NÜCUM
[ər. “nəcm” söz. cəmi] сущ. 1. астр. гъетер; 2. гъетериз килигна инсандин, адан кьисметдин гьакъинда гьукум акъудиз хьунухьун мумкинвилин гьакъинда юкьван асиррин схоластикадин илим; астрология.
is. [ər. “nəcm” söz. cəmi] 1. Ulduzlar. Kövkəblər! Ey səmanı müzəyyən qılan nücum; Etmişmidir o yerlərə də seyli-qəm hücum? M
Полностью »сущ. устар. 1. звёзды 2. астрология (возникшее в древности ложное учение о влиянии небесных светил на земные события и жизнь людей); nücum falı гороск
Полностью »