(Zəngilan) bol
(Lənkəran) ucuzluq
(Kürdəmir, Laçın, Zəngilan) bax muvaxlıx. – Bu il çox mübahlıxdı (Laçın)
müc olmağ: (Şamaxı) aciz qalmaq, dili qısa olmaq. – O:n da əlində müc olmusan
(Oğuz) bax mircə
mücəgində doğmaq: (Qax) yaşı çatmamış doğmaq. – Bu dana mücəgində doğup
(Qəbələ) bürüşmək; büzüşmək. – Alma mücəlipdi
(Ordubad) gənə. – Qoyunlara müci daraşmışdı
(Ağsu, Şamaxı) bax mücəlmək. – Nə mücüküb durmusan, qedib oynasanam (Ağsu)
(Qax) erkək keçi. – Mücür sürünün qabağında gedir
(Şəki) bax mücəlmək. – Qış gəldi, uşağların mücüşməy vaxdı gəldi
(Tovuz) qoyunun və ya keçinin boğazından sallanan bir cüt vəzi
(Cəbrayıl) şikəst, əlil
(Cəbrayıl, Karvansaray) mehriban
(Çənbərək, Qazax) daim, həmişə. – Bulax müğərrəm axar (Qazax); – Biyıl müğərrəm ot çalmışam (Çənbərək)
(Füzuli, Şuşa, Zəngilan) bax mıxaşər. – Nənə, pilav aş bişirəndə müxəşərin çoxlu tök (Zəngilan); – Müxəşərsiz bişmişin dadı olmaz (Füzuli)
(Şəmkir) bax muxul II. – Müxül adama iş tapşırmasan yaxşıdı
(Gəncə, Şəmkir) bax muxulluğ II. – Müxüllüx’ elə:n adama çörəx’ haramdı (Gəncə)
(Oğuz) qul
(Əli Bayramlı) xışın dəstəyi
(Bərdə) şiş, sivri, iti. – Fırıldağın üjü müjmər olur, i:nə kimi
(Cəbrayıl) falçı. – Hajılarda iki müjümdər var, biri kişi, biri arvat
müjürüm eləməx’: (Kəlbəcər) şikəst eləmək, xarab eləmək
(Xanlar) naməlum, gizli. – Mən nə bilim ki, sən bu işi müjvəlli qoyajaxsan
(Zəngilan) bax mikin
(Zəngəzur) yüyəndə atın gözünün üstündəki gön. – Atın mülçəkliyi hardadı?
(Ordubad) milçə (qaşa qara çəkmək üçün alət) – Qaşa rəng çəkmək üçün mülçi lazımdu
(Borçalı) döşəkağı. – Müləfə çirx’lənif
(Ağbaba, Çənbərək, Tovuz) şübhəli, naməlum. – Oğlanın şəhərdən böyün qayıtması müləlidi (Ağbaba); – Gənə tamam boyun olmadın, müləli qoydun (Qazax); –
mülhaq olmax: (Qazax) razı olmaq, razılaşmaq
(Ordubad) bağça. – Yandırmaxçın odunu mülx’dən gətirirıx
(Gəncə) vergi adı (toplanmış məhsulun 1/10 qədəri). – Hər il on pencə mülk verərdim
(Bərdə, Cəbrayıl, Mingəçevir) bax mircə. – Mürcə qarışqa kimi olur balaja (Bərdə); – Mürcəni yarpağlıyın (Cəbrayıl)
I (Hamamlı) bax milçəm. – Mürcüm keçidə də olar, qoyunda da olar II (Qazax) ət xal
(Qazax) ət xallı
(Ağdam, Xocavənd, İmişli) bax milçəm. – Mürçəm qoyunun boynunda olor, hər qoyunda olmor (İmişli)
(Kürdəmir) qıvrım. – Onun başı mürçəmlidi, yap alahı cür sufayıdı
(Borçalı, Gəncə, Qazax, Şəmkir) bax milçəm. – Bu qoyunun mürçümü yoxdu (Qazax); – Mürçüm qoyundo:lar bir çüt (Borçalı)
(Gəncə, Qazax, Şəmkir) mürçümü olan. – Bu nə gözəl mürçümlü qoyundu (Qazax); – Mürçümlü qoyunnar gözəl olur (Gəncə); – Mürçümlü qoyunu tut, qırx (Şəmk
(Ağdaş, Gəncə, Karvansaray, Qazax, Şəmkir) bax mırdarça. – Mürdəşə çuvuxları düz olor, onnan də: tikirix’ (Qazax); – Molla uşaxları mürdəşə çuvuğuyla
(Ordubad) bax mora. – Mürədən su gəlmir; – Əkin yerin ortasınnan heşnən açılan arxa mürə deyərıx
(Şəki) böyürtkən. – Bizim meşələrdə mürəkgəf çoxdu
(Lənkəran) güvə
(Ağdaş, Lənkəran, Mingəçevir) 1. b a x mürgə. – Paltonumu mürgənə vurub (Lənkəran) 2. ağacqurdu (Ağdaş)
(Şamaxı) pas. – Dəmirdə mürginə var
(Quba) çiyələk. – Həsən müri dərədü
(Cəbrayıl, Şəmkir) 1. b a x mırt (Şəmkir). – Eymə mürt bağleyif qazı 2. pas (Cəbrayıl). – Dəmiri mürt yeyif
(Çənbərək) bax müsdahaq. – Əmirullah bir ildi kin, müsdahax qalıf; – Heş şey umma müsdahax adamnan
(Cəbrayıl) bax müsdahaq
(Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) 1. şikəst, əlil. – Gədə müsdər oldu getdi, əncam olmadı (Zəngilan) 2. tənbəl (Meğri)