f. cahana aid, dünyaya mənsub
f. «cəhani» c. m. dünya əhli; bəşəriyyət, cəmiyyət
f. dünyanı göstərən, aləmi təsvir edən (xəritə)
f. dünyanı gəzən; səyyah
f. hamının pənah apardığı (adam haqqında)
f. 1) dünyanı yandıran, aləmi alovlandıran; 2) m. zülmkar, qəddar
f. və ə. dünyanı əhatə edən, bütün aləmə şamil olan, dünyəvi əhəmiyyəti olan
f. dünyanı işıqlandıran, aləmə işıq saçan
ə. bax cihat
CƏHD1 ə. çalışma, səy. CƏHD2 ə. danma, inkar etmə
ə. «cahil» c. cahillər
f. 1) yumşaq, yüngül; 2) elastik; 3) fışqıran (fəvvarə haqqında)
ə. 1) bu dünyada günah işlər görmüş adamların o dünyada əzab-əziyyət çəkəcəkləri həmişəyanar odla dolu yer; 2) m
ə. cəhənnəmə layiq, cəhənnəmlik
ə. 1) tərəf, yan; 2) yer; 3) səbəb
ə. cəhənnəm
ə. 1) bilməməzlik, nadanlıq; 2) tərslik, kəclik; 3) cəhalət, mədəniyyətcə gerilik. Cəhli-mürəkkəb bilməməklə bərabər, bilməzliyini də bilməyib özünü a
ə. anlamazlıqdan, nadanlıqdan, bilməməzlikdən
ə. və f. bax cəhlpərvər
ə. və f. cəhalət tərəfdarı, elm və mədəniyyətin düşməni
ə. səsini ucaltma, səsini qaldırma
ə. yüksək səslə, ucadan, bərkdən
ə. yüksək səslə
ə. çox cahil, lap nadan, ən qanmaz
CƏ’L ə. saxta, düzəltmə
CƏLA1 ə. köçmə, uzaqlaşma, ayrı düşmə. Cəlayi-vətən vətəndən ayrı düşmə, ayrılma. CƏLA2 ə. parlama, parıltı, cila
ə. igidlik, qəhrəmanlıq; mətanət, dəyanət
ə. bax cəlalət
ə. və f. calal artıran, daha da əzəmətli edən
ə. böyüklük, ululuq, əzəmət, calal
ə. sərt təbiətli, hirsli
ə. 1) özünə çəkmə, cəlb etmə, cəzb etmə; 2) gətirtmə, yazdırıb göndərtmə; 3) dəvət, çağırış
ə. və f. cağırış vərəqəsi, dəvətnamə
ə. 1) diribaş, zirək, iti; 2) tez, dayanmadan, əlüstü
ə. 1) əxlaqsız qadın, fahişə; 2) satış üçün gətirilən canlı (kəniz, mal-qara və s. haqqında)
ə. 1) oturma; 2) iclas, müşavirə, məşvərət məclisi
CƏLİ ə. 1) açıq, aydın, aşkar, zahir; 2) uzaqdan oxunmaq üçün yazılan qalın və iri yazı; xətt növü. CƏ’Lİ ə
ə. böyük, uca, yüksək; hörmət sahibi
CƏLİLÜŞŞƏ’N ə. şanı, hörməti yüksək olan, şanlı, əzəmətli
ə. birlikdə oturan; yoldaş
ə. calallı olsun!
ə. 1) ölüm hökmünü yerinə yetirən; 2) m. zalım, zülmkar
CƏM f. hökmdar, padşah (əfsanəvi İran şahı Cəmşidin adından). CƏM’ ə. 1) bütün, hamı; 2) toplama, toplu, toplanmış; yekun, yığın; 3) camaat, cəmiyyət;
ə. qeyri-üzvi maddə
ə. və f. cansız əşya kimi
ə. «cəmad» c. 1) qeyri-üzvi maddələr; 2) t. cansız təbiət
ə. daşa aid olan
ə. 1) camaat, xalq; 2) qrup
ə. 1) gözəllik; 2) gözəl üz, qəşəng sifət
ə. ilahi gözəllik; Allahın gözəlliyi