DURUB-DURUB

zərf – hərdənbir, arabir, ara-ara.
Gülüş durub-durub ah çəkirdi… S.Rəhimov.

Durub-oturmaq (əyləşmək) yaxud oturubdurmaq – birisi ilə vaxt keçirmək, əlaqə saxlamaq, yoldaşlıq etmək, dostluq etmək.
Əbəs yerə cəfa çəkmə, yar olmaz; Rəqib ilə durub-oturan sənə. Q.Zakir.
[Mirzə Qədir] hər zaman böyük adamlarla durub-əyləşirdi. S.Hüseyn.
[Ağca] xüsusilə zəmanəyə mənsub oxumuşlar, firqəçilər, ziyalılar ilə duruboturmağı arzu edirdi. Mir Cəlal.

DURU
DURUXA-DURUXA