dirçəlmə
сущ. 1. f.is. кил. dirçəlmək; 2. кил. dirçəliş.
böyümə
canlanma — qüvvətlənmə
yaxşılaşma — sağlamlaşma — bərkimə
сущ. от глаг. dirçəlmək: 1. оживание 2. возрождение (подъём после периода упадка, разрушения)
1. “Dirçəlmək”dən f.is. Cuma özündə bir dirçəlmə … hiss etmişdi. Ə.Əbülhəsən. 2. bax dirçəliş