(Cəbrayıl, Şəmkir) 1. b a x mırt (Şəmkir). – Eymə mürt bağleyif qazı 2. pas (Cəbrayıl). – Dəmiri mürt yeyif
(Çənbərək) bax müsdahaq. – Əmirullah bir ildi kin, müsdahax qalıf; – Heş şey umma müsdahax adamnan
(Cəbrayıl) bax müsdahaq
(Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) 1. şikəst, əlil. – Gədə müsdər oldu getdi, əncam olmadı (Zəngilan) 2. tənbəl (Meğri)
(Ağdaş, Şəki) kök. – Müsəmbə to:ğun əti çox yeməlidi (Ağdaş); – Müsəmbə toyuğdan pilo pişirəllər (Şəki)
(Mingəçevir) bax müsəmbə. – Bu to:uxlar müsəmmədi
(Şəki) bax müsəmbə. – Yenə müsəmmər kişiydi irəhmətdıx Usuf
(Borçalı) böyük taxt. – Müsəndərədə səkkiz-doqquz adam yata bilər
(Şəki) vaxt, vədə, möhlət. – Ma: üş gün müslət ver, örgənim diyim
(Qarakilsə, Laçın) 1. bacarıqsız, aciz. – Onu kimi müstər adam heş yerdə tapılmaz (Laçın) 2. kimsəsiz (Qarakilsə)
(Meğri) xərək. – Kişini qoydux müşdeyə, uşaxlar çiyinnərində apardılar Mırğıya
(Başkeçid, Borçalı, Qazax) bax müşə
(Şəki) 1. gözəmə 2. hörmə. – Coraf müşəbağı yerinnən deşilitdi ◊ Müşəbağı eləmax (Şəki) – 1. gözəmək; 2
(Cənubi Azərbaycan) bax müşəbağı. – Pərdələrin ətrafı müşəbəx’ toxunmuşdu
(Quba) qışlaq. – Mal-qaranı, qoyunnarı qış düşəndə yeylağdan müşgürə aparaduğ
(Quba) ölçü vahidi (24 kq). – Bir müşkür buğda aldım
(Başkeçid) arabanın yanlarını saxlayan hissə
(Şamaxı) düyü unundan bişirilən xörək
(Bakı) bax mütəncəm. – Mütəccəm şirin olur
(Meğri) eybəcər, çirkin. – Xəbəri Fərrığın u mütəfin qızı gətirip
(Gəncə, Qazax) dəri xəstəliyi adı. – Bəz insannarda müvərəx’ teztez çıxır (Qazax); – Həsən müvərəx’ çıxarıf (Gəncə)
I (Çənbərək, Karvansaray) 1. hündür təpə, yeltutan yer 2. b a x mağal. – Mal müyələ yığılıf (Çənbərək) II (Mingəçevir) aciz
(Karvansaray) özünü günə vermək
(Lənkəran) aravuran, araqarışdıran
(Cəlilabad) mozalan. – Müzö heyvana yapışər, onı sancər, qaçırdər. Nn
(Bakı, Xaçmaz, İsmayıllı, Kürdəmir, Quba, Qusar, Salyan, Şamaxı) bax najax. – A balam, dur nacağı götür, bu eti çapeg (Bakı); – Naçaği vər, odun xırda
(Culfa, Kürdəmir, Mingəçevir, Ordubad, Şahbuz) bax najax. – Nacax iti olsaydı, bu odunnarı əlbəhəl yarardım (Şahbuz)
I (Qazax) köhnə. – Biz bir naçax maşına minmişdix’ II (Culfa, Qazax, Oğuz, Zəngilan) xəstə. – Naçax getdix’cə xarablaşırdı (Oğuz); – Uşax naçaxdı (Zən
(Borçalı, Culfa, Gədəbəy, Qazax, Tovuz, Zaqatala, Zəngilan) xəstələnmək. – İman kişi böyün bərk naçaxlıyıb (Zəngilan); – Kazımı çağırmıyın, o naçaxlıy
(Borçalı, Culfa) xəstəlik. – Onu həməşə soyux tutor, naçaxlıx taper (Borçalı)
(Füzuli) ateist. – Nanəzar, sən naçuranı adamsan
(Meğri) böyük <ilan>. – Quzeydə nadaratma ilannar çuxdı, hamma adama dəymiy
(Çənbərək) yemək. – Nafaxasız qaldı Miskarın uşağı dünənnəri
(Borçalı) ayaqqabı. – Nafcılın ipini bağla
(Daşkəsən) tək-tək, az-az. – Mən görən adamlar nagah-nagah qalıf
(Tovuz) dişi dəvə. – İftidada xəlq oldu külli kayınat, İnsan nağa mindi, nağ nə: mindi?
(Culfa) bax navala
I (Qazax) yekəqarın <adam>. – Bu adam çox nağardı II (Oğuz) dəf
(Qafan) ala-bula. – Nağaş inəyin qıçı sınıf
(Bakı) bax naqolay (3-cü məna)
(İmişli) aşıq. – Tək-tük adam nağılçı, çalğıçı gətirərdi toya
nağılçılıx eləmax: (Şəki) boş, mənasız danışmaq. – Nağılçılığ eləmax yaxşı döyli
(Meğri) nəhayət. – Nağılıtul, oğlan açer o sandığı
(Şərur) nağıl etmək. – Uni anamgil nağılladı
nağım atmağ: (Bakı) göz qoymaq. – Bı nə xəsyetdü səndə, hər şeyə nağım atırsan
I (Qax, Zaqatala) ana tərəfdən olan qohum II (Kürdəmir, Sabirabad) səfeh, düşüncəsiz, yersiz danışan
(Sabirabad) düşüncəsiz, yersiz. – Nağız-nağız danışma
(Xaçmaz, Quba) məcməyi. – Xörəyi gətirəndə buşqabları nahara quyub gətirillər (Quba); – Ana, bizim naharı Gülsüm xala apardı (Xaçmaz)
(Salyan) çöl quşu adı. – Malın içində naxırotaran vardı, uşağ qo:dı
(Ağdaş, Gədəbəy, Qazax, Laçın) bax nağız II. – Məcid naxısdu (Ağdaş); – Yaman naxıs adamsan (Laçın); – Naxıs danışmax peşan oluf (Laçın)