(Dərbənd) dişi it, qancıq. – Koçun hələsi var ki, duğutdu alti bala
(Zaqatala) kiçik saxsı qab
(Ordubad) mozalan. – Keçidə olan mozalan xəsdəliyinə biz kodəf deyirıx
(Oğuz, Şəki, Ucar, Zaqatala) bax kovğa. – Ağaşdan ko:ğaynan nar dənniyirök; – Ko:ğanı bəri ver əpbəi qızardım (Ucar); – Çöreyi kö:ğıyə taxıf təndirdə
I (Ağdam, Bərdə, Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Göyçay, Xanlar, Xocavənd, İmişli, Qazax, Qax, Tərtər, Tovuz, Yevlax) bax kovğa
(Qəbələ, Oğuz) ağac qabığından düzəldilmiş kiçik səbət. – Yumurtaları koğara yığ (Oğuz); – Koğarı ver, armud yığax (Qəbələ)
(Basarkeçər) tikanlı bitkilərdən birinin adı. – Ko:ğun tikanını təmizdə yiəx’
(Borçalı, Kürdəmir, Qazax) bax kovğa. – Koxaynan yarpax əndirerix’. – Balaja ağaş var başı əyri. ona koxa de:rix’ (Qazax)
(Zaqatala) iri daş. – Dağdan koxu düşdü
(Zaqatala) iri daşlıq. – Ora koxuluxdu
(Salyan) israfçı. – Elə mən özüm də korçuyam
(Zaqatala) meşə
(Qazax, Cəbrayıl, Culfa, Şuşa) buynuzsuz (keçi). – Kola keçi çox süd verir (Şuşa)
(Yardımlı) bax kolavat. – Kolat eleyiblər burəni
(Dərbənd) kolluq. – Kolavaxdı elə kolluğ demağdi
(Ağdam, Füzuli, Xanlar, Xocalı, Kəlbəcər, Meğri, Zəngilan) kolu və ya ağacları qırılıb əkin sahəsinə çevrilmiş yer
I (Füzuli, Kürdəmir, Lənkəran, Sabirabad, Salyan) qayıq. – İstildə öbilə <o qədər> qəmiş vardi, kolaz sürməy olmırdı (Lənkəran); – Bitöv
(Zaqatala) ucu qarmaq şəkilli uzun ağac. – Ho ağacın budaxları pisdi, almanı kolçansız yığmağa olmuyacaxdı
(Borçalı, Gədəbəy, Şəmkir, Tovuz) kəlağayı. – Ana, saηa bircə kolxana almışam (Şəmkir); – Bizim arvat üş-dört kolxana ge:f cırıf gəlinniyinnən indiyət
(Qazax) qırqovul. – Kolxoruzu göyçəx’ quşdu
(Cəlilabad) kolluq. – Ora kolışdığdi
I (Ağcabədi) kəsilmiş ağacın kötüyündə əmələ gələn zoğlar. – Ağaş kəsilif, divinnən kolpan çıxıf II (Tovuz) saç
(Ağcabədi) kəsilmiş ağacın kötüyündə zoğ əmələ gəlmək, zoğ göyərmək. – Qarağac kolpannıyıf
(Salyan) üçbucaq formalı balıq toru. – Koltorun uzun keşi olur
I (Çənbərək, Şərur) qoyun-quzu salınan yer. – Günöydə dört komu var qalxozun (Çənbərək) II (Meğri) topa
(Xanlar, Kəlbəcər) topa-topa, dəstə-dəstə. – Bizim bu ayrımlar konalğa-konalğa oluflar (Xanlar)
(Cəlilabad) 1. kobud 2. tərs. – Şamır yamancə konazdu
(Şəmkir) həvəslənmək. – İki put buğda maηa artıx verdi, mən də koηullandım
(Bakı, Şamaxı) bax kənto. – Helə kontayi danışmağ sənə qalıb (Bakı); – Çox kontayi danışırsan (Şamaxı)
(Zəngəzur) sözə baxmama. – Onun elə kontaylığ peşəsidi
(Qax) səlbə
(Kürdəmir) toplanmaq. – Adamlar kopalanmışdi bir yerə
(Əli Bayramlı, Salyan, Kürdəmir, Sabirabad) tüklü. – Kopan papağı quzi dərisinnən tikəllər (Sabirabad)
(Cəbrayıl, Zəngilan) torpaq sahələri arasında qoyulan nişan. – Bı koparadan ə:nə mə:m yerimdi (Zəngilan); – Yeri: tanımırsan, ode: kopara ordadı dana
(Culfa) böyük çəkic, gürz. – Kopban çox böyük və ağır olur
I (Naxçıvan) üzümdə və pambıqda olan xəstəlik adı. – Qozaları kor basıb II (Ağdam, Şərur, Zəngilan) küt, kəsməyən
I (Ağdam, Başkeçid, Bolnisi, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Xanlar, Kəlbəcər, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) mıx
korabuxda eləməg: (Əli Bayramlı) gözdən salmaq. – Yazığı korabuxda eliyib qoyublar
koraqıpıx eləməx’: (Füzuli, Cəbrayıl) gözüqıpıq eləmək. – Qaynənəm gədəni koraqıpıx eliyif (Füzuli)
(Basarkeçər) yeyilib xarab olmaq, korlanmaq. – Atın nalı koralıf
(Ağdam, Beyləqan, Bərdə, Xocavənd, Xocalı) bax qaramaz. – Əhməd bir kasa koramaz işdi (Beyləqan)
(Lənkəran) hörümçək
(Zəngilan) tündməcaz, pisxasiyyətli (adam). – Onu dindirməsən yaxşıdı, çox koraza adamdı
(Cəbrayıl, Salyan) ziyankar; israfçı. – Çox korçu adamdı Əli (Cəbrayıl); – Elə mən özüm də korçuyam (Salyan)
(Salyan) israfçılıq. – Qəndi az-az işdədün, korçuluğ eləmö:n
(Tovuz) bax kolxana
I (Çənbərək) darıxmaq. – Balajanın uşağı dağda çox korxuşuyuf II (Çənbərək) bax koruxşumax II. – İrəmbə oğarda işdədi kin, axırda korxuşudu
(Cəlilabad) azacıq, zəif. – Yoxlıyannan so:ra görillər şəhərdən xeylağ kanara korın-korın işığ gəlir
(Kəlbəcər) keçi balası. – Novriz, koriklər hanı?
(Oğuz) mozalan. – Korkö: ng kimi yandırma adamı