1. sif. Odun qırmaq üçün işlədilən, odun doğramağa məxsus.
Əhmədin arvadı Nisə götürüb odunqıran baltanı üz qoydu meşəyə. ().
2. bax odunçu.
ODUNQIRAN
1. sif. Odun qırmaq üçün işlədilən, odun doğramağa məxsus.
2. bax odunçu.
I сущ. 1. дровосек (тот, кто занимается рубкой леса на дрова) 2. дровокол, колун (тяжелый, с тупым клинообразным лезвием топор для колки дров) II прил
Полностью »