BOĞUCU

sif.
1. Tənəffüsü çətinləşdirən, boğan. Boğucu tüstü. Boğucu hava.
– Kərimbəy qapını açanda, ağır və boğucu isti hava onu vurdu. Mir Cəlal.

2. Nəfəs yollarını zəhərləyən. Boğucu qaz.

Антонимы

  • BOĞUCU BOĞUCU – TƏMİZ Göytəpənin üstünə boğucu, ağır qaranlıq çökmüşdü (İ.Şıxlı); Gecə yağış yağdığına görə səhərin havası çox saf və təmiz idi (S
BOĞMALIQ
BOĞUCULUQ

Значение слова в других словарях

беззако́нный доли́вка магнези́т присужда́ться с перева́лом уку́тываться уса́харивать фамили́ст хлори́роваться держать руку на пу́льсе эреги́ровать волмина calico tree cattle-feeder dressing-jacket envier Falstaff gayly infiltrated peltast residency switch tender uninquisitive длиться конспективный