ТУН

(таз, туна, тур) f. 1. müxt. mən.: qoymaq; saxlamaq; чуру тун saqqal qoymaq, saqqal saxlamaq; гишила тун ac qoymaq, ac saxlamaq; акурди туна, ван хьайидахъ агъамир. Ata. sözü gördüyünü qoyub, eşitdiyinə inanma; 2. udmaq, aparmaq (oyunda); 3. qoymaq, buraxmaq; icazə vermək, izin vermək, imkan vermək; 4. felin «murad forması» ilə bərabər işlədilərək bir sıra icbar növ fellər düzəldilir; нез тун icb. yedirtmək, yeməyə məcbur (sövq) etmək; хъваз тун icb. içirtmək; кхьиз тун icb. yazdırmaq; шткиз тун icb. süpürtmək.