini azaltmaq, yavaşıtmaq (arabaya aiddir). – Bıra bərk yenişdü, arabani pərgüllə
pərxunqay olmax: (Qax, Zaqatala) qabar olmaq. – Eli pərxunqay oldi (Qax); – Nurməhəmmədin qolu pərxunqay olub (Zaqatala)
pərqu balış: (Bakı, Şamaxı) qu tükündən hazırlanmış balış. – Mən pərqu balışda yatıram (Bakı); – Bizim öydə üç pərqu balış var (Şamaxı), PƏRİSKAR (Qub
(Ağdam, Bakı, Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Pərpə tum töküb (Bakı)
(Zaqatala) kökəlmək. – Biyil Hasan kişi bir az pərpələnipti
(Dərbənd) kəpənək. – Uturdi pərpənəg bir gülün üsdünə
(Ordubad, Şərur) kəpənək. – Bizim baxçada çoxlu pərpər var
(Salyan) cəhrənin bir hissəsi. – Pərpərə cəhrədə olır
(Ordubad) bax pərpər
(Bakı) yabanı bitki adı. – Pərpərəng yiməli şeydü
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz) ikinci şum. – Bı yer pərşumdi (Ordubad) ◊ Pərşum eləmək (Cəbrayıl) – ikinci dəfə şumlamaq
(Zəngilan) dombalangöz. – Mənim pərtdəgöz adamlardan açığım gəlir
(Göyçay, Salyan) sözü çəp gəlmək
pərtim-pərtim doğramax: (Qazax) iri-iri doğramaq. – Əti pərtim-pərtim doğrayıbsan
(Ucar) bax perto:. – Noruz pərto: adamdı; – Pərto: adam yaxşı iş görəmməz
(Ucar) qanmazlıq. – Həsən pərto:luğ elədi
I (Ağcabədi, Bərdə) evin çardağında dirəyin üstünə qoyulan uzun tir. – Pərvanı qaldır, haçanın ağzına qoy (Bərdə) II (Şəki) evin çardağının kənarların
pərvarax olmax: (Gəncə, Tovuz) sınıb dağılmaq. – Sandıx haravadan tüşüf pərvarağ oldu (Gəncə); – Maşını hardasa vurduruf, pütün qavağı pərvarağ oluf (
(Ordubad, Şahbuz, Şərur) bəslənmiş qoyun. – Dədəm bir pərvəri saxlıyıb, böyüyəndə kəsəcək (Şahbuz)
(Zərdab) pərdinin altına qoyulan tir. – Usda pəryanı yondu
(Borçalı, Qazax) arabanın qollarını birləşdirən ağac. – Bu pəryər sınıfdı
(Şamaxı) pəhriz xörəyi. – Mənim pərzanamı as; – Uşağçın pərzana pişirmişəm
(Şəki) çust tikərkən bir ucu ayağa, digər ucu isə dizə keçirilən qayış. – Pərzüval qırılıtdı
pəs olmax: (İsmayıllı) əhəmiyyətsiz olmaq. – İşim bu gün pəs oldu ◊ Pəs eləmək (Gəncə) – pərt etmək. – Onu pəs eləmişəm, dinməyə halı yoxdu
(Ordubad, Sabirabad, Şamaxı) çay puçalı. – Çaynik pəsabnan doludu (Sabirabad); – Çaynikdən pəsabı boşalt (Şamaxı)
(Qazax) çust Pəsə qalmax (Ucar) – təxirə salınmaq. – Mənim Bakıya getməyim pəsə qaldı; – Yazı işimiz hələlik pəsə qaldı
(Gəncə) şey-şüy. – Pəsəpüsəni burdan yığ, çıx get
(Zəngəzur) belləmək. – Get yeri pəsəddə; – Almanın yerini pəsəddəmişəm