(Cəlilabad, Kürdəmir, Salyan, Ucar) acgöz, tamahkar. – Babaş çox əlbəsö:ün uşaxdı; – Əlbəsö:ün adamın hürməti olmaz (Salyan); – Əlbəsö:ün Əhmət gənə ə
(Şamaxı) acgözcəsinə, tamahkarcasına. – Çörəyi əlbəsö: ün-əlbəsö:ün yeməzzər
(Ucar) acgözlük, tamahkarlıq ◊ Əlbəsö:ünnüy eləməy – acgözlük etmək, tamahkarlıq etmək. – Az əlbəsö: ünnüy elə, ayıbdı
(Çənbərək) görəsən. – Əlbiləsən, o kimin maşınıdı
(Bərdə, Ucar) su içmək üçün qab. – Əlbirdə su ver içim (Bərdə); – Əlbiri qəleylətdim; – Əlbiri suynan doldur, ver içim (Ucar)
(İmişli) uşaq oyunu adı
(Yardımlı) tikə, loğma. – Bi əlcə çörəy ver mənə
(Yardımlı) bax əlçə-əlçə
(Göyçay, Salyan, Yardımlı, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Masallı) dəstə, dəstək. – Xışun əlcəgi xarap olup (Kürdəmir); – Qapının əlcəginnən asılan tütg
I (Çənbərək, Basarkeçər, Naxçıvan, Ordubad, Tovuz) bax əlcək I. – Kərəntinin əlcəyi qırılıf, gərəx’ təzəsin düzəldim (Basarkeçər); – Kərəntinin əlcəyi
I (Çənbərək) lopalopa qar yağmaq. – Gejə əlcəx’liyir, sava:catan bir metr qar yağır II (Füzuli) yunu darayıb əlçim düzəltmək
(Gədəbəy) qədim geyim adı. – Əlcəx’liyi darayıdan tikeydilər
(Zaqatala) arxalıq və ya çuxanın qolunun arxa tərəfindən sallanan artıq hissə, parça
(İmişli, Yardımlı) parçalamaq, tikə-tikə etmək. – Çörəgi əlcəleyib tökürsüz yerə (İmişli)
(Göyçay, Lənkəran, Mingəçevir, Salyan) parça-parça. – Səni görüm, əlçə-əlçə qan qusasan! (Salyan)
I (Cəlilabad, Füzuli, Göyçay, Kürdəmir, Qarakilsə, Lənkəran, Masallı, Oğuz, Salyan, Yardımlı, Ucar) əl boyda təmiz daranmış yun
(Dərbənd) əldəyirmanı. – Əldaşi hodı horda
(Meğri, Salyan) anası ölmüş körpə quzu. – Əldəmən quzunu kəlin qoyuna da əmişdirginən, dalaxlansın (Meğri)
(İsmayıllı) hin. – Ələnin qapısını bağla
(Qubadlı) quru ot, saman. – Heyvanın ələfi qutarıb Ələf savını (Ağdam) – əl-üz sabunu. – Paltarı paltar savınıynan yu:llar, ələf savınıynan əl yu:lla
(Cəbrayıl) qarışıq, hər nə gəldi. – Ələfsın-bılafsın o qədər yeyif ki səhərdən
ələhsalah qalmağ: (Salyan) narahat olmaq. – İşığ yanmıyanda adam lap ələhsalah qalır
(Şəki) diqqətlə axtarmaq. – Bazarın hər yerini ələx’lədim, yaxşı buğda gözümə dəymədi
ələlix’ eləməx’: (Meğri) çaşmaq, çaşıb qalmaq. – İrəşit, ələlix’ eləmə
I (Salyan) kəşkül. – Ələm dəbrişdə olardı II (Göyçay) üst dodağın ortasındakı çökək yer
(İmişli) acgöz, çoxyeyən (heyvan)
(Cəlilabad) gəlincik. – Uşəğçün ələmxortdadi düzəldiyəm
I (Ağdam, Gəncə, Şəki, Şuşa, Zəngilan) ətsiz iri sümük. – Bı nətə:r ətdi, teyxa ələngədi (Zəngilan); – Bu ətin nəyini pişirim, başdan-əyağa hamısı ələ
(Ağcabədi) bax əlardan. – Ələ:rdənnən isdi şeyləri ojaxdan götürürüx’
(Ordubad) göy qurşağı
(Cəbrayıl) veyil, avara. – Vəli ələssöviyə adamdı
(İmişli) birtəhər, güc-bəla ilə. – Düşdüx’ qarannığa, ələşənküləşən özümüzü öyə çatdırmışıx
(Biləsuvar) yalan. – Sən ələvəngi danışırsan
(Ordubad) bax ələyəz
(Qarakilsə, Şərur) kəvərəoxşar yeməli yabanı bitki adı. – Ələyəzi yazda yığırıx (Qarakilsə)
(Çənbərək, Qarakilsə, Şahbuz) bax ələyəz. – Bü:n ələ:z isdisi bişirmişəm (Çənbərək); – Ələ:zimiz çoxdu, aparmışdım satmağa (Qarakilsə); – Ələ:zi aşa s
(Cənubi Azərbaycan) bax ələyəz
(Başkeçid) əl iyi (ip və ya sap əyirmək üçün alət)
(Qazax) bax ayalğa. – Ə:lğası odu elə onun
əlhəm qalmağ: (Salyan) karıxmaq, özünü itirmək. – Hərif lap əlhəm qalıb, danışdığın bilmir
(Ağcabədi) xörək adı
(Salyan) əzrayıl. – Sizi görüm içü:zə əliəlcəyli girsün, bircəcigüz zə sağ qalmasun
(Salyan) qız toyu. – Keçmişdə qız toyuna əlifli də:rdilər
(Salyan) səliqəsiz. – Mırad, nöşün əliğına gəzirsən?
(Culfa) qol gücü ◊ Əlqıcığı göstərməx’ – güc göstərmək. – Mənə əlqıcığı göstərməy olar?
(Ağdam, Oğuz, Şuşa) kasıb, yoxsul. – Birki <bir-iki> aydı əliyuxadı onun (Ağdam); – Əliyuxa adamın nəyi olajax ki, sən də onnan nə alasa
(Çənbərək) əlavə gəlir. – Hərdən bir əlqafı da olur
(Cəlilabad, Yardımlı, Göyçay, Mingəçevir, Ucar) tez, tələsik, əlüstü ◊ Əlqar eləməy (Cəlilabad, Mingəçevir, Ucar) – müəyyən bir işi tələsik yerinə yet
(Zəngibasar) diqqətlə. – Hər yanı əlləm-əlləm axdardım, əmə tapammadım
(Şərur) qatmaqarışıq. – Əlləm-qəlləm işdərnən mə:m aram yoxdu