(Çənbərək) bax alxım II. – Yer alxımdadı deyin su durmur
(Ağdam, Füzuli, Oğuz, Şəki) ağac nehrə. – Hər alxıt çaxliyəndə əyrən verillər bizə (Şəki)
(Şərur) gavalı növü. – Alını aşağıkı ağaşdan yığ
(Qazax, Şəmkir) qov. – Alıcıya su dəyif yanmer (Qazax)
(Kürdəmir, Salyan) at, öküz, kəl və başqa heyvanların belinə çəkilən çul, keçə və s
(Salyan) çullamaq
(Qazax, Şuşa) bax alığ. – Öküzdərin alığını al, pəyyə sal (Şuşa)
(Şuşa) bax alığlamağ. – Hava soyuxdu, öküzləri alıxlamax lazımdı
alımını vermək // alımını ətəyinə bükmək: (Şərur) abır vermək, məzəmmət etmək. – Getdim alımını ətəyinə bük’düm
(Qazax) alça
(Cəlilabad) özünü bilməməzliyə vurmaq. – Baxey gennən, o özin saymaməzdigə vırey, özin alındırmey
(Salyan) alına bağlanan yaylıq, kiçik kəlağayı. – Keçmişdə arvaddar alınnığ bağlardı; – Fatmada iki dənə alınnığ var
(Meğri) heyvan soyularkən dəri üstündə qalan nazik ət layı. – Sən ət doğramaxdan ol, mən dərinin alısımların söyerəm
(Gəncə, İmişli, Qazax) payızda bitən ot. – Yazıx Qulu qoyunu alısına saxlıyıf (Gəncə)
(Bakı, Bərdə, Quba) qırmızı yerlikli qiymətli ipək parça adı. – Paltar giyərdig unnan, alışdımyandım diyərdig (Bakı); – Alışdımyandımı dö:lətdilər gey
(Qazax, Şəmkir) parlaq, cəlbedici, gözəçarpan. – Alışı tuman vız-vızı, yane:rəm, a dəlləx’ qızı (Qazax); – Qədimlərdə alışı parçalar olardı (Şəmkir)
(Ağdam, Qarakilsə) ocağın gözünə qoyulan quru çör-çöp, yonqar. – Odun yaşdı, ojağın gözünə bir az alışıx qoy yansın (Ağdam)
(Şərur) kibrit
(Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Yevlax) bax alışqa. – Alışqanı gəti, ojağı yandırım (Yevlax); – Alışqannan papruz yandı:rıx, ləmpə yandı:rıx (Şərur)
(Ağdam, Cəbrayıl, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bir neçə adamın şərikli (qoyun, mal və s.) müəyyən bir şeyi alıb bölüşməsi
(Tovuz) dəymək. – Daşı necə atdımsa, düz gediv atın qıyqılısınnan alışdı
(Çənbərək) şərikli mal alıb kəsmək, bölüşdürmək. – Əhmədin bir cöngəsi vardı, alışmaladıx
(Şəmkir) kəsilmək üçün şərikli alınan (heyvan). – Dünən alışmalıx bir qoyun almışdıx, andırı canavar çəpərdən aparıf
(Çənbərək) 1. alaq otu. – Güzdüyün alasın çəx’dix’ deyn a:dı içində alıvallatma yoxdu 2. zibil. – Üş put arpa aldıx, elə təmizdi kin, içində alıvallat
I (Cəbrayıl, Meğri) xəstə. – Əlex’bər bir alız adamdı, nə işx: onnan idişirsəη (Meğri) II (Ağdam) könülsüz
(Salyan) az-az. – Qoyun xəsdələnib, otu alız-alız ye:r
(Bakı) qapmaq, qamarlamaq. – Çöldə qu(r)tdar qoyni alızdadı
(Meğri) xəstələnmək. – Dədəm üş gündü alızdıyıp
(Bakı, Şamaxı) qarmalamaq, tutmaq. – Gülbala uşağı alızzıyıb (Şamaxı)
(Naxçıvan) albuxara. – Biraz ali gətmişdim
(Böyük Qarakilsə) hər adi sözdən böyük məna çıxaran
(Qazax) açıq görünən, gözə tez çarpan yer. – İnəx’lər o allancda otdordular
(Şəki) oyuncaq. – Uşağa bir allancağ alsana
I (Şəki) baş qarışdırmaq; keçinmək. – Də: <daha> nağa:rım, üşaxnan allanıram bir tə:r II (Şəki) qızarmaq (üzə aid)
(Zəngibasar) təqib etmək, çəkişmək. – Hey allaşır, heş yole:tmir mənnən
(Zaqatala) arabanın hissəsi
(Lənkəran) quş adı. – Almabaşı ağajda yuva işdəmişdi
(Qazax) balasını tanımayan, əmizdirməyən (qoyun). – Almacıl qoyunun balası ölər
I (Şəmkir) bitmək, göyərmək, tutmaq. – On dənə şitil basdırmışdım, hamsı alıf II (Qazax) basmaq, tutmaq
(Borçalı) yanaq. – Adamda iki almalığ olor
(Qazax) 1. şübhələnmək 2. öz balasını yaxınına qoymamaq (heyvana aid). – Bu düyədən almeram dəlidi, doğanda diyəsən almıyajax balasını
(Gəncə) biabır etmək, abrını tökmək. – Böyün Həsəni yaxşıca almannadım
(Ağdam, Gəncə) yoluşdurmaq. – Arvatdar bir sa:tda zoğalı almaşdadılar (Ağdam)
(Bərdə) balasını əmməyə qoymayan (qoyun). – Bu qoyun almazdı
(Qax) fikri dağınıq
(İmişli) acgöz, çoxyeyən. – Bizin inəg alo:xardı, yem çatdırmağ olmır
(Şəmkir) ala-tala, adda-budda olan, qeyri-müntəzəm. – Yer aloş qalıf
(Şəmkir) acgöz, çoxyeyən. – Alpotun kimi yi:rsəη
(Zəngibasar) cana gəlmək, inkişaf etmək. – Də:sən bamador şitilləri alsınnanır, xarab olmuyacax
(Cəlilabad, Salyan) tavan. – Bizzə altdanyuxarı alçağ olar, şə:rdə hündür; – Altdanyuxarı taxdadan olır (Salyan)