BAŞMAQLI

sif. Başmaq geymiş, ayaqlarında başmaq olan.
Arvad, kişi, oğlan, qız; Gön çarıqlı, başmaqlı; Gedir qoruq-qaytaqsız; Gəlin, qızlar yaşmaqlı. A.Səhhət.
Ortaboylu, arıq, başmaqlı bir kişi məsciddən çıxıb gəldi. Mir Cəlal.

BAŞMAQÇILIQ
BAŞMAQSEYRİ

Значение слова в других словарях