1. Göy, səma, asiman.
Dün gecə fələkə çıxdı fəryadım.
Hərlənib dövr edən yerlər, fələklər; Bu səsi hər zaman eşidəcəklər.
2. məc. Tale, qismət, bəxt, uğur.
Fələk ayırdı məni cövr ilə cananımdan.
[Vəzir:] Sən mənim qızım ol, sarayımda qal; Görək neylər fələk, şənlən, oxu, çal!
◊ Fələk göydən yerə ensə də – qətiyyən, heç bir vəchlə, qəti surətdə, əsla. Fələk göydən yerə ensə də, deyən deyiləm.
Fələk üz döndərmək – işi bəd gətirmək, uğursuzluğa düçar olmaq, bəxti dönmək, bəxti gətirməmək. [Kərəm:] Qurtarmadım heç qovğadan, bəladan; Fələk üz döndərib mən mübtəladan. “Əsli və Kərəm”.
Fələk yazan – tale, qismət, müqəddərat, alın yazısı.
[Qurbanqulu:] Fələk yazanı biz pozmayacağıq ki, qismət belə imiş!
Fələkin çərxi dönmək – tale üz döndərmək, taleyin üzü dönmək, ümidi boşa çıxmaq.
Fələkin çərxi dönsün – qarğış məqamında işlədilir.
Fələkin qəminə (güdazına) getmək – öz taleyinin qurbanı olmaq.
Fələkin qəminə (güdazına) vermək – bədbəxt etmək.
[Süleyman:] Göz görə-görə [Tofiq] səni verir fələkin qəminə, sən də başlamısan moizəyə.
