Dust bipərva, fələk birəhm, dövran bisükun; Dərd çox, həmdərd yox, düşmən qəvi, tale zəbun.
Zira könlüm həvəslərin pəncəsində zəbundur; Qurtarmaram, nə etməli? Bir çarəsiz cünundur.
// Əsir, giriftar.
□ Zəbun etmək (eyləmək) – 1) zəifləşdirmək, qüvvədən salmaq, cansızlaşdırmaq, düşkünləşdirmək.
Nagəhan başlayıb vəba; taun; Sardı ətrafı, xəlqi etdi zəbun. ;
2) əsir etmək, giriftar etmək.
[Minnət xanım:] İnsaf eyləyin, bir baxın mənə! Mərcan eyləyir çox zəbun mənə!
Zəbun olmaq – 1) zəifləşmək, qüvvədən düşmək, cansızlaşmaq, düşkünləşmək;
2) əsir olmaq, giriftar olmaq.