КУЛ

сущ.; -уни, -уна; -ар, -ари, -ара кӀвалин, гьаятдин чил михьун патал ишлемишдай, вични назик, шуькӀуь набататрикай раснавай алат Тарарикай чаз жеда чукьванар, чӀулар, кӀарасар, кулар ва тӀвалар. Куьре чӀалан алифарни... жуз.. ЧӀулав сикӀ, псидин кул хьтин шум кӀанчӀа кьуна, сарар экъисна Гъуьрчехъандиз тек са вил яна цӀуьтхуьнна. 3. Э. Я пуд манат. Михьибан дишегьлиди верхи кулуналди хунча ракӀарин вилик пад пурпу живедикай михьзавай. К, 1988, 2. XӀӀ. Са пата хьран кӀвал ава. Верхи кулни гваз агьил дишегьли -Диде - къведа. А. Къ. Хукац-Ханум. * кӀарасдин кул, псид кул.

* кул гун гл., ни 1) марф къвайила, тӀили къвезвай къавал кул элкъуьрун. □ Хъархъу тарциз тӀили къведа, Аниз акьахна кул гьикӀ гуда? Б. Гь. Заз эвера. 2) гам югъурна куьтягьайла, ам тарцин кулунай ягъун.

КУКӀУШ
КУЛ

Digər lüğətlərdə