FARAĞAT

[ər.] прил., нареч. фаракъат (1. сакит, ван тавуна, рахан тийиз; // farağat! воен. фаракъат!; 2. секин, динж; архайин; // язух, фагъир, эпсин; farağat etmək (eləmək) фаракъат авун, динжарун); ** farağat oturmaq фаракъатдаказ ацукьун, динж ацукьун, садахъ галазни кар тахьун, пис крарилай гъил къачун.