(Ordubad) heyva toxumu. – Boğazım ağrıyır, bekdanə suyi içəcəm
(Cəbrayıl) yöndəmsiz
(Cəbrayıl) bax bekünt
(Gədəbəy) üzsüz süd. – Beqamın özü nədi ki, qatığı da nə ola; – Beqamnan yaxşı kəsmix’ olur
(Lerik) hörmətsiz. – Xasyətinən özün bequrb eliyib
(Şəki) çəltik küləşi. – Belbi sirkəliyif beş put, altı put çəltix’ gətirənnər var
(Zəngibasar) xəkəndaz. – Belçəni gəti zibili yığ
(Bərdə, Qazax, Şəmkir) belində qurşağa bənzər zolaq olan yırtıcı quş. – Belibağlı meşədə çox olur (Bərdə); – Qartal deyif kin, belibağlı olmaseydi, ye
(Zəngilan) qozbel. – Qara belidonqardı anadan gəlmə
(Oğuz, Şəki) məc. tənbəl
(Ağcabəd, Ağdam, Bərdə, Şuşa, Tərtər, Zəngilan) qozbel. – Yazıx beliquzdudu dayna, şikəsdi (Ağdam); – Beliquzdu adam həməşə büküx’ gedir (Tərtər)
(Zəngilan) qozbel. – O, uşaxlıxdan həylədi – belitəx’nəlidi
(Şamaxı) bel. – Eldar belkannan ağacın dibini boşaldardı
(Oğuz) oyun adı
(Ucar) göstərmək. – Mən sənin şəkilu: Həsənə də bellətdim
(Cənubi Azərbaycan) bir qədər, məlum ölçudə su. – Arxda on bellik su var
(İmişli) bel. – Beltəni mana görüm
(Şəki) bax belbi
(İmişli) qoyunların sağıldığı yer. – Sürünü berəyə gətirdilər Berə gezdirmeg (Bakı) – suvarmaq, əkin yerinə su vermək
(Lerik) çirkin, eybəcər. – Bu uşağ beröyişin biridü
(Qazax) dəli, gicbəsər. – Öyü yıxılmışın oğlu pütün berunnudu
(Xanlar) yaramaz. – Mən nə bilim bervət məni şərriyir
I (İsmayıllı, Dərbənd, Şamaxı) çırpı, ağacın nazik budaqları. – Get, iki şələ beş gətir (İsmayıllı); – Beş gitidüm meşədən mən də (Dərbənd) II (Tovuz)
(Ağdam, Bakı, Bərdə, Kürdəmir, Şamaxı, Şuşa, Zəngilan) beş xırda daşla oynanılan uşaq oyunu adı. – Beşdaş oynemegdən bormağımuzun başı yara olıb (Bakı
(Qazax) kef çəkmək, gəzmək. – Gözəl beşde:r indi kətdə
(Şərur) yaraşıqsız
(Ağsu) zarafatcıl, lağlağıçı. – Nə beşəncərə adamsan elə hamıya gülürsən
(Bolnisi, Qax, Qazax, Lənkəran, Mingəçevir) valideynlər tərəfindən körpə uşaqları adaxlama, ad eləmə
(Şərur) yerbəyer etmək, səliqə ilə bir yerə yığmaq. – Hə:tdən yığılan meyvələri beşyek elədix’
(Balakən) heç olmazsa. – Sən bet bizə gəl; – Bu günlərdə qardaşım bet gəlseydi, nə yaxşı olardı
(Qazax) xarab ◊ Betaraf olmax (Qazax) – tələf olmaq, xarab olmaq, yararsız hala düşmək. – Taxıl betaraf oluf, hamısını yeyiv, əyaxleyif comuşdar
(Zəngibasar) kimi. – Gələn betsə pulu verdi, heyvanı aldı
(Füzuli) tənbəl, bacarıqsız. – Belə beva uşaq olmaz, ay canım
(Əli Bayramlı) bax beva
(Salyan) 1. ağılsız, dəli 2. avara
(Bakı, Şəki) qatlanmayan iri bıçaq. – Beybutu yerə qoy, elini keser (Şəki); – Ləzgi Ramazan mənə şirmeyi dəsdə bir beybut bağışdamışdı (Bakı)
(Qazax) xeyirsiz, boş yerə. – Taxılları niyə sulame:llar, su beyfara axer
(Borçalı) bıçaq
(Quba) bel. – Beylim bərk ağrıtadu, bilmiyədəm nə ulub
(Cəbrayıl, Kürdəmir, Şuşa) deyişmək, mübahisə etmək. – Mənnən burda oturuf beyitdəşməx’dənsə, gedif yeri qazsana (Kürdəmir); – Ə:, az beyitdəş mənnən,
(Ağdam) birdən, qəfildən. – Beyqafıl içəri girdi
beyosan olmax: (Qazax) xarab olmaq, yararsız hala düşmək. – Yağınnıx başdadı, taxıl xırmanda beyosan oldu
(Bolnisi) bax beybut
(Qax, Zaqatala) avara
(Ordubad) çirkin, yaraşıqsız
(Naxçıvan) yiyəsiz, sahibsiz. – Bizim kəntdə beytaş ev yoxdu ◊ Beytaşa qalmax (Qazax, Tovuz) – sahibsiz qalmaq, mirasa qalmaq
(Ağdam, Bərdə, Çənbərək, İmişli, Qazax, Quba, Salyan, Şəki, Şuşa, Yevlax) 1. işsiz, avara. – Kişi, beytin dayanma, işə əl ver (İmişli); – Ə, niyə beyt
(Şamaxı, Şuşa) boşboş, avara-avara. – Bu arada nə beytin-beytin gəzirsən (Şamaxı); – Axşamatan beytinbeytin dolanır, heş bir işdən yapışmır (Şuşa)
(Şərur) hər, adi. – Beytinə işə başı: soxma
(Bakı) bax beytin (1-ci məna). – Qabağ beytün yərdü, burax çıxsun gəzsün heyvannari, u yərdə otdasun