араб, сущ.; -ди, -да; -ар -ри, -ра 1) са кар кьилиз акъудиз жедай къуват, гуж. Ам душмандиз авуна кӀандач илив, Дяве кӀанда аман амай кьван чанда. А. Ф. К КьатӀ-кьатӀ авур зунжурар. Вахъ аман жеч, адахь - иман, Ам дуст кьунал жед вун пашман. С. С. Пис инсандив гзаф ара. Чанда аман амай кьван гагьда ада ам гъиляй акъуддайвал тушир. Пуд манат я гьа, зарафат туш. 3. Э. Пуд манат. Хизан ви экв, хизан ви рехъ, хизан уьмуьр, аман я, дуст. Ас. М. Гъезелар. Захъ кӀусни аман амач. Къуьзуь хьанва. Р. 2) минет, тавакъу. Авачни вахъ мирвет, яб це амандиз. Е. Э. Синоним: къуват, гуж, такьат.
* аман атӀун гл., ни нин къуватдай вегьин, азаб гун. АтӀумир тӀун на зи аман, Вакай заз гъич жедач дарман. С. С. АтӀана хьи на зи аман - Са йифиз хьана лугьуз мугьман С. С. Ахмакьвал пис четин тӀал я. Кечмиш заманадин гафар тур, АтӀай элдин аман, эллер. М. А. Эллер. Гагь хъел къвезвай гададиз, Гагъ шел къвезвай вилериз. Гагь атӀузвай аман лап, Гагъ звал къвезвай гъилериз. 3. Р., Б. С. Шарвили. Икьван чӀавал вуна халкьдин Аман, чара атӀана. Ж. Ви къуллугъ я
* аман-минет сущ. жув агъуз кьуна ийидай тӀалабун.