is. xüs. Dəzgahları yerində qurub sazlayan usta
is. 1. Erkək keçi; təkə. Dıbır əti. // Doqquz aylıqdan bir illiyə qədər olan keçi. 2. Qoyun sürüsünün başında gedən keçi
zərf dan. Yeyin, cəld. Dıbırıq getmək
is. [ər.] Vərəm, ciyər vərəmi
təql. Qaynayan mayelərin çıxardığı səs
is. [erm.] dan. Erməni uşağı, erməni balası (oğlanı). Yeniyetmə dığalar əl-ələ tutuşub yallı oynayırdılar
is. dan. 1. Çox quru. 2. Dedi-qodu, adamı təngə gətirən danışıqlar, arası kəsilməyən söz-söhbət, mübahisə
dan. bax dığ-dığ
sif. və is. dan. Çox deyingən (adam)
“Dığıldamaq”dan f.is
f. Dığ-dığ etmək, dığ-dığ səs çıxarmaq. Samovar dığıldayır
is. Dığ-dığ səsi, qaynama zamanı mayelərdən çıxan səs
is. dan. 1. Keçi aşığı. 2. Düyü xırdası
“Dığırladılmaq”dan f.is
məch. Diyirlədilmək, gillədilmək, yumbaladılmaq
“Dığırlamaq”dan f.is
f. Diyirlətmək, gillətmək, yumbalatmaq. Üzüaşağı dığırlamaq. – [Qasım] dəyirman daşı şəklində bir girdə daşı iki təkər üstünə qoyub dığırlayır
“Dığırlanmaq”dan f.is
qayıd. Diyirlənə-diyirlənə getmək, gillənmək, yumbalanmaq. Səhəng onun çiynindən düşüb üç-dörd addım qabağa dığırlandı
“Dığırlatmaq”dan f.is
icb. Diyirlətmək, gillətmək, yumbalatmaq. [Tapdıq] özünü divarın dibinə verib tağalağı dığırlatdı. Ə
“Dığlamaq”dan f.is
f. Dığ tutmaq, vərəm xəstəliyinə tutulmaq (çox vaxt məcazi mənada işlənir). Dığlar insan çıxmasa bu xaneyibərbaddən! M
“Dığlanmaq”dan f.is
qayıd. Dığ gətirmək, dığ azarına düşmək; həddən artıq yorulmaq, canı üzülmək; təngə gəlmək
“Dığlatmaq”dan f.is
icb. Dığ azarına salmaq, həddən artıq yormaq, canını üzmək, təngə gətirmək
dan. bax dıqqan(a)
zərf dan. Bir az, lap azca, bir tikə, bir qırıq (çox vaxt “bir” sözü ilə). Çörəkdən bir dıqqan ver
sif. dan. Azacıq
dan. bax dıqqılı
“Dıqqıldatmaq”dan f.is
bax tıqqıldatmaq
zərf dan. Bir az, bir zərrə. Halvadan dıqqılı uşağa ver
bax tıqqıltı
dan. 1. sif. Tükü tökülmüş, qotur. Dılğır at. – Sən qovdun kənddən elin kor, dılğır yabısını. S.Rüstəm
f. dan. Dılğır olmaq, dılğır hala düşmək; yararsız, boş, gülünc hala düşmək
is. dan. 1. Tükü tökülmüş heyvanın hal və vəziyyəti; qoturluq. 2. məc. Qeyri-ciddilik, boşluq, avaralıq; lütlük, yaramazlıq
is. dan. 1. Kəsən şeyin iti tərəfi. Dəhrənin dımığı. // Kəsən şeyin ucu. Qiyməkeşin dımığı yuxarı baxır, dəhrəninki aşağı
sif. dan. Həddindən böyük, yekəpər. Dınbız adam. Dınbız tülkü
təql. Mis və başqa metallara vurulanda çıxan səs
is. dan. 1. Mis və s. metalları bir-birinə toxunduraraq, yaxud bir şeylə onları vuraraq səs çıxarma. 2
“Dınqıldamaq”dan f.is
f. Dınqıltı səsi çıxmaq. Tar dınqıldadı
“Dınqıldatmaq”dan f.is
icb. 1. Toxunduraraq metal qablarda və ya simli musiqi alətində səs çıxarmaq. Həyətdə palaz döşənib samovar qurulmuşdu
sif. dan. Xırdaca, çox kiçik, çox balaca
is.Vurulanda mis qabdan və s.-dən çıxan səs. Zəngin dınqıltısı. – Çəngəllər tez-tez boşqablara dəyib dınqıltı qoparırdı