(Quba) mədədəki qurdları tökmək üçün qaynadılıb suyu içilən ot. – Kirməgiyonun suyi aci uladu
(Basarkeçər, Borçalı) xəsis. – Kirnas adam malın yeməz (Borçalı); – Munun nənəsi elə kirnas arvatdı kı, onnan heş zad almağ olmaz (Basarkeçər)
(Şərur) sakitləşmək. – Yazıx uşax gücünən kirniyib, səsivi çıxatma
(Əli Bayramlı, Şamaxı, Salyan, Zərdab) bax kirnas. – Əhməd çox kirnis adamdı (Əli Bayramlı)
(Şərur) sakitləşdirmək
I (Kürdəmir) xalçada olan əyrilik. – Xala, xalçada bir az kiro var II (Salyan) acı. – Alma hələ yetişimi: b, kirodı III (Salyan) bax kiroy
(Qazax) saçda əmələ gələn çirk ◊ Kiroy olmax – çirklənmək, çirk olmaq. – Qızın başı kiroy oluf
I (Daşkəsən) küləyin çökək yerə topladığı qar II (Zaqatala) xörək adı. – Bizə gəl, kirs bişirmişix’
(Zaqatala) kükürdlə yağın qarşığından hazırlanmış dərman. – Osman barmağına kirşən sürtmüşdü
(Cəlilabad, Füzuli, Mingəçevir) 1. tən (Füzuli). – Əvi kirt iki yerə bölüllər 2. tamam (Cəlilabad). – Sənün sözün kirt yadımnan çıxıb
(Göyçay) yekə-yekə. – Kirt-kirt qırmızı gül açır
(Cəlilabad) səlbə, ağacdan meyvə salmaq üçün ağac. – Bala, kirtdəynən bi:ki alma sal
(Salyan) tullamaq, atmaq. – Ay bala, günahdı, adam çörəgi kirtəkləməz
(Oğuz) bir neçə il əkilməmiş sahə
I (Ağcabədi, Bərdə, Borçalı, Çənbərək, Göyçay, Hamamlı, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Sabirabad, Salyan, Ucar, Yevlax) işlədilmiş sabunun qalığı
(Salyan) axırına çıxmaq. – Səfər malların kirtinə vırıb, indi cərmiyə düşmüşəm
(Salyan) yormaq. – Sən lap mə:m kirtimi kəsmisən
(Cəbrayıl) yun ipin çıxıntılarını sürtüb hamarlamaq üçün işlədilən alət. – Nabat xala kirtişi apardı
(Cəbrayıl) yun ipin çıxıntılarını sürtüb hamarlamaq. – Nabat xala, kirtişi ver, biraz ip kirtişdiyim
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax kirtik I. – Bı kirtmiynən paltar yumağ olmaz (Zəngilan)
I (Bakı) nəm, rütubət. – Aç qapıları, öydən kisif iyi gəlir II (Gədəbəy, Salyan, Tovuz) 1. gəlir, qazanc (Gədəbəy)
(Meğri, Yardımlı) dəfinə, xəzinə, var-dövlət. – Böyüx’ Südədix’də kisip tapbısan ki, gündə mızıxırsan ora (Meğri); – Yaxşı kisib yığıb (Yardımlı)
kisiv eləməx’: (Füzuli) zülm etmək, əziyyət vermək. – Döşdüyüf mənim malımı aparırdı, mq: kisiv eliyirdi
(Təbriz) gəmi. – Biriminci dəhvə iydi ki, kişdiyə minmişdi
(Kəlbəcər) qız uşağı. – Kişeni ağlətmə
(Gədəbəy) yeri eşmək və ya qazmaq üçün hər iki ucu şiş yonulmuş ağac. – Kişgidin hanı, yaman kəngərrər var, gəl qazgınan
(Qax) qığırdaq sümüyü. – Senin burnun kiti avulsun
(Lerik) 1. tumurcuq 2. pişik balası
(Oğuz) cır əzgil. – Quş da yi:r kitiyi, heyvan da
I (Şəki) tut ağacının xırda zoğu. – Qurda kitil qırmağa gidəsiyəm II (Qax) xəmir məmulatı
(Meğri) boğaz heyvanın əmcəyindən çıxan yapışqanlı sarı maye. – İneyin əmceyinnən hala kitirə də çıxmey
(Salyan) kitrə, ağacda olan yapışqan. – Kitirgə ağajda olar
(Salyan) qənaətçilik. – Kitnəxorruğnan dolanacam, ancağ düzəltdirəcəm
(Balakən) böyük sandıq
(Salyan) damcı, qətrə. – Qoyun təzə doğıb, bi kitrə də süti yoxdu
(Qax) birillik keçi
(Ordubad) kirvə arvadı. – Biz kirvə arvadına kivrəcanı deyərıx
(Ordubad, Şərur) 1. əkilməmiş yer, xam torpaq. – Bizim qalxoççular bı il kiyarı sürüllər 2. bir il dincə qoyulmuş yer, torpaq
(Şahbuz, Şərur) bax kiyar. – Yer kiyərdi, heç əkilməyib (Şahbuz)
(Dərbənd) 1. keçə 2. yapıncı
(Dərbənd) 1. keçə 2. tərlik (yəhərdə)
(Qazax) yüksək, hündür yer
(Zaqatala) kəkil
(Dərbənd) dişi it, qancıq. – Koçun hələsi var ki, duğutdu alti bala
(Zaqatala) kiçik saxsı qab
(Ordubad) mozalan. – Keçidə olan mozalan xəsdəliyinə biz kodəf deyirıx
(Oğuz, Şəki, Ucar, Zaqatala) bax kovğa. – Ağaşdan ko:ğaynan nar dənniyirök; – Ko:ğanı bəri ver əpbəi qızardım (Ucar); – Çöreyi kö:ğıyə taxıf təndirdə
I (Ağdam, Bərdə, Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Göyçay, Xanlar, Xocavənd, İmişli, Qazax, Qax, Tərtər, Tovuz, Yevlax) bax kovğa
(Qəbələ, Oğuz) ağac qabığından düzəldilmiş kiçik səbət. – Yumurtaları koğara yığ (Oğuz); – Koğarı ver, armud yığax (Qəbələ)
(Basarkeçər) tikanlı bitkilərdən birinin adı. – Ko:ğun tikanını təmizdə yiəx’