(İmişli) cəhrənin hissəsi
(Şəki) talvar. – Altıaçığın üstündə adam var
(Salyan) yer altında yuva tikən göy rəngli quş
(Şərur) gavalı. – Gavalıya bizdə alu deyillər
(Quba) alça. – Git, ağajdan aluc dər
(Cəbrayıl) bax alığ. – Atın aluğun al, qoy təri soyusun
(Cəbrayıl, Şəmkir) bax alığlamağ. – Əli, atı aluxla, minif gedəjəm başqa yerə (Cəbrayıl)
(Zəngilan) bax alısın. – Bə:ndə yaxşı alusun var, heyvannarı apar ora
(Salyan) qəsdən, acığa. – Gəlin öydə savaşıb, odi bağa aluzı girmir
(Şəmkir) boş, mənasız, əhəmiyyətsiz. – Səməd o qədər alyancalyan danışdı ki, heç kəs bir şey qammadı
(Ağcabədi) əl ilə ovulmuş tənbəki. – No:ruz, a:manı maηa ver, bir qaylan çəkim
(Ağdam) xatırlamaq
(Şahbuz) qonaq. – Bı kəndə genə amanat gəlib
(Bakı, Şərur) davamsız, möhkəm olmayan. – Taxtəbənddə çox gezmiyun, amanəbənddu, uçulub elər (Bakı)
(Kəlbəcər) xışa qoşulmuş öküzlərin birinci cütü. – Ambıl öküzdər gərəx’ qüvvətdi olsun
ambıla-ambıla getməx’: (Tovuz) sağa-sola əyilərək getmək, səndələmək. – Odur ey, dayım ambılaambıla gedir
(Çənbərək) səndələmək. – Qulu çiynində də lapatqa ambılır; – Dada Murğuz genə ambılır
(Sabirabad, Şəki) axmaq, gic. – Ambıra bax gör, sə: un veriblər gətirməmisən (Sabirabad); – Hər ambırın sözünə inananda həylə olar də: (Şəki) Ambır g
(Meğri) kiçik dagarcıq. – Xıcca dağarcığa ambırça diyellə
(Bakı) kəlbətin. – Amburı gət, mıxı çıxardım
(Meğri) kənar; girəvə. – Amıxda dur, indi penir gətirecex’
(Cəbrayıl) bir şeyi acgözlüklə qamarlamaq, yığışdırmaq. – Pəkuza almanı amırradı
amıtqa olmağ: (Kürdəmir) dadanmaq. – Canavar bizim sürüyə amıtqa olmışdı
I (Salyan) acgöz. – Ammır Əbləsən çox yiyəndi II (İmişli) bax ambır. – Sən nə ammır uşağsan, heç niyə yaramassan
(Xaçmaz, Oğuz) key, anlamaz. – Cəlil olduğcan amnağ uşaxdı (Oğuz)
(Qax) kandar
(Qarakilsə) çılpaq, lüt
(Qazax) quş adı. – Bizim öyün qavağında hər gejə anadil ötör
(Zəngibasar) xüsusiyyətçilik. – Anahaddıx vaxdı kim kiməydi
(Şəmkir) çılpaq, lüt. – Anahürüyən gəzmə, sö:x dəyər
(Başkeçid, Borçalı) açar. – Qapıyı anaxdarnan qıfılla, gəl (Borçalı)
(İmişli) uşaq oyunu adı. – Uşağlar anaməyqurdavermə oyneyir, ged sən də oyna
(Xanlar) hər işdən baş çıxaran, hər biclik və əməl bilən. – Haşım kimi bu aralarda anaş kişi yoxdu
(Bakı) acqarına. – Adə, anaşdaqarna su içmə
(Gəncə) ərə gedən qızın anasına gətirilən hədiyyə. – O şalı anayolu almışam
(Şəki) bax ambır
(Tovuz) suda üzən vaxt nəfəsi tincıxmaq, təntimək
(Meğri) qəribə, əcaib, gülməli. – Harda aneyin işlər var Ruhılladan çıxey
I (Daşkəsən, Gədəbəy) fəqərə. – Bədəndə işdəy yer a:ηdı (Gədəbəy) II (Qazax, Tovuz) alın. – Qəfəsini gəlinnər bağlardılar a:ηnarına (Qazax)
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) o tərəf, o yan, o biri tərəf, kənar. – Aηarı dur (Qazax); – Bir az aηarı dur görüm, a bala (Tovuz)
(Gəncə) məc. xırda-xuruş, şey-şüy. – Bu tükənnən bir az aηarı-bəri alıf gəlirəm ◊ Anarı-bəri danışmax – hərzəhərzə danışmaq
(Zaqatala) bitki adı. – Orada yaxşı angili bitib
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax aηarı. – A çovan, aηrıya itin qabağına dur, atdılar keşsin (Şəmkir)
(Tovuz) bax aηarı – bəri. – Uşaxlara bir az aηrı-bəri almışam
(Dərbənd) həm sifəti, həm də xasiyyəti pis (adam). – Anğa adama yaxşuluğ ələmağ istəmiyədü
(Şərur) başa düşmək, anlamaq. – Onun sözdərin anğarmağ olmur
(Qazax) o tərəf, o yan, o biri tərəf
(Balakən, Başkeçid) bax anğır
(İsmayıllı) üstüörtülü. – Bu iş anıxdı