|| ТАЙИФ араб, сущ.; -ди, -да; -яр, -йри, -йра 1) чӀал, адетар сад тир халкь. Са тайифдикни мад гьич заз Акурд туш ихьтин уюнбаз. С. С. Фекьи. Тайифаяр чакайни куьч. хьайид я, Хуррам ксар ватан патал кьейид я... Н. Сам. Лезги, вавай жузан за... И йикъара Зимбабведа Ботсванадихъ галаз сергьятдиз мукьва вадом тӀвар алай цӀийи тайифа жагъанва. "Самур" газ., 2005, 25.ӀӀ. 2) дегь заманра сад тир халкьдикай чара хьанвай хел. Абур сад садан къаршидал алай кьве тайифадикай тир. Адет тирвал, гьар тайифадин вичин къене кьил къачудай адет авачир. Гьар тайифадин рушар маса тайифадин гадайриз, а тайифадин рушар и тайифадин гадайриз гудай. А. А. Пад хьайи рагъ. Алимриз ара датӀана субутиз кӀанзава хьи, Кавказдин Алпан гьукуматдин асас тайифаяр туьркер тир. М. М. Лацу лекеяр