is. 1. Kiçik diş. 2. xüs. bax diş 2-ci mənada
sif. xüs. Dişcikləri olan (bax “dişcik” 2-ci mənada)
is. Yararsız dişi çəkmək üçün alət. // Yararsız dişi çəkən həkim
is. Dişlərin arasını təmizləmək üçün çöp və s
sif. dan. 1. Dişi düşmüş. 2. Dişləri iri olan
is. Dişlərdə əmələ gələn daşaoxşar xırda törəmə
is. məh. Həsir toxunmasında işlədilən dişli ağac alət
bax dişlək. [Şahqulu:] Artıq danışsan, vallah, səndən dişdək allam ki, ürəyin gedər, qəşş eylərsən. N
məh. bax dişlə
is. [fars.] Dişəmə aləti. Dişə ilə dişəmək
is. bot. Çöldə bitən və heyvan yemi kimi istifadə olunan dənli ot növü. Yazın dumanlı günlərində yerdən göyərən dişə otları yeyən at hörükdə idi
sif. Şəkilcə dişə oxşayan
sif. Yeyilə bilən, yeməli. Evdə dişədəyər bir şey yoxdur
tic. Bir şeyin üzərində, kənarında olan dişlər, oyuqlar, çıxıntılar
dişək-dişək etmək – bir şeyin üzərini dişəklə oyuq-oyuq, kələ-kötür etmək
sif. 1. Dişəyi olan. 2. Kələ-kötür, girintili-çıxıntılı. 3. Kənarları diş-diş, dişək-dişək olan. Dişəkli yarpaq
bax dişəmək
“Dişəmək”dən f.is
f. 1. Dəyirman daşını dişə ilə kələ-kötür etmək. Qoca ikiağızlı yonğu çəkici ilə daş dişəyirdi. S.Rəhimov
“Dişənmək”dən f.is
məch. 1. Dişə ilə diş-diş edilmək, oyuq-oyuq edilmək, kələ-kötür edilmək. 2. İtilənmək (ağzı diş-diş olan alətlər)
“Dişərmək”dən f.is
f. Cücərmək, çıxmaq. Dağlar, çöllər dişərdi; Novruzgülü göyərdi. A.Səhhət
is. Təzə cücərmiş bitki. Ləklərdə dişərtilər görünür
“Dişətdirmək”dən f.is
bax dişətmək
“Dişətmək”dən f.is
“Dişəmək”dən icb. Dəyirmanın daşını ustaya dişətmək
sif. və is. 1. Canlıların doğan və yumurtlayan cinsi (erkək ziddi). Dişi buzov. Madyan atların dişisinə deyilir
is. bot. Bitki çiçəklərinin dişi döllük orqanı. [Ayıdöşəyikimilər fəsiləsinin] dişicik və yumurtacıqları olmadığı üçün toxumları çılpaqdır
sif. bot. Dişiciyi olan (çiçək). Narınçiçəyi üç tipdə: uzun dişicikli, qısa dişicikli və orta dişicikli olur
sif. bot. Dişiciyi olmayan (çiçək)
is. Dişi cinsin hal və keyfiyyəti
is. “Dışarı” sözünün qədim forması. Əhali bir-bir komalarından dişqarı çıxıb, … kəndin gen bir küçəsinə doğru gedirlər
is. Qabığı nazik, xırda qoz
is. [rus.] Arabaya qoşulmuş qoşa atın arasında olub, qabaq təkərlərin oxuna bənd edilən uzun ağac. Faytonun dişləsi
1. is. Dişlənmiş bir parça. □ Dişlək vurmaq (götürmək) – dişləmək, dişlə qoparmaq. …Arabaçı … armuda dişlək vuravura atları tərpətdi
zərf Hər yeri dişlənmiş halda
is. bax dişlək 1 və 2-ci mənalarda. □ Dişləm-dişləm etmək – hər yerini dişləmək, dişlənməmiş yer qoymamaq
“Dişləmək”dən f.is.□ Dişləmə çay – kiçik qənd parçası və ya şirni ilə içilən çay; acı çay. Dustaqların hərəsinə bir yekə qara çörək ilə bir stəkan diş
f. 1. Dişləri arasında sıxmaq, dişlərini batırmaq. Cavan ana öz körpəsinin toppuş ayaqlarını birdən dişləyir, uşaq qıdıqlanıb gülürdü… S
sif. Adətən, saylarla – …dəfə dişləmək, dişləyib qopartmaq üçün kifayət edən. İki dişləmlik qənd
“Dişlənmək”dən f.is
məch. 1. Dişlər arasında sıxılmaq. 2. Diş ilə qoparılmaq, kəsilmək
f.sif. 1. Diş yeri qalmış, diş izləri görünən. 2. Dişlə qopardılmış, dişlə sındırıb qopardılmış. Dişlənmiş qənd
sif. 1. Dişi, dişləri olan; diş-diş. Dişli çarx. Kənd təsərrüfatı maşınqayırma zavodları üç cür dişli mala buraxırdı
is. bot. Səhləb fəsiləsindən birləpəli bitki (yarpaqları xalq arasında boyaqçılıqda işlədilir)
is. 1. Dişli şeyin halı və keyfiyyəti. 2. məc. dan. Sözü keçmə, nüfuzluluq, ağızlılıq
köhn. bax dışarı. Kim, dişrədə istəyəm nişanın; Bir özgə məkan biləm məkanın. Füzuli. Hamı çıxdı, ancaq Yusif şah qaldı təxtin üstündə, qabağında Xacə
sif. 1. Ağzında dişləri olmayan. Dişsiz ağız – dişsiz dəyirman. (Ata. sözü). Kişi quru çörəyi dişsiz damağında övkələdikcə çənəsi şaqqıldayır, gicgahl