(Daşkəsən) kişnəmək. – Atdar oqqərtə ye:if kin, əηrəşey
(Qazax) tufan nəticəsində alt-üst olmaq, dağılmaq. – Yağış elə yağer ki, dünyə əηşəşer
(Bakı) dolaşıq, düyün ◊ Əngüldügün düşmeg – dolaşıq düşmək, düyün düşmək. – Sap əngüldügün düşüb
I (Biləsuvar, Füzuli) böyük II (Cəlilabad) çoxlu
(Bərdə, Çənbərək, Qarakilsə, Qazax, Meğri, Tovuz, Zəngilan) bax ənik I. – Əniyi yerində bağla (Bərdə); – İtin əniyi it olar (Qazax); – Uşaxları qoyma
I (Beyləqan, Kürdəmir) küçük, it balası. – Axşamnar əniyi bağla (Kürdəmir) II (Ucar) uzaq qohum. – Bizim əniklərdən Ucarda da var
(Meğri) valideyn, ata-ana. – Bı Mısa öz ənkəsinin qədrini nə bilir, mənimkin də bilsin
I (Culfa, Lənkəran) dalaq xəstəliyi adı II (Lənkəran) xarab olmuş sirkə
(Bakı, Salyan, Yardımlı) bax ənov I. – Yazığın ənö:i artıb, heç zad yiyəmmir (Bakı); – Ənö: şirniynən yaxşı olan şeydü (Salyan) ◊ Ənö: bağlamağ (Bakı)
I (Qarakilsə) boyun. – Əlı: ordan qoyuf basma, uşağın ənsəsi qırılar II (Qazax) arxa, dal. – Üzə bir, ənsiyə iki danışer, kişi ha döyü, ikiüzdünün bir
(Şəki) sırıqlı. – Əntəri işdə giyirəm
(Zaqatala) evi ənzili adlanan giləmeyvənin suyu ilə rəngləmək. – Əvi ənziləmək lazımdı
(Zaqatala) yabanı giləmeyvə adı
I (Ağdam, Bolnisi, Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki, Tovuz, Yevlax) bax epbex’
(Şərur) gəcdən düzəldilən yuxayayan
(Şərur) təndirə lavaş yapmaq üçün alət
(Oğuz, Şəki, Yardımlı) bax epbex’. – Ciyim əpbəy almağa getdi (Şəki) ◊ Əpbəy ağartısı (Oğuz) – çörək yavanlığı, süd məhsulları, ağartı
(Hamamlı) yağ, soğan və çörəkdən hazırlanan xörək adı. – Təz bir əpbəyaşı düzət yə:x’, ajınnan ölörüx’
(Dərbənd) bax epbex’. – Qonşum hacbuğda əppegi istədi, yoxdi, mən arpa əppegi vərdim Əppeg heyva (Dərbənd) – yumşaq heyva, heyvanın bir növü
(Ağdaş, Göyçay, Kürdəmir) bax epbex’. – Bayaxdan əppək bişirirəm (Göyçay)
(Culfa, Naxçıvan) bax epbex’
(Ordubad) qocalmaq. – Sən əprimisən, kimə lazımsan
(Lənkəran) nanə cövhəri
(Zəngilan) çay puçalı. – Əravı yıxala at ə:nə, təzə çay dəmlə
(Tovuz) meşəbəyi
(Tovuz) bax ərbeşix’. – Ərbəşix’ məşəni qoryurdu
(Bakı) yöndəmsiz, kobud. – Lap yekəlib ərdədəvərdə olub
(Qarakilsə, Oğuz) bax əydəx’. – Nənəm ə:rdəx’ pişirip, gedəx’ bizə (Qarakilsə)
(Füzuli) bax əydəx’. – Nənəm ə:rdək bişirif
I (İmişli, Naxçıvan) hünər, bacarıq. – İş ərdəm isseyir (İmişli) ◊ Ərdəmi gəlmək (İmişli) – hünəri çatmaq, bacarmaq
(Ağdam, Culfa, Füzuli, Mingəçevir, Naxçıvan, Ordubad, Şamaxı, Ucar) güclü, bacarıqlı, qüvvətli. – Ərdəmli kişidi o (Füzuli); – Qolxozun arabasına qoşu
(Yardımlı) bax ərdəmli. – Yaman ərdəmlu adamdu o, tayi tək götürey
(İmişli, Naxçıvan, Şərur) zəif, gücsüz, bacarıqsız. – Bizim biriqadirin atı ərdəmsizdi (Naxçıvan); – Ərdəmsiz adam deyər: biyişi görmək olmaz (İmişli)
I (Sabirabad) yöndəmsiz, qorxunc II (Quba, Kürdəmir) yarma. – Qoyunnara ərdo: çəkib verrik (Kürdəmir) III (Kürdəmir) ərə getmək vaxtı çatmış, yetişmiş
(Qax, Zaqatala) başqasını qorxutmaq üçün xəyali varlıq, qulyabanı
(Bakı) başdansovdu. – Əreyi iş görmeg sənün peşəndü elə
(Lənkəran, Lerik, Yardımlı, Masallı) mişar
(Qax) pul
ərəçi quşu: (Cənubi Azərbaycan) ov etmək üçün istifadə olunan yırtıcı quş. – Ərəçi quşu çox iti uçar
(Bakı) erkən, faraş. – Qumsal yerdə məhsili hələ gərəg ərəqəc əkəsən
(Göyçay) bax əyrəmçə
(Şəmkir) həddindən artıq kökəlmə
(İmişli, Yardımlı, Salyan) doğmayan, qısır. – Bi ərəmig gomişim var, üç ildi məndədi, doğmır; – Bı gəlin ərəmigdi, uşağı olmır (Salyan)
(Borçalı, Cəbrayıl, İmişli, Qazax, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki, Tovuz, Zəngilan) bax ərəmig. – Fatma ərəmix’ arvatdı (Qazax); – Bı gamış ərəmix’ çıxdı
(Qazax) doğmaq qabiliyyətini itirmək. – Bu inəx’ doğmor, üç ildi ərəmix’leyif
(Salyan) həvəslənmək. – Həyasız adama üz versön, day da ərəmşiyər
(Ucar) əgər. – Xamıra bax, ə:rəngah köpəşiyirsə, kündələ; – Ə:rəngah yağış yağmasa, bü:n yüz kilo pambıx yığaram
(Salyan) himayə, öhdə. – Elə bil buları ərəntiyə götümüşəm
(Qazax) uzun müddət
I (Ağdam, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Zəngilan) daha çox, xeyli. – Buyil ərəsət üzüm var (Ağdam); – Keçən il ərəsət meyvə vardı, bıyıl yoxdu (Zəngilan)