Ənsə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Söz söyləyən, danışan. 2. Dilavər, dilli. 3. Məcazi mənada: şair. Mahmud bəy qoşan adam Qurbanini sazbənd Usta Bədəlin dükanına gətirdi
Güclü zəhər. Şər deməsən, xeyir gəlməz. İşdi, elə ki ölmədi, keçdi, onda bir almaya süleymani zəhər daxil edib verərsən, ölüb başımızdan rədd olub ged
Nişanlanmış, damğalı. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Nişanlamaq. 2. Uzanmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Süngü (süqü), mizraq, qarğı. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Kiçik süngü. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Kəmik. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sür cida; çoxillik qamışın yoğun gövdəsindən hazırlanan nizə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: sürahi. Sənsən bu dünyada gözəllər şahı, Bədənin büllurdur, boyun sürahı. Dadıma yetişsin qadir ilahı, Alagözlü Leyla xanım, gəl qayıt!
1. Su və ya şərab tökmək üçün uzunboğaz şüşə qab; qrafin. 2. Məcazi mənada: gözəlin boyu, gərdəni. Alimdən dərs aldım əlif-bey üçün, Sürahilər düzülüb
Saqilik etdirmək, şərab gəzdirmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Yeddiqardaş ulduzlar, ülkər (Dana bürcündə yeddi ulduz topasının adı); ümumiyyətlə, ulduz. Nazlı yar əlindən sinəsi dağam, Sürəyyatək yatmamışam, oyağ
Sürü, heyvan dəstəsi, toplusu. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sürümək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sürüşmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Yerin üstü ilə bir şeyi çəkə-çəkə aparmaq, sürüyə- sürüyə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Buynuzu ilə vuran, buynuzlayan. 2. Azğın sığır. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Batırılmaq, dürtülmək, saplanmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Buynuzlaşmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sancılmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Buynuzlamaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: savar.
Bax: savar olmaq.
Böyük bahadır, böyük qəhrəman. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Tərlan, şahin. 2. Məcazi mənada: igid, qoçaq adam haqqında. 3. Məcazi mənada: məğrur gözələ, gözəlin məğrur gözlərinə, baxışlarına işarə
Ov quşlarına baxan xidmətçilərin başçısı. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Şahlara layiq, şahanə. Şad elədin Qurbaninin didarın, Həsrətin çəkirdim sən kimi yarın, Saldın bağa küllü cəmi dostların, Gözəllər şahvarı canım, xoş
1. Budaq, qol. 2. Üzəri şirniyyat və meyvə ilə bəzədilmiş budaq (adətən, toyda bəy və ya gəlin üçün yaxınları tərəfindən hazırlanır)
Çaxmaq (şimşək). (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Şığıyan. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Hürmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Şamda (Suriyada) tikilən çadır növü. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası) Bu gün Pakistanda işlənməkdədir, al və qara rənglidir
Daraq. Şana olum, zülfünüzə çatılım, Saği olum, dəstənizə qatılım; Əmrah deyər: qul adına satılım, Çıxsın ölkənizə sorağım, qızlar!
Bax: şana.
Papaq, şapka. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Çevik. 2. Qulluqda hazır olan. 3. Qabaqda gedib yol açan adam. Yüklənə barxanam, çəkə bir şatır, Özbək dəvələri, misiri qatır, Tənəfləri ipək, atla
Kənd, oba, yaşayış məntəqəsi, məskun yer. Bir təpənin başında bir şenlik görünürdü, Aslan dedi: – Qardaş, orda diyən kör-kösək var
Bax: şenlik.
Açmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Dəlicəsinə vurğun, eşqdən ağlını itirmiş, məftun, divanə. Şeyda bülbül şəklində daha çox işlənir. Deyəsən, şeyda bülbüldü, Baharı yazınan gəlir
Qaranlıqda parıltı verən daş; gecə çıraq kimi yanan gövhər. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: şəbi-yəlda.
Ən uzun və qaranlıq gecə (dekabrın 21-i, bəzən də 22-də olur). Gözəlin uzun və qara saçları bu gecəyə bənzədilir
Ağac. Qul Allahquluyam, ay nəsib eylə! Şəcərdən baş verib, ay nə sib eylə, İskəndər mülküdü, aynası beylə, Nə Cəmşid padşah, nə də cam qaldı
1. Sapa düzülmüş mirvari, inci. 2. Dialektlərimizdə şəddə “qadın baş örtüyü” mənasında işlənir. Gözəllər yığılıb hamısı kəndə, Sənəyin doldurub burdan
Bal, şan balı, şirə. Hər cəfənglər saz götürüb, söz deyib, Şairlik ismini sana çəkməsin. Cibin, milçək, zənbur kimi sızlayıb, Qanqalın şəhdini şana çə
Ala, ala rəngli (göz haqqında). Gözlərin şəhladı, qaşların qara, Müjganın vurubdu sinəmə yara. Sənsiz bu dərdimə kim eylər çara, Gözüm gördü səni, göz
Bax: şahvar.
Bax: şəqayiq.