I (Çənbərək) bax bulançılamax. – İnəx’ dünənnən bulançıyır, amba hələm doğmuyuf, hər gejə lələm baxır II (Çənbərək, Mingəçevir) xəstəlikdən uzun müddə
(Qarakilsə, Şərur) bulanıq, çirkli. – Bizdər bulandırıx su içmənix’; – Çay yayda bulandırıx gəlir (Qarakilsə)
(Mingəçevir) xəstəlik adı
(Şamaxı) bax bılbıla. – Gözümə bulbula göründi
(Ağcabədi) bax bılbıla. – Bulbulu çox isdi vaxt olur
(Çənbərək) cummaq. – Hürzat ordan-burdan bulğuyur, qoynu sağır
(Ağbaba, Qarakilsə) yarma
(İmişli, Meğri) 1. yoxlamaq (Meğri). – Niyazgilin əvlərinin yanyürəsini bulqadım, hamma bir şey bilmadım 2
(Borçalı) qar topası, qar yığını. – Bulqar dağın başında olar hündür-hündür
(Oğuz) əsas tiri saxlamaq üçün onun altına qoyulan ağac. – Baş tirini bulunun üsdünə qoyullar; – Baş tirini bulu saxlıyır
(Borçalı, Tovuz, Zərdabi) təzə doğulmuş buzov. – Üş gündü inəyimiz doğalı, a:ğı səkil bir buluğu var (Tovuz); – Bulux həyətdə oynaxlıyır (Zərdab)
(Başkeçid, Borçalı, Qazax) kiçik ot tayası. – Bir tapıldan üş-dört bulun çıxer (Borçalı)
(Başkeçid, Borçalı, Qazax) kiçik ot tayası düzəltmək. – Otu biçəx’ bulunnuyax (Borçalı)
(Zaqatala) qom, topa. – Bir buncul ba:lı ver
(Şəki) 1. ağacdan meyvə dərmək üçün ucu haça, uzun ağac. – Əl çatmiyən yerrərdəki meyvəni buracaxnan buruf saldım 2
(Quba, Şərur) yükün üstündən çəkilən kəndiri tarımlamaq üçün ilişdirilib burulan ağac və ya dəmir parçası
(Tovuz) burğu. – Burağancı burorsaη, deşersəη
(Şəki, Şəmkir) bax burağac. – A bala, o şəliyə bir burağaş sal, özün də dalıma qaldır (Şəmkir)
(Şəmkir, Tovuz) sahibsiz, yiyəsiz, özbaşına. – Sə:n atın bi:l buraxma oluf (Tovuz); – Öyü buraxma qoyub gəlmişəm; – Buraxma heyvandı gedif taxıla giri
(Kəlbəcər) böyük qazan. – Bural toyda işdənir
(Lənkəran, Salyan) çalğı aləti adı. – Burbuğ çalındı, gedək (Salyan)
(Meğri, Şəki) tumurcuq. – Heyvan ut tapbeyəndə burc yey meşədə (Meğri); – Ağaşdar burc açəndə qurdu dirildillər (Şəki)
(Zaqatala) südlü əriştə. – Burcahın sütü azdı
(Qax) bax burcah
(Zəngilan) başdan eləmək, bir bəhanə ilə rədd etmək. – Bir günnüx’ maşın isdədim, burcutdu, vermədi
(Tərtər) bax burağanc. – Ağajı burğacınan deşirix’
(Tovuz) bax burağanc. – Burğancı burorsan, o da taxtanı deşer
(Göyçay) sarımaq, dolamaq. – Süməyi düz ağaca burğıtdıyırux
I (Gəncə, Şəmkir) göyərti dəstəsini və ya bağda tənəkləri bağlamaq üçün işlədilən nazik zoğ. – Göyü Bakıda burğuynan bağlamıllar (Gəncə); – Biyil burğ
(Meğri) biçilmiş otu toplayıb bağlayan adamın köməkçisi
(Meğri) bax burğuçi. – Mx: mən deyən bir burğuçu ver, sx: gündə 400- 500 burma burum
(Şəmkir) çayda suyun iti axan yeri. – Adam bu burxaça tüşsə, çıxa bilməz
(Kəlbəcər) sarıçiçəkli yabanı bitki adı. – Burxancın irəngi sarı olor
(Çənbərək) yolun döngəsi. – Harava burxaşda qırıldı
burxusduğ eləməx’: (Cəbrayıl) mane olmaq, imkan verməmək
(Oğuz) quş adı. – İdbar quşdu çox burqana
(Meğri) biçilmiş otu bağlamaq üçün işlədilən ağac alət. – Durım burqını gatırım, yavaş-yavaş issi düşməmiş utdan burax
I (Şəmkir) çimdik. – Burmaların yeri qolumda qalıf II (Ucar) açar III (Meğri) burulub hazırlanmış ot topası
(Qazax) at xəstəliyi adı. – Bu at burmaca oluf; – Burmaca tutan at yeriyəndə beli burulur
(Quba) qıvrım. – Bənzi papağlar burmağ uladu
(Ordubad) axtalamaq. – Dananı burallar, böyyəndə öküz olar
I (Oğuz) axtalanmış (qoyun). – Qapıda üç-dört dənə burmanc var, saxlamışam, qonağ-zad gələndə kəsəm II (Cəbrayıl) üzüm salxımlarını dərmək üçün qarğıd
I (Qarakilsə) bax burmanc I II (Bərdə, Qarakilsə) bax bırmac ◊ Burmaş götürməx’ (Bərdə) – çimdikləmək
(Şəmkir) qanmaz, anlamaz. – Ey, … a burnucırıx, sən nə özüηü ortalığa atırsaη?
(Qazax) lovğa. – Nəvi çox burnuyellidi
(Naxçıvan) bax birovuz. – Gülsüm xala burovuz tuman geyip toya gəlmişdi
(Gəncə) əldə toxunmuş ipək parça. – Büvümün bursadan köynəyi var
(Borçalı, Qazax, Tovuz) boran, çovğun. – Bursalax qalxdı, tez oluη, malı dama dolduruη (Borçalı); – Savax hava bursalax olajax (Qazax)
(Oğuz, Şəki) tumurcuqlamaq. – Yazda ağaşdar burşduyur (Oğuz); – Eşdəki halçə burşdi:tdi, büyün-savax çiçehlicaxdı (Şəki)
(Cəbrayıl, Gəncə, Zəngilan) qarın ağrısı. – Uşağın burusu var (Gəncə) ◊ Buruya düşməx’ (Cəbrayıl, Gəncə, Zəngilan) – ishala düşmək, qarın ağrısına düş