– Demirəm mən sənə şair deyilsən, var şerin; Vəzni var, qafiyə var, qaliba yox can, Yusif!
QAFİYƏ
is. [ ər. ] ədəb. Şeirdə: beytlərin və ya misraların son söz və ya səslərinin uyğunluğu, həmahəngliyi. Bu şerin qafiyələri düz gəlmir.
[ər.] сущ. лит. рифма (шиирда, манида цӀарарин эхирда сад-садав кьур, сад-садав туькӀвей гафар, ванер)
Полностью »Ərəbcədir, cəm forması qəvafi kimidir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti) “Qafiyə” sözünün kökü olan قفو birinin izində olmaq, birini təqib etmək anl
Полностью »сущ. рифма 1. лит. созвучие окончаний слов, завершающих стихотворные строки 2. муз. стихотворная форма, используемая ашугами
Полностью »