I (Gədəbəy, Quba, Ordubad, Zəngilan) ata. – Bizdə hindi aba çox işdəmiyədü, ata diyəduğ (Quba); – Abam taxıl biçiydi (Zəngilan); – Abam bi:lləri də kö
(Qax) bax abajur – Dünən bazardan bir kilo abacur aldım
(Şəki) yerkökü, kök. – Mən abajur çox yiyənəm, Noxiyə gidən olanda aldıram gerex’ gənə birki kilo
I (Qax) key II (Salyan) ağırlıq, yük. – Öyün bütün abalı Solmazın üsdünə düşür
(Salyan) zəhmətkeş. – Dayım elə lap uşaklığınnan abalkeş olıb
(Bakı) üzüm növü adı. – Dur bir abasbeyi dər, gəti
(Quba) armud növü adı
(Qax, Qubadlı) içinə yağ, şor, pendir və başqa ağartı növü qoyulan isti çörək. – Əhməd bu gün isti çörəkdən abatdıdı qayırıb məni qonax çağırmışdı (Qu
I (Şəki) ləzgi arvadı. – Bizim eşiyə abaylar gəlmişdi II (Qax) xala. – Abay sizdədi? III (Çənbərək) bacı
(Ağdam) umac. – Dünən Həsəngildə ləzzətdi abba yedim
(Salyan) suçiləyən, susəpən. – Bağın abbaşı sındı
I (Kürdəmir, Şahbuz) bilikli, bilici. – Abdal, yani biləndə adam (Şahbuz) II (Xaçmaz, Salyan) yetim. – Səni görüm abdal qalasan (Xaçmaz)
(Şərur) meşəbəyi. – Abeşik meşəni qoruyur
(Salyan) su içilən qab. – Abxor keçmiş zamanda saxsıdan olardı, hindiki abxorrar yaxşı qayrılır
(Lənkəran) bax abxor. – Abxurda su içeylər
(Göyçay) açıq-sürməyi (rəng)
(Salyan) məc. geyim, paltar. – Adamı abırına görə tanıyıllar
(Salyan) ac-susuz. – İndiyəcən acamanda hardeydin?
(Şamaxı) təzə, yuyulmamış. – Tumanın acarrısını geyməmiş uşağ yandırdı
(Göyçay, Lerik, Kürdəmir, Salyan) xəmir mayası. – Acxəmrəmiz xarab olub (Salyan)
acı-gucı vermək: (Salyan) açıq vermək, hirsləndirmək. – O:n sözünə fikir vermə, sə: acı-gucı verir
(Cəbrayıl, Zəngilan) vəzəri
(Salyan) bitki adı. – Bizim tərəfdə acıqouğ çoxdu
(Bakı) sıx tikanlı bitki. – Qara acılığ bağı basıb
I (Böyük Qarakilsə) acıqlanmaq, hirslənmək. – Səhvini də:ndə niyə acışırsan? II (Şəki) göynəmək. – Yaram yaman acışır
(Kürdəmir, Mirbəşir, Tovuz, Zəngilan) vəzəri
(Biləsuvar) fətir
(Göyçay) xəmiri maya ilə yoğrulmuş çörək
(Şəki) alça və ya zoğaldan hazırlanmış turşu. – Bildirki a:cidən hələ də dopunun içində qalıfdı
(Şərur) bax acxəmrə. – Acitməsiz xəmir olmaz
(Xaçmaz) hələ yeni məhsul çıxmamış üyüdülən azacıq taxıl. – Aparub değirmanda bir az acluğ çekduğ
(Zaqatala) kolbasa. – Bu il bolluca acnaur doldurmuşam
(Naxçıvan) maya. – Biz acra da diyərix’, maya da diyərix’, əmə acra çox diyərix’
(Quba) qıfıl. – Biz qapıya açar vurarığ
(Quba) açar. – U gün qapını açammaduğ, açardili sindi qaldi açarda
(Xaçmaz) qıfıllamaq. – Qapini açarradum
(Yevlax) sarmaşığa oxşar bitki adı. – Ö:n qabağında açılsaba əx’dim
(Tovuz) fərasətsiz. – O, açkalın biridi
(Şərur) lavaşı yaymaq
(Salyan) ad-san çıxarmaq, hörmət qazanmaq. – Həsənağa irayonda yaxşı ad açıb
(Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Gəncə, Göyçay, Qazax, Şəmkir, Şuşa, Tərtər) uşağın ilk addımları ◊ Adax durmax (Mingəçevir) – ayaq üstə durmaq, ilk addım atm
(Ağdam) addım-addım, yavaş-yavaş. – Ay irəhmətdiyin oğlu, birəz yeyin tərpənsənə, adax-adax havağa gedif gələjəx’səη
(Gədəbəy) uşağın ilk addımları ◊ Adax-çeçəx’ eləməx’ – ilk addım atmaq. – Yenijə adax-çeçey eley nəvəm, a nənəsi
(Füzuli) bax adax-çeçəx’ ◊ Adax-çiçə açmax – ilk addım atmaq. – Afı adax – çiçə açıf
(Oğuz) bax adax-çeçəx’
(Gədəbəy) qohum. – Bılar hissə-hissə yaşıyı:llarmış, soηra adaxculğa oluf birrəşeflər
(Daşkəsən, Füzuli) ilk addım atmaq (uşağa aiddir). – Ora bax ey, Sadıx adaxlı:r (Füzuli)
I (Şəmkir) insan qanına həris olan, vəhşi, adama hücum edən. – Köpəyoğlu İrəməzanoğlu çox adamcıl adam oluf, nə qədər adam öldürüf II (Şəmkir) arif, q
(Meğri) bax adamcıl
(Şəki) evin qabaq hissəsi