Mehrqarh

Mehrqarh (bəl مہرگڑھ; urdu مہرگڑھ) — Pakistanda Bəlucistan əyalətinin Kacçi düzənliyində yerləşən neolit ​​dövrünə aid arxeoloji ərazi (e.ə. 7000—e.ə. 2500/2000).^[1] Bolan keçidinin yaxınlığında, Hind çayının qərbində və Pakistanın Kvetta, Kalat və Sibi şəhərlərinin arasında yerləşir. Ərazi 1974-cü ildə fransız arxeoloqları Jan-Fransua Jarrij və onun həyat yoldaşı Ketrin Jarrijin rəhbərlik etdiyi arxeoloji qrup tərəfindən aşkar edilmişdir. Mehrqarh 1974–1986-cı illərdə və 1997-ci ildən 2000-ci ilə qədər fasiləsiz olaraq qazılıb. Altı kurqanda arxeoloji material tapılıb və ərazidən 32.000-ə yaxın artefakt toplanıb. 495 akr (2.00 km²) ərazinin şimal-şərqində yerləşən Mehrqarhdakı ən erkən yaşayış məntəqəsi eramızdan əvvəl 7000-ci il ilə eramızdan əvvəl 5500-cü il arasında olan kiçik əkinçilik kəndi idi.

Mehrqarh
29°12′45″ şm. e. 67°40′14″ ş. u.HGYO
Ölkə	Pakistan
Tarixi və coğrafiyası
Əsası qoyulub	e.ə. 7000
Ləğv olunub	e.ə. 2600
Mehrqarh
Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Mehrqarh Cənubi Asiyada əkinçilik və maldarlığın sübutunu göstərən ən qədim məlum yerlərdən biridir.^[2][3] O, Yaxın Şərqin neolit ​​mədəniyyətinin təsiri altında olub,^[4] "mədəni buğda sortları, əkinçiliyin erkən mərhələləri, dulusçuluq, digər arxeoloji artefaktlar, bəzi mədəniləşdirilmiş bitkilər və sürü heyvanları" arasında oxşarlıqlar var.^[5] Asko Parpolaya görə, mədəniyyət Hind vadisinə köç edərək tunc dövrünün Hind vadisi mədəniyyətinə çevrildi.^[6]

Jan-Fransua Jarrij Mehrqarhın müstəqil mənşəyini müdafiə edir. Jarrij "təsərrüfat iqtisadiyyatının Yaxın Şərqdən Cənubi Asiyaya tam hüquqlu tətbiq edildiyi fərziyyəsini" və bu ərazilər arasında "mədəni davamlılığın" sübutu olan Şərqi Mesopotamiya ilə Qərbi Hind vadisindəki neolit ​​sahələri arasında oxşarlıqları qeyd edir.^[7] Bununla belə, Mehrqarhın orijinallığını nəzərə alaraq, Jarrij belə nəticəyə gəlir ki, Mehrqarh daha erkən yerli mənşəyə malikdir və "Yaxın Şərqin neolit ​​mədəniyyətinin arxa tərəfi" deyil.^[8]

Lukaks və Hemphill mədəni inkişafda davamlılıq, lakin əhalinin dəyişməsi ilə Mehrqarhın ilkin yerli inkişafını təklif edirlər.^[9] Lukaks və Hemphillin fikrincə, Mehrqarhın neolit ​​və kalkolit mədəniyyətləri arasında güclü davamlılıq olsa da, stomatoloji dəlillər kalkolit populyasiyasının Mehrqarhın^[10] neolit ​​əhalisindən törəmədiyini göstərir ki, bu da "orta səviyyədə gen axınını təklif edir".^[11] Onlar yazırdılar ki, "Mehrqarhın neolit ​​sakinlərinin birbaşa xətti nəsilləri Hindistanın şimal-qərbində Pakistanın Mehrqarh şəhərinin cənubunda və şərqində və Dəkkən yaylasının qərb kənarında toplaşıb" və neolit ​​Mehrqarh kalkolit İnamqaon ilə daha çox yaxınlıq nümayiş etdirir.^[12]

Qalleqo Romero və başqalarının (2011) Hindistanda laktoza dözümlülüyü ilə bağlı araşdırmalarının Reiç və başqaları (2009) tərəfindən müəyyən edilmiş Qərbi Avrasiya genetik töhfəsinin əsasən Pakistan, İran və Orta Şərqdən gen axını əks etdirdiyini bildirir.^[13] Qalleqo Romero qeyd edir ki, laktozaya dözümlü olan hindlilər bu zaman "ümumi Avropa mutasiyasına xas olan" genetik nümunə göstərirlər.^[14] Romeronun fikrincə, bu, "ən çox yayılmış laktoza dözümlülüyü mutasiyası 10.000 ildən az bir müddət əvvəl Yaxın Şərqdən iki tərəfli miqrasiya etdi. Mutasiya bütün Avropaya yayılsa da, digər mutasiya şərqə, Hindistana gətirilmiş olmalıdır, bu da çox güman ki, Fars körfəzi sahillərində eyni mutasiyanın digər növünün tapıldığı yerdə uyğun gəlir".^[15] Onlar daha sonra qeyd edirlər ki, "Cənubi Asiyada mal-qaranın otarılmasına dair ən erkən dəlil Mehrqarhın Hind çayı vadisindən gəlir və 7.000 yaşı var".^[16]

Arxeoloqlar ərazidəki məskunlaşmanı səkkiz dövrə bölürlər.

I Mehrqarh dövrü (e.ə. 7000-ci ildən əvvəldən-e.ə.5500) neolit ​​və keramika (dulusçuluqdan istifadə etmədən) məmulatlarının geniş yayıldığı dövr idi. Ərazidə ən erkən əkinçilik buğda və arpa kimi bitkilərdən və qoyun, keçi və inək kimi heyvanlardan istifadə edərək yarı köçəri insanlar tərəfindən inkişaf etdirilmişdir. Yaşayış məntəqəsi bişməmiş çiy kərpicdən tikilmiş tikililərdən ibarət olub və onların əksəriyyətində dörd daxili bölmə var idi. Çoxlu dəfnlər tapılmışdır ki, onların bir çoxunda zənbillər, daş və sümük alətlər, muncuqlar, bilərziklər, kulonlar və bəzən heyvan qurbanları kimi mükəmməl işlənmiş əşyalar və kişi dəfnləri ilə daha çox əşyaların basdırılmasını əhatə edirdi. Sadə qadın və heyvan heykəlcikləri ilə yanaşı balıqqulağı, əhəngdaşı, firuzə, lapis lazuli və qumdaşından olan bəzək əşyaları aşkar edilmişdir. Uzaq dəniz sahillərindən gələn balıqqulaqları və indiki Bədəxşana qədər olan lapis lazuli bu ərazilərlə yaxşı əlaqəni göstərir. Bir məzarlıqda daş balta aşkar edildi və səthdən daha bir neçəsi əldə edildi. Bu torpaq daş baltalar Cənubi Asiyada təbəqələşmiş kontekstdən gələn ən erkən baltalardır.

I, II və III dövrlər Kili Gül Məhəmməd adlı başqa bir saytla çağdaş sayılır. Bölgədəki keramik neolit ​​mərhələsi əvvəlcə "Kili Gül Məhəmməd mərhələsi" adlanırdı.^[17] Kili Gül Məhəmməd saytı isə, yəqin ki, təxminən eramızdan əvvəl 5500-cü ildə məskunlaşılmağa başlandı, sonrakı kəşflər bu keramik neolit ​​mərhələsi üçün eramızdan əvvəl 7000–5000-ci illəri təyin etməyə imkan verir.^[18]

2001-ci ildə Mehrqarhda tapılan doqquz kişinin qalıqlarını tədqiq edən arxeoloqlar bu sivilizasiyanın insanlarının proto-stomatologiyanı bildiyini aşkar etdilər. 2006-cı ilin aprelində "Nature" elmi jurnalında yazıldı ki, insan dişlərinin in vivo (yəni canlı insanda) müalicəsinə dair ən qədim (və ilk neolit ​​dövrü) dəlil Mehrqarhda tapılıb. Müəlliflərin fikrincə, onların kəşfləri həmin bölgənin erkən əkinçilik mədəniyyətlərində proto-stomatologiya ənənəsinə işarə edir: "Burada biz Pakistanda 7.500–9.000 il əvvələ aid olan neolit ​​dövrü qəbiristanlığında aşkar edilmiş doqquz yetkin insanın on bir qazılmış molar tacını təsvir edirik. Bu tapıntılar erkən əkinçilik mədəniyyətində bir növ proto-stomatologiyanın uzun bir ənənəsinə dəlil verir."^[19]

II Mehrqarh dövrü (e.ə. 5500–4800) və III Merhqarh dövrü (e.ə. 4800-e.ə. 3500) saxsı qablardan istifadə edilən keramik neolit, daha sonra isə kalkolit dövrünü əhatə etdi. II Dövr MR4, III Dövr isə MR2-də yerləşir.^[20] İstehsal fəaliyyətinin çoxlu sübutları tapıldı və daha qabaqcıl üsullardan istifadə edilməsi sübuta yetirildi. Şirli fayans muncuqlar istehsal edildi və terakota heykəlcikləri daha detallı oldu. Qadın heykəlləri boya ilə bəzədildi, müxtəlif saç düzümləri və bəzəkləri əlavə olundu. II dövrə aid qəbirstanlıqda qırmızı oxra örtüyü olan iki dəfn tapılmışdır. Dəfn məmulatlarının sayı zaman keçdikcə azalaraq bəzək əşyaları ilə məhdudlaşdı və daha çox qadın dəfnlərindən qalan məmulatlar qaldı. İlk möhürlər terakotadan və sümükdən hazırlanmış və həndəsi dizayna malik idi. Texnologiyalara daş və mis qazma dəzgahları, yuxarı axıdıcı sobalar, böyük çuxur sobaları və mis əritmə qabları daxildir. II dövrdə uzun məsafəli ticarətin daha bir sübutu var: bunun göstəricisi kimi mühüm əhəmiyyət kəsb edən bir neçə dəfə Bədəxşandan bir neçə lapis lazuli muncuqunun tapılmasıdır. I və III Mehrqarh dövrləri Cənubi Asiyanın qərb kənarında sərhəd bölgələrinin məskunlaşmış əhalisinin genişlənməsi, o cümlədən Rəna Qunday, Şəri Xan Tarakay, Saray Kala, Cəlilpur və Qaliqay kimi yaşayış məntəqələrinin yaradılması ilə eyni vaxta təsadüf edir.^[21]

III dövr çox tədqiq edilməmişdir, lakin məlum olmuşdur ki, Toqau mərhələsi (e.ə. 4000-e.ə. 3500) MR2, MR4, MR5 və MR6 ərazilərində təxminən 100 hektar ərazini əhatə edən xarabalıqlar, məzarlıqlar və zibilliklər olmuşdur, lakin arxeoloq Jan-Fransua Jarrij belə qənaətə gəldi ki, "belə geniş genişlənmə müasir məskunlaşma ilə əlaqəli deyil, daha çox bir neçə kəndin və ya yaşayış məntəqələrinin bir neçə ərazisində yerdəyişmə və qismən coğrafi toqquşma ilə əlaqədardır".^[22]

III Mehrqarh dövrünün əvvəlində bu yerdə Toqau keramikaları meydana çıxdı. Toqau qabı ilk dəfə 1948-ci ildə Beatriz de Kardi tərəfindən müəyyən edilmişdir. Toqau Belucistandakı Kalatdan 12 kilometr şimal-qərbdə, Saravanın Çhappar vadisində böyük bir kurqandır. Bu tip saxsı qablar Bəlucistanda və Əfqanıstanın şərqində, Mundiqak, Şəri Xan Tarakay və Periano Qunday kimi yerlərdə geniş yayılmışdır. Posselə görə, bu günə qədər 84 saytda bu gün qablar aşkar edilmişdir. Ancira Toqau yaxınlığındakı antik məskunlaşma yeridir.^[23]

Toqau keramikası həndəsi naxışlarla bəzədilib və artıq dulus çarxından istifadə etməklə hazırlanıb.

III Mehrqarh dövrünün eramızdan əvvəl 4-cü minilliyin ikinci yarısına təsadüf edən dövrü mühüm yeni inkişaflarla xarakterizə olunur. Kvetta vadisində, Surab bölgəsində, Kaçhi düzənliyində və bölgənin başqa yerlərində yaşayış məntəqələrinin sayında böyük artım var. Kili Gül Məhəmməd (II−III) dulusçuluğu Toqau qabına bənzəyir.^[24]

IV dövr eramızdan əvvəl 3500–3250-ci illər əhatə edir. Eramızdan əvvəl 3250-ci ildən 3000-ci ilə qədər V dövr və VI dövr təxminən eramızdan əvvəl 3000-ci illəri əhatə edib. IV–VII dövrləri ehtiva edən sahə MR1 kimi təyin edilmişdir.^[25]

Eramızdan əvvəl 2600-cü il ilə eramızdan əvvəl 2000-ci illər arasında şəhər Hind vadisi sivilizasiyasının inkişafının orta mərhələsində olduğu zaman, beş mil uzaqlıqdakı daha böyük və möhkəmləndirilmiş Nauşaro şəhərinin lehinə tərk edilmiş kimi görünür. Tarixçi Maykl Vud bunun eramızdan əvvəl 2500-cü ildə baş verdiyini irəli sürür.^[26]

Arxeoloq Massimo Vidale hesab edir ki, Mehrqarhdakı tikilidə tapılmış, təxminən eramızdan əvvəl 2500-cü ildə oradakı fransız missiyası tərəfindən tarixə aid olan bir sıra yarımsütunlar Şəhri-Soxtada IV dövrdə tapılmış yarım sütunlara çox bənzəyir.^[27]

Son dövrə Mehrqarhdan təxminən 8 kilometr aralıda yerləşən Sibri qəbiristanlığında rast gəlinir.^[28]

Erkən Mehrqarh sakinləri çiy kərpicdən tikilmiş evlərdə yaşayır, taxıllarını taxıl anbarlarında saxlayır, yerli mis filizindən alətlər düzəldir və böyük səbət qablarını bitumla üzləyirdilər. Onlar altı cərgəli arpa, buğda və zümrüd buğdası, innab və xurma yetişdirir, qoyun, keçi və mal-qara otarırdılar. Sonrakı dövrün sakinləri (e.ə. 5500-cü ildən 2600-cü ilə qədər) çaxmaqdaşından qırma, aşılama, muncuq istehsalı və metal emalı da daxil olmaqla sənətkarlığa çox səy göstərdilər.^[29] Mehrqarh ehtimal ki, Cənubi Asiyada məlum olan ən qədim kənd təsərrüfatı mərkəzidir.^[30]

İtirilmiş mum texnikasının ən qədim məlum nümunəsi Mehrqarhda tapılan 6.000 illik təkər formalı mis amuletdən gəlir. Amulet əridilməmiş misdən hazırlanmışdı, bu qeyri-adi yenilik sonradan unuduldu.^[31]

Cənubi Asiyada ən qədim keramika heykəlcikləri Mehrqarhda tapılıb. Onlar məskunlaşmanın bütün mərhələlərində hazırlanıb və saxsı qablar yaranmazdan əvvəl də geniş yayılmışdır. Ən erkən heykəlciklər olduqca sadədir və mürəkkəb xüsusiyyətlər göstərmir. Bununla belə, onlar zaman keçdikcə mükəmməlləşir və eramızdan əvvəl 4000-ci ilə qədər xarakterik saç düzümlərini və tipik görkəmli döşlərini göstərməyə başlayır. Bu dövrə qədər bütün heykəlciklər qadını təsvir edirdi. Kişi heykəlcikləri yalnız VII dövrdən görünür və getdikcə daha da artır. Qadın heykəlciklərinin çoxu körpələri tutur və "ana ilahə"nin təsviri kimi şərh edilirdi. Bununla belə, bu heykəlciklərin "ana ilahə" ilə qəti şəkildə eyniləşdirilməsində bəzi çətinliklər olduğundan bəzi alimlər "kultik əhəmiyyətə malik qadın heykəlcikləri" terminindən istifadə etməyə üstünlük verirlər.^[33][34][35]

Dulusçuluğun bu bölgədəki mövcudluğunun təsdiqi II dövrdən başlayır. III dövrdə dulus çarxı kimi tapıntılar daha da zənginləşir və daha mürəkkəb naxışlar və həmçinin heyvan motivləri göstərir.^[37] Xarakterik qadın heykəlcikləri IV dövrdən başlayaraq görünür və tapıntılar daha mürəkkəb dizayn və incəlik nümayiş etdirir. Pipal yarpaq dizaynları VI dövrdən dekorasiyada istifadə olunur.^[38] VI və VII dövrlərdən bəzi mürəkkəb üsullardan istifadə edilmişdir və MR1 kurqanında dulusçuluq sənayesi üçün ayrılmış sahə aşkar edilmişdir. Bununla belə, VIII Dövrə görə, dizaynların keyfiyyəti və mürəkkəbliyi kütləvi istehsal və bürünc və mis qablara artan maraq səbəbindən zərər görüb.

Mehrqarhda iki növ dəfn var: dar palçıq divarlarla əhatə olunmuş fərdi qəbirlər və içərisində altı müxtəlif fərdlərin skeletləri aşkar edilən nazik çiy kərpic divarlı kollektiv qəbirlər. Kollektiv dəfnlərdəki cəsədlər əyilmiş vəziyyətdə saxlanılaraq şərqdən qərbə qoyulmuşdur. Uşaq sümükləri böyük küplərdə və ya urna dəfnlərində (e.ə. 4000–3300) tapılmışdır.^[39]

Metal işləmə hələ II dövrdə mövcud olub, tapılan bir neçə mis əşya bu dövrə aiddir.^[40][41]

• Hind vadisi mədəniyyəti
• Mohenco-Daro
• Bolan keçidi
• Kvetta