VACİBAT
сущ. устар. необходимость
is. [ər. “vacib” söz. cəmi] köhn. Din və köhnə adab baxımından yerinə yetirilməsi və ya riayət edilməsi vacib olan işlər
Полностью »[ər. “vacib” söz. cəmi] сущ. куьгьн. важибат (диндиз килигай кьилиз акъудун ва амал авун важиб тир крар; гзаф важиб тир затӀ)
Полностью »ə. «vacib» c. dinə görə yerinə yetirilməsi və ya riayət edilməsi vacib olan işlərin məcmusu
Полностью »dinə görə yerinə yetirilməsi və ya riayət edilməsi vacib olan işlər; çox vacib olan şey.
Полностью »