MƏNHUS

sif. [ ər. ] Uğursuz, bədbəxt, nəhs.
[Mahmud] bir də əllərini qovzadı, istədi keçmişki həyatından o mənhus dəqiqələri qoparıb atsın. Çəmənzəminli.
[Qönçə:] Bu mənhus evdən, bu müdhiş zindandan qurtaracağam, – deyirdim. S.Hüseyn.

// Pis, alçaq, rəzil.

Синонимы

  • MƏNHUS uğursuz — bədbəxt
  • MƏNHUS məlun — iyrənc — mənfur

Этимология

  • MƏNHUS Ərəbcə nəhs (bizdə nəs kimi işlədilir) sözü ilə qohumdur. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
MƏNGİRLƏMƏK
MƏNHUSLUQ

Значение слова в других словарях