HÖKMLÜ
\[ər.\] прил. 1. гьукум гвай, эмир ийидай (хьтин), буйругъ ийидай (хьтин), уьтквем (мес. ван, гафар); 2. гьукум, нуфуз, эсер авай.
HÖKMLÜ – MÜLAYİM Ondan da zəhərli və hökmlü bir səslə dedi (M.İbrahimov); Ancaq Sabit Mirzə onun ... ağımtıl üzündə nurlu, mülayim bir təbəssüm gördü
Полностью »I прил. властный: 1. склонный повелевать, подчинять себе. Hökmlü qadın властная женщина 2. свойственный такому человеку; повелевающий
Полностью »sif. 1. Amiranə, əmredərcəsinə, əmredici, ötkəm. Rüstəm kişi hökmlü səslə [Lal Hüseynə] qışqırdı: – Qan sizi tutub! Əlli toğlu Sarıqamışlıqda nə gəzir
Полностью »