I (Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Xanlar, Ucar, Zəngilan) nazik qarğıdan hörülmüş aşsüzən. – Çətəni balaca-balaca qarğudan toxerıx (Zəngilan); – Aşı çətənn
I (Ağdaş, Daşkəsən, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Tərtər, Tovuz) ləpəsi çətin çıxan (qoz). – Gətdiyin cöyüzün çoxu çətəneydi (Daşkəsən); – Çətənə qo
(İrəvan) arabanın dörd tərəfini palazla örtmək, tutmaq. – Harabanı çətənnə, gedif saman gətirək
(Oğuz) bax çertmə. – Çətmiyə yiməx’ qoyur uşaxlar bağda, quş gəlif yə:ndə ya dimdiyinnən, ya da ayaxlarınan düşür hora
(Zəngilan) çörək çevirmək üçün işlədilən nazik çubuq. – Çəvircəyi uzat mq: çörəyi çəvirim
(Quba) kiçik bağça. – Çəvirmiyə mal girmişdi
(Cəbrayıl) qolsuz qadın paltarı. – Zümrüdə bazardan bir çəvkən al gəti
(Cənubi Azərbaycan) tuluğun ağzına taxılan ağac. – Çəvlik tuluğun ağzını saxlıyır
(Kürdəmir) oxlov. – Bajım çəvrəküşnən yuxa çevirirdi
(Ağbaba) çəpər, hasar. – Bu çəyil Əhmədindi
(Yardımlı) qarışdırmaq. – Palçığı çəyliyəndə yaxşı oley
I (Biləsuvar, Göyçay, İsmayıllı, Ucar) 1. qarğı aşsüzən (Biləsuvar, Göyçay). – Çığ qarğıdan qayrılır (Biləsuvar) 2
(Ucar) uşaq oyunu adı. – Çığı-bığıda dörd-beş uşağ olur
(Ağdaş, Ucar) qarğını uzununa 4 və ya 8 bərabər hissəyə bölmək. – Əli qarğı çığlıyır (Ucar)
(Gəncə, Goranboy, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) tapdalamaq, ayaqlamaq. – Sarı toprax gətirif içinə bir az keçi qılı da qatıf çığnıyıllar, soηra tənd
(Culfa) təndirə çörək yapmaq üçün söyüd çubuqlarından toxunmuş alət. – Şiv yığmışam, çıx toxuyacam
(Salyan, Yardımlı) bax çıxacax II
I (Basarkeçər) pilləkən. – Uşağı qoyma, çıxacaxdan yıxılar II (Ağdaş, Cəbrayıl) hadisə. – Sə:n başında bir çıxacağ olmalıdı (Cəbrayıl) III (Zəngibasar
(Çənbərək) sınıq-salxaq. – Çıxçöyür harava qoşuf gedəmmərəm kin, xəsərrətçiliy ola
I (Bərdə) nimdaş, köhnə. – Bir çıxdaş qazan ver maηa, aparım işdədim II (Ağcabədi) yunun darana bilməyən keyfiyyətsiz hissəsi
(Naxçıvan, Şahbuz) sızanaq. – Çıxmayara elə tez çıxır, tez də sönür (Naxçıvan); – Bu elə tex çıxır, tez sönür, onunçün çıxmayara de:llər (Şahbuz)
(Hamamlı) yersiz, düşünülməmiş. – Nə çıxmaz söz danışersaη, adamın əti tökülər
I (Gəncə) çələng. – Bəsdi sənə çəx’diyim zəhmət, başıma çıqqa qoymuyajaxsaη ha II (Lənkəran) pipik. – Çıqqası uzun xoruzum var
(Ağbaba, Culfa, Goranboy, Mingəçevir) kiçik, xırda. – Quzu yap çıqqılıdı (Culfa); – Bir çıqqılı işdən ötrü savaşmağ olmaz (Ağbaba)
(Cəbrayıl, Gədəbəy) səs. – Uşax sə:rdən oynuyur, heş çıqqırığı da çıxmır (Cəbrayıl)
(Ordubad) xırda odun. – Biz hırda oduna çıqqış deyərıx
(Hamamlı) bax kilar. – Çıların haçarı arvaddadı
(Borçalı) çayın su çıxmayan qurumuş yeri, hissəsi. – Haraveynan sudan keçərsən, çıldırda saxlamağ olar
(Şərur) bax çıldırratmax
(Cəbrayıl) sıçratmaq. – Suyu çıldırratdı, üsdüm bılandı
(Lənkəran, Yardımlı, Tovuz) tamam, tamamilə. – Ət çılxa yağdı. (Tovuz)
(Zaqatala) yarasa. – Çılxıçapar uçdu
(Bakı) bax çılxa
(Şəmkir) kolluq. – Bura çox çılımpırrıxdı, yeriməy olmur
(Culfa, Qazax, Şərur) paltar. – Qışda adama çılpaxlıx lazımdı (Şərur); – Çılpaxlıx alajam uşaxlara (Qazax)
(Zaqatala) ağacdələn. – Çıltan səsidir
(Kəlbəcər) çöl quşu adı. – Çımçıx dağ yerrərində çox olur
(Goranboy, Tovuz) xalis. – Zəhrənin donu çımxır ipəx’di (Tovuz)
(Lerik, Yardımlı) xəsis. – Çınıxun biridü, heç nəyə qıymey (Yardımlı)
I (Ağcabədi, Gədəbəy, Şəmkir, Tovuz, Zəngibasar) qığılcım. – A:z, ayna <o yana> dur, çınqı üsdq: düşər yanarsan (Ağcabədi); – Ay oğul, q
(İsmayıllı, Quba) itburnu meyvəsi. – Çınqıl dərmana yaxşıdı (Quba)
I (Ağbaba) vedrə. – Çınqırın qulpu qırıldı II (Masallı) bax çınqı I
(Cəlilabad) bax çınqı I. – Ocağ qaleydüg, çınqu çıxeydu gəl görəsən
(Zəngibasar) yavan, yağsız. – Bu ət tamam çıntırdı
(Laçın) yüngüllük. – Öz aramızdı, onda çıpalıx var
(Qarakilsə) xal-xal. – İnəyin, öküzün xal-xal olanına çıpar deyillər
(Qax) xırda ağaclı sıx meşə
(İmişli, Kürdəmir) çırpı. – Çıpırtı yığ ocağı alışdır (İmişli)
(Ağbaba, Cəbrayıl, Qarakilsə, Laçın, Zəngilan) bax çapıtmax. – Qəpiyə gələn sa:t dəhriyi çıpıtdı (Zəngilan); – Yanımnan muşduğumu nətə:r çıpıtdısa, he
(Yardımlı) cəld tərpənmək. – Çıprın bu amanatı çatdır gə