араб, сущ.; -ди, -да адет, къайда. Им са деб гьатнава чина: Михьи яд цаз таз пичина... С. С. Самовар. Акуна заз Бакудин деб - Ацукьун-къарагъун - я себ, А. Гь. Дустуниз чар. Гуьгъуьнай чилел ацукьун дебдай акъатна. А. А. Пад хьайи рагъ. Гьар ГьикӀ ятӀани, гьар сеферда хуьрек тӀуьна куьтягь хьайидалай гуьгъуьниз дуьа кӀелун и кӀвале деб хьанвай. Я. Я. Са фурун вакӀар. Гила вири халкьар чпин тарихда хьайи лацу лекейрикай ачухдаказ рахазвайла, гилан аямда дебда авай и гафар рикӀел хкун дуьшуьшдин кар туш М. М. Виш йисарин имтигьан.
* деб хьун гл., вуч низ адет хьун. Гьар юкъуз чуру тун, туьтуьна галстук тун, чиниз одеколон ягъун, дамахдивди алукӀун, ички-затӀ сивиз тацана, куьчейра къекъуьн, дишегьлийрин хиял-фикир винел желб авун, адаз деб хьанвай. Ш. Исаев. «Зи фонарар...»